Wojna jest potępieniem dla białych w „Wschodzie”, holenderskiej, trzymającej w napięciu przejażdżce, której akcja rozgrywa się w Indonezji podczas powojennej wojny o niepodległość tego kraju. Jeden holenderski oficer ma tu wyjątkową myśl, jednak często jest wypuszczany na wolność, zanim jego działania przyniosą znaczące rezultaty.
Johan De Vries Jr. (Martijn Lakemeier) jest przedstawiany jako byroniczny i wyjątkowo lżej wyglądający mężczyzna w nagłych wypadkach. Ma niejasną przeszłość, którą upada, aby schować się z dala od swoich krewnych wojowników: jego ojciec Johan Sr. (Reinout Bussemaker) był wysoko postawionym człowiekiem z Narodowosocjalistycznego Ruchu, holenderskiej partii nazistowskiej. Obecnie Johan Jr. próbuje, w jego kierunku, zadośćuczynić występkom ojca, jednak również zatraca się w odległym kraju, w którym prawie nikt nie zna jego nazwiska. Na dłuższą metę Johan Jr. porzuca okropne dla siebie skłonności i zaczyna naśladować Raymonda Westerlinga (Marwan Kenzari), ostrego, zboczonego szefa, który od czasu do czasu instruuje Johana, że tortury są naprawdę czymś, za co należy być wdzięcznym.
„Wschód” jest w zasadzie podzielony na równe części i żadna z nich nie jest bardziej oświecająca od drugiej. Najpierw Johan Jr. walczy o spełnienie i radość jako wojownik. Zazwyczaj jest rozczarowany tym celem, ponieważ otaczają go wyraźnie ciasni partnerzy i nieszczęśliwi mieszkańcy. Po przeciągającej się, zaskakującej schadzki z pobliską dziwką Gitą (Denise Aznam), Johan wpada w kontakt z faszystowskim zespołem Raymonda. To jest Johan Jr. samoubijający dwuzagięciowy sposób na okazję (dla siebie); to wystarczająco szokujące, by być przygnębiające, ale nigdy naprawdę odkrywcze ani szczególnie głębokie.
Eseista/naczelny Jim Taihuttu i współautor Mustafa Duygulu wyobrażają sobie Johan Jr’s. wdrożenie jako regularny spadek w wyjątkowo macho potępienia. Ich interpretacja Johana Jr. – który przypadkowo zależy od prawdziwej osoby – nie jest potrzebna w domu, jak widzimy w holenderskiej scenie, w której Johan Jr. prosi (bezowocnie) o swoją starą pracę w miejscu pracy, przegrał, gdy wyjechał do Indonezji.
Johan Jr. jest dodatkowo otoczony przez Holendrów, którzy nie traktują Indonezyjczyków jako indywidualności – „Królik dzikiej przyrody” jest jednym z kilku oszczerstw wykorzystywanych przez postacie drugoplanowe w filmie – a ponadto tak naprawdę nie akceptują tego, że Indonezyjczycy mogą administrować sami. Jeden z holenderskich urzędników zauważa, że „walczymy z robotnikami za pomocą ostrzy i lanc. Możliwość, że ci robotnicy mogą rządzić własnym narodem, jest główną rzeczą, jaką możemy zabić”.
Później Johana juniora wabią ważkie strategie terrorystycznego morderstwa i dręczenia – „najlepszym sposobem na unicestwienie strachu jest większy strach” – a potem nieuchronnie sfrustrowany, gdy wyraźnie jego działania mają przeciwne konsekwencje (dla miejscowych Indonezyjczyków): „Jednostki tutaj naprawdę nie troszczą się o chrześcijan. Przyjdą po nas, kiedy odejdziesz. w związku z tym Johan Jr. Opowieść zostaje ponownie rozważona jako czysta i prosta do usprawiedliwienia celowa anegdota po pielgrzymce o symbolicznie jadowitym człowieku, który pod koniec filmu rozumie, że jego niejasno perswazyjne działania są w rzeczywistości straszne: „To, co się tutaj dzieje, nie jest tym, do czego dążyłem. ”
Zamiast rysować się z Johanem Jr. straszne zachowanie, Taihuttu i Duygulu skupiają się na ustalaniu subtelności, które w oczach człowieka czynią z Indonezji idealną, dziwaczną podstawę jego prywatnego zagrożenia. Nie byłoby to tak rozczarowujące, gdyby nie była to w zasadzie ta sama historia, którą producenci po „Koniec świata teraz” wykorzystują ponownie od lat 70. XX wieku. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego filmu, „Wschód” zawiera więcej ekstrawagancji niż analizę uporczywej postawy, która sprawia, że mężczyźni czują, że mogą wykorzystać innych jako lustro dla swoich własnych problemów.
Gita przypomina Johanowi Jr., że jest podróżnikiem, jednak jej uczucia do niego są na ogół związane z uratowaną, ale responsywną komunikacją niewerbalną Aznama. Tak czy inaczej, Indonezja jest w inny sposób przedstawiana jako miejsce, w którym są zrezygnowani ofiary – niektórzy z nich nie zwracają się do Johana Jr. z powodu paranoicznego strachu przed odrzuceniem przez zdegenerowanych specjalistów z sąsiedztwa – i zabawnych (tj.: niezwykłych) przedsiębiorców . Jest szyderczy alfons, który przyprowadza również Johana Jr., swoich ludzi do burdelu, gdzie spotyka Gitę; alfons ściga dwie lub trzy dziwki, które szukają spraw oficerskich. Johan Jr. jest również serwowany zaraz po posiłku. „Przypomina wieprzowinę, powinieneś spróbować.”
Te drobne subtelności wywołujące wrażenie sprawiają, że potencjalna koncentracja filmu i ocena wykroczeń Raymonda wydają się znacznie bardziej nieszkodliwe. Pierwsza część „Wschodu” przypomina gorączkowy sen w stylu Coppoli/Herzog, w którym splątana wpadka ukazuje ograniczenia jego punktu widzenia, a następnie kolejna połowa pozwala mu się uwolnić w świetle faktu, że cześć, nie do tego dążył, człowieku. Taihuttu i Duygulu nie wydają się być chętni do dawania prostych zapewnień Johanowi Jr. zajęcia, jednak również czynią to zbyt prostym, aby nawet rozważać opuszczenie „Wschodu”, myśląc: Chłopcze, czy nie jest hańbą, że takie rzeczy dzieją się gdzie indziej?
