Nadchodzi okres w licznych krwawych i krwawych filmach, kiedy zaczynasz energicznie obawiać się o bezpieczeństwo głównych bohaterów, zastanawiając się, dlaczego żądają wędrowania do strasznych piwnic lub zachowują się niesamowicie swobodnie w organizacji obcych emanujących złą energią. Jednak w przypadku, gdy oczekiwanie jest dobrze załatwione za pomocą możliwego do wyobrażenia rozwoju postaci, w każdym przypadku zobowiązujesz się do tych szkicowych działań. Zaskakująco istotna wycieczka Devereux Milburn na zewnątrz – okazała się okropna, „Honeydew” nie ma takiego rodzaju historii ani polotu wizualnego, który przyciąga twoją początkową inwestycję. Z niewygodnymi i niewyjaśnionymi znakami barometrycznymi, na przykład pomarańczowymi kinematografiami, wyeliminowaniem scen z jedzeniem i różnorodnością niesamowitych ludzi, ten leniwy rodzaj praktyki w przeważającej części działa jak uznanie dla szkoły filmowej za „The Teksańska masakra piłą łańcuchową „z niektórymi” Jasiem i Małgosią „niezręcznie wkomponowana, jednak bez politycznego lub filozoficznego establishmentu, który mógłby pozostać.
W związku z tym „Honeydew” sprawia, że tłum jest nie do pomyślenia, aby pojąć lub przyciągnąć swoją główną parę, Rylie (Malin Barr) i Sam (Sawyer Spielberg), ciekawy doktorant badający zaraźliwego pasożyta skazującego krowy i osoby na prowincji, i jej pochopny koleś, osobno. Po zasadniczo niezgłębionym aranżacji otwierającej, która obejmuje Rylie oglądanie i przeglądanie materiału identyfikowanego z jej śledztwem w pojeździe, Sam hałaśliwie włóczęga z treści w toalecie i starsza osoba szokująco dbająca o pszenicę – dołączają do nich powtarzające się motywy dzikiej przyrody. zmienianie, żłobiące oko podzielone ekrany i plan dźwięku gwoździami na tablicy – rodzaj filmu, w którym Rylie i Sam są, zostaje szybko odkryty. Kiedy zespół rozstawia nocleg na otwartym polu, na którym znajduje się szeregowy palący stary farmer, który grozi intruzom, nasze zaangażowanie w „Honeydew” zostaje zredukowane do nudnej gry w kotka i myszkę, dopóki ich przeznaczenie nie zostanie naprawione.
Wspólnie skomponowana przez Milburna i Dana Kennedy’ego (podobnie jak tutaj DP), historia próbuje pogłębić dynamikę pary, wysysając szkodliwe zainteresowanie ich związku wszystkim, co ma. Niestety, podobnie jak wszystkie inne rzeczy w „Honeydew”, to przedsięwzięcie pozostaje frustrująco powierzchowne. Biorąc pod uwagę ostateczną propozycję opróżnienia pola namiotowego wieczorem, obaj stwierdzili, że ich pojazd jest osłabiony z powodu wyczerpanej baterii. (Czy to niedobór Rylie, który mógł lub prawdopodobnie nie zostawił włączonych reflektorów? Czy to Sam? A może znowu ten dzieciak o niesamowitym spojrzeniu, który samowolnie pojawia się podczas wycieczki?) Wkrótce nagły spacer bez telefonu Włączenie przenosi ich na ranczo wspomnianej wcześniej starszej osoby, Karen (gryząca scenę Barbara Kingsley). Zachowuje się tak zaskakująco szalona, niepokojąco słodka i nieświadoma, że nie można powiedzieć, dlaczego Rylie i Sam przyjmują jej zachętę do wejścia i nie walczą, gdy przerażająca kobieta oferuje im przygotowanie obfitego obiadu w swojej brudnej kuchni, która została lepiej, zanim energicznie ubrane, mało przenośne dziecko Gunni (Jamie Bradley), która spokojnie zauważa wydarzenia.
Sceny w posiadłości Karen dość mocno stawiają Rylie i Sama w opozycji, ujawniając ich różne konflikty, jednocześnie uderzając w niejasny punkt, który ma coś wspólnego z nadmiernym pobłażaniem i religią. (Żeby było to nieco bardziej oczywiste, w domu Karen nieustannie gra bożonarodzeniowa muzyka z przedziałkiem na włosy). Realistyczna geniusz, Rylie z niecierpliwością prosi Karen o odpowiedzi, gdy sąsiad, który twierdzi, że wezwał pomoc przy pojeździe, nigdy się nie pojawi . Co ciekawe, Sam podąża ścieżką najmniejszego oporu i radośnie przyjmuje stosy pobieżnego jedzenia i podgrzanych produktów ułożonych przez nadmiernie entuzjastycznego kucharza, niezależnie od nieustannego pilnowania niepożądanych nawyków żywieniowych Sama przez Rylie. Później, gdy para zgadza się na wygodę w piwnicy starszej osoby, wszystkie puszczające linie, zabrudzone prześcieradła i wyjątkowe dźwięki, „Honeydew” okazuje się znacznie bardziej absurdalne, ponieważ wszystko podkreśla jeden wyraźny rezultat, którego bohaterowie stanowczo lekceważą: ta para lepiej biegnij po drogie życie.
W momencie, gdy nadejdzie nieunikniony finał z całkowicie oznaczonym zwrotem, możesz zrozumieć, że skutecznie przepaliłeś cały swój altruizm w kierunku misternie przerośniętego filmu Milburna, który dąży do jednego banału po kolejnym przez nadmiernie rozciągnięty czas trwania. . To wymowne, kiedy myślisz, że Rylie i Sam zasługują na to, co zmierza w ich kierunku, lub, co jest bardziej godne ubolewania, nie obchodziło ich nieuniknione zniszczenie w najmniejszym. Co więcej, to chyba najbardziej przerażająca rzecz w „Honeydew”.
