Z „Bohater miesiąca” (druga produkcja Tarka Boudali po „Wife me my buddy”) zespół w Fifi powraca. Mówiąc od razu, ten nowy film fabularny jest daleki od sukcesu. Wychodząc od postulatu: „co byśmy zrobili, gdybyśmy dowiedzieli się, ile nam zostało do życia?” », Scenariusz nigdy tak naprawdę nie wykorzystuje swojego potencjału, jak presja 30-dniowego terminu, którego nigdy nie ma w śledztwie (nigdy nie wiadomo, ile czasu pozostało do przeżycia głównego bohatera).
Przede wszystkim scenariusz jest bardzo przewidywalny i brakuje w nim pisma, który wyrównuje uproszczone dialogi, buduje niechlujne postacie (takie jak postać pomocnika granego przez Juliena Arrutiego lub złoczyńcę granego przez José Garcia) i mini wątek bezduszny (sceny z udziałem duetu Reem Kherici i Marie-Anne Chazel), których brak w żaden sposób nie wpłynąłby negatywnie na film, wręcz przeciwnie. Wreszcie, nigdy nie udaje nam się przywiązać do głównego bohatera, swego rodzaju policjanta François Perrina, który jak perły nawija błędy.
Sceny akcji są powolne, jak duża część gagów, które gubią się w swobodzie. Niemniej jednak niektórzy mają zostać uratowani i wywołać śmiech (w szczególności ukłon w stronę „Sherlocka Holmesa” Guya Ritchiego). Ale jeśli chodzi o to, co chce być komedią, film rzadko wprowadza do akcji nasze zygomatykę. Interpretacja całej obsady pozostaje nijaka, w szczególności José Garcia i Philippe Lacheau, którzy z mimiką twarzy nigdy nie potrafią wyrwać się z tego kabotynażu, mimo że ich bohaterowie chcą być skrajnymi stereotypami. Jeśli chodzi o realizację, bez duszy, nigdy nie udaje się jakościowo ulepszyć całości.
Wreszcie z filmu fabularnego wyłania się wrażenie déjà vu, jakby zespołowi z Pippi nie udało się odnowić i zatopić w swobodnej atmosferze. „Bohater miesiąca” to film, który nigdy w pełni nie wykorzystuje swoich początkowych założeń i jest rozczarowany, że wychodzimy z tej komedii akcji, której nigdy nie udaje się zapewnić z obu stron, nawet maksymalnie 10 minut.
