Angielski aktor / eseista / profesjonalny komik Eddie Izzard przeżył dzieciństwo w Bexhill-on-Sea w East Sussex, nad kanałem angielskim. Trzydzieści lat wcześniej miasto było siedzibą Augusta Victoria College, szkoły kończącej dla uprzywilejowanych niemieckich młodych dam. Dublerowie pochodzili z części najbardziej wzniosłych Niemiec i najbardziej imponujących rodzin. Trwało to do 1939 roku, kiedy to atak Niemiec na Polskę utrudnił zapobieżenie wojnie.
„Córki Rzeszy” to wyreżyserowana przez Izzarda opowieść o działaniu rządowym, podburzona przez szkołę. Skomponowała scenariusz wraz z reżyserem Andym Goddardem i gwiazdą Celyn Jones, a także występuje jako instruktor Thomas Miller. Akcja toczy się w sierpniu 1939 r., Który dziś rozumiemy zaledwie na kilka dni przed wybuchem II wojny światowej.
Archetyp operatora młyna został znaleziony martwy na brzegu morza. Podczas spotkania z panną Rocholl (Judi Dench) jedyne istotne pytanie brzmi: „To, co taki Anglik uznałby za po szkoleniu Hitlerowskiej Ligi Niemieckich Dziewcząt?” Miller reaguje po niemiecku, że jego tata był Niemcem. Niezależnie od tego, czy jest to satysfakcjonująca odpowiedź, czy też Rocholl nie ma innego wyjścia, Miller zajmuje stanowisko i znajduje się w sali wykładowej kilka minut po fakcie. Astrid (Maria Dragus), zarozumiała i postrzegana przez różne młode damy jako ich wódz, biegnie, by go usprawiedliwić. „Führer powiedziałby, że nie jest wystarczająco męski”, mruczy do kohorty po niemiecku, uznając, że nie rozumie języka. Jednak on pokazuje jej, że mówi tak jak ona, a ona ustatkowuje się lub wydaje się, że tak.
W każdym razie film od razu podpowiada nam trzy wyjątkowe historie, a historia agenta rządowego jest najbardziej nieintrygująca. Od samego początku nowa nauczycielka pojawia się w tonie „Jane Eyre”, z Millerem jako (umiarkowanie) łatwowiernym niedotykalnym, przechodzącym do nudnej i przeczuwającej starej struktury wypełnionej tajemnicami. W tym momencie istnieje prawdziwa historia szkoły, część porozumienia o inwazji „delikatnego wpływu” na Wielką Brytanię, kiedy technika uśmierzania i część zamożnych i niewiarygodnych elit Anglii były niezwykle przemyślane dla Hitlera. Operator Chris Seager jest szczególnie żywotny w tych dwóch stanach umysłu. Pokazuje nam ułożone na piasku młode damy, ich zabudowania pułkowe uderzająco różniące się od charakterystycznej wspaniałości wybrzeża i spokojnych plażowiczów z miasta. „Dopasowanie oczekiwań tworzy odpowiednie połączenie” – mówi Rocholl młodym damom, które podczas spaceru poprawiają książki na głowach, aby zapewnić właściwą postawę. Cel, wrażenie i niekiedy różnicująca fundamentalna prawda są badane przez cały film.
Jest mniej opłacalny w scenach z bronią palną, podobnie jak gra aktorska i kompozycja, która cała wyraźnie spada w ostatniej tercji. Kwestie niezależności indywidualnej, społecznej i społecznej – oraz tego, kiedy i jak reagować na przemocowe działania różnych krajów – są skazane na fundament niektórych wątłych scen pościgu i nieoczekiwanych wydarzeń. Kwestie te są poruszane z pomocą różnych aktorów: postać kierowcy transportu Jima Broadbenta na chwilę rozjaśnia fabułę; Dench próbuje wyjaśnić, że komunikat „Sieg Heil!” salutowanie jest tylko odpływem dumy; a James D’Arcy dobrze się bawi z nieugiętym śledczym. „Z jakiego powodu powinniśmy krytykować kraj, który stara się być niesamowity?” Rocholl pyta Millera. Mówi, że jej szkoła jest oddana ochronie młodych kobiet przed resztą świata. Jednak, jak powiedział Trocki, możesz nie przepadać za wojną, ale wojna jest dla ciebie gorąca.
Filmy ustawione wcześniej lub w przyszłości nie mogą oprzeć się pokusie bycia w tym, gdzie obecnie jesteśmy. Rzeczywiście, nawet ci, którzy znajdują się w historii, są przesiewani przez bieżące obawy i nasze nieusuwalne informacje o tym, jak się skończyły. Tytuł „Córki Rzeszy” jest zemstą; symbol zegara Doomsday, który – ponad osiemdziesiąt lat po zakończeniu akcji tego filmu – znajduje się poniżej dwóch minut tak daleko, jak to możliwe. W przypadku, gdybyśmy mieli wykazać poprawę w tym zakresie, będziemy potrzebować filmów, które jeszcze bardziej wyraźnie podkreślają pytania, które ten odsuwa na bok.
