Niedawno szef Kevin Hicks i eseistka Vickie Hicks dali nam nieziemski radiowy dreszcz Dead Air. Niebawem wracają z The Forever Room, psychicznie szokującą opowieścią. Cisza była czarującym, choć zrelaksowanym filmem, który miał dla widza kilka szoków. Czy mogliby to zrobić następnym razem? A może znowu The Forever Room dołączy do Hellbender i When I Consume You w tegorocznym zestawieniu niezależnych przerażających frustracji?
Claire (Samantha Valletta, Dilettantes) jest skuta w więzieniu w piwnicy burzowej. Jej zatrzymaną jest jej matka Helen (Vickie Hicks, Doppel). Gwarantuje jej, że okoliczności są dla niej korzystne i rzuca nieprzychylną uwagę, że Claire ostatnio nikogo nie zabiła. Claire nie ma pojęcia, co się dzieje z jej gadką.
Claire też ma gości, a może są to mentalne podróże albo nawet zjawy. Pani o imieniu Rebecca (Nicole Skelly, Paranormal Proof), mężczyzna o imieniu Ethan (Kevin Hicks, Behind the Door) i mały młodzieniec o imieniu Michael (Luca Iacovetti, Dead Air). Nie wie, dlaczego tam są, ale raczej kojarzy im się z czymś z przeszłości, z czymś, co ujarzmiła i wymazała z pamięci.
Dzięki ograniczonym zestawom i niewielkiej obsadzie The Forever Room wydaje się być idealnym miejscem na przejażdżkę po niskich kosztach. Niestety, treść jest tak nieodpowiednio skomponowana i przejrzysta, że właściwie nie ma to znaczenia. Po upływie pół godziny większość z nich była już załatwiona, a złożenie reszty nie zajęło mi więcej czasu.
Problem polega na tym, że zasadnicza fabuła The Forever Room była tworzona tak często wcześniej, że po prostu krzyczała do mnie po początkowych nielicznych wydarzeniach. Co więcej, niezależnie od tego, czy nie, tytuł i ekspozycja filmu to kolosalne spoilery. Być może bardziej utalentowany eseista mógłby to schować lub wymyślić, jak mnie zmylić, ale tak nie było. Chociaż powód był nieco wyjątkowy, kiedy wyjaśniłem, co się dzieje, dlaczego stało się całkiem dobre bez żadnego problemu.
