Co jest w przypadku? To jest kwestia, którą Sól w naszej wodzie, element prezentacji Bangladeszu, głównego twórcy autora Rezwana Shahriara Sumita, pogania publiczność podczas żywiołowych scen otwierających. Skrzynia, o której mowa, jest drewnianym kontenerem transportowym typu goliat, ważnym elementem podróży z tętniących życiem portów gęstego miasta Bangladeszu w głębi delty Gangesu.
Nasze zainteresowanie wyraża jeden z dobrodziejów łodzi, sprzedawca ryb, który z przymrużeniem oka i uśmiechem sprzedaje swoje produkty innym odkrywcom. „Co masz w środku?” pyta. Nasz bohater, nieogolony i w okularach rzemieślnik o imieniu Rudro (Titas Zia), oferuje nam odpowiedź: „Mój wszechświat”.
To niesamowicie nudna reakcja. Rudro może być rzemieślnikiem pełnym nadziei, może nieco wycofanym, ale wkrótce zostanie zszokowany powrotem do prawdziwego świata. Jego łódź, w tym pudło wypełnione wszechświatem, ląduje w maleńkim rybackim miasteczku, z którym jest podejrzanie związany przez swojego zmarłego ojca. Według niego ma to być odosobnione odosobnienie, okazja do powrotu do natury. Jednak dla mieszkańców miasta przyroda jest naprawdę obecna.
Rozwijają się konflikty kulturowe, zaczynając od nalegań Rudro na napiwki i podobnie intensywnej odmowy mieszkańców. (Jest to sprytna różnica w stosunku do sceny otwierającej film, w której władze portowe o twardym kapeluszu odkładają załadunek kontenera transportowego Rudro, dopóki nie zostanie odpowiednio przebrany.)
Zamiast tego, że Rudro stracił głębię i walczy o przystosowanie się bez domowych pociech, to jego reformistyczne cechy powodują walkę. Natychmiast zaczyna się niepokoić wśród męskich mieszkańców miasta, gdy łamie „nie-nie” wprost i świadomie rozmawiając z damami z miasta – szczególną uwagę przywiązuje się do uderzającej i odpornej Tuni (wspaniała wystawa Tasnovy Tamanna).
W momencie, gdy Rudro otwiera swój kontener transportowy i eliminuje jego zawartość – liczby i materiały do przyszłych prac – agresja miejscowej ludności okazuje się bardziej niewątpliwa: akceptują oni, że te „ikony” są usprawiedliwieniem dla ich późniejszych bezradnych połowów.
Na tym polega najciekawsza dwoistość filmu. Podczas gdy Rudro, jako generalnie zamożny rzemieślnik, żyje ze zwykłym światem istniejącym jako idea ukryta za warstwą rozważań, ponieważ pozostała część miejskiej natury jest dla nich źródłem utrzymania i może być ich przemijaniem. Obładowane wyprawy wędkarskie, które odbywają mężczyźni, ze słabymi łodziami odbijającymi się od fal, sprawiają, że widok jest nieprzyjemny – kiedy Rudro gwałtownie wraca do oceanu, nie wygląda na to, że Titas Zia musi działać.
Wybrzeże Bangladeszu jest wprawdzie cudowne, ale jest kręcone bez uroku, co doskonale porusza tłum ukryty i na szczycie rytmów miasta. Rozchlapana woda i zachmurzone niebo to obszar frontu grożący powodziami i tajfunami, które sprawiają, że przyszłość miasta jest niepewna. W momencie, gdy wiatry wkraczają w kulminacyjne sceny filmu, wydaje się, że w końcu zmienił się również punkt widzenia Rudro.
