W tym roku nie zobaczysz lepszej ilustracji nieskażonej realistycznej narracji niż „To, co stracone”, wciągający dreszczowiec do kręgosłupa o młodym dzieciaku imieniem Wesley (Danny Murphy), który zaprzyjaźnia się ze skrzywdzonym przestępcą zamkniętym od wszystkiego. Zdecydowana większość filmu jest przekazywana z jego perspektywy, co jest szczególnie trafne ze względu na to, że główny bohater ma wadę słuchu. Wesley jest ostrożnym, wnikliwym obserwatorem swojego otoczenia, a ten film skłania nas do spojrzenia równie uważnie, jak on. Każda krawędź jest pełna ogromnych, pouczających subtelności.
Liczne filmy wykorzystują uderzające zdjęcia lub zbliżenia artystów, aby pomóc nam zobaczyć niesamowite wystawy. „To, co stracone” ma to wszystko, jednak konsekwentnie wspomaga tę historię, całkiem spora część z niej po cichu nakręcona z wysokości i punktu widzenia Wesleya. Dodatkowo czerpie korzyści z otoczenia, odległej, trudnej i niepozornej społeczności w mroźnej, zimowej Dakocie Północnej (zarejestrowanej w Kanadzie). Wszędzie jest śnieg, a czerwona szyta czapka Wesleya wisi w cichym szeregu bezstronnych klimatyzowanych kurtek i odsłoniętych gałęzi.
W pierwszym przejściu przez Wesleya widzimy potrzebnego człowieka (Aaron Paul), on leży nieruchomo w dzień wolny, niepomyślna, słaba masa w ogromnej bieli, która byłaby niewiarygodna jako teoretyczny obraz masy historycznego centrum. Zanim będziemy mogli zastanowić się, czy jeszcze żyje, porusza się i okazuje się, że jest to w zasadzie typ korespondencji najbardziej odpowiedni do docenienia przez Wesleya. Kładzie palec na ustach, by przekazać ciszę, rodzaj korespondencji, w której Wesley jest niesamowity.
Podobnie jak w przypadku Pipa w „Incredible Expectations” i dzieciach w „Whistle Down the Wind” i „Mud”, związek między osobami, które są bezradne z powodu swojej młodości i braku zaangażowania, a dorosłymi z tłem naznaczonym niestabilnością a okrucieństwo odciąga nasze najbardziej obronne zmysły, a czasami także i chuliganów. Wesley pomaga temu, kto spędza wolny czas, a mężczyzna pomaga Wesleyowi w walce, oferując mu wskazówki, jak postępować z napastnikiem, który ścigał go w szkole, i uważając go za wystarczająco dużo, by go pokonać w warcaby, dopóki nie dowie się, jak ulepszyć.
Bardzo ważne jest, aby ojciec Wesleya nazywał swoje dziecko „Tygrysem”, imię, które mówi poważnie o tym, jakie ma być jego dziecko, niż o jego tożsamości. Podczas gdy matka Wesleya (Mary Elizabeth Winstead) wykorzystuje komunikację poprzez podpisywanie do rozmowy z Wesleyem, jego ojciec Ronnie (Scoot McNary) nie może. W jednej z wymownych scen Ronnie patrzy na współpracownika w sklepie samochodowym, pokazując wiek swojego dziecka Wesleya na temat różnych typów kluczy. Dla Ronniego niezdolność Wesleya wydaje mu się być tylko jednym więcej wstydem w jego własnym życiu.
W całym filmie trzech mężczyzn ujawnia Wesleyowi niepokojące historie, aby mu coś pokazać. Mężczyzna odseparowany od wszystkiego przedstawia to, co zrobił, kiedy tygrys odgryzł mu palec. Policjant, który szuka mężczyzny z dala od wszystkiego, oświeca Wesleya o kobiecie, która zaprzyjaźniła się z lwem górskim tylko po to, by dostosować się do punktu, z którego nie ma powrotu, którego nie można było powstrzymać. Ronnie opowiada dziecku bajkę o swoim ojcu. Wesley jest w wieku, w którym młodzi mężczyźni rozważają bycie mężczyzną i widzimy, jak ocenia przedstawianie męskości w opowieściach i u tych, którzy im doradzają.
Ponadto widzimy, jak człowiek odizolowany od wszystkiego, uważany za ojca, kiedy dogania Wesleyowi. Wesley przez chwilę zwraca się do dziewczyny, której nigdy nie widzi, do dzieciaka, którym był i, być może, do potencjalnej przyszłości, w której mógłby coś zmienić.
Rookie Murphy, który jest Głuchy, wygłasza przepełnioną zdumieniem prezentację, próbując ukryć pojawiające się wszędzie uczucia. Winstead nadal jest prawdopodobnie najbardziej utalentowanym artystą na ekranie. Tutaj, jako serdecznie współczująca matka Wesleya, działa w zasadzie trzema odrębnymi dialektami: wspólnym komunikowanym w języku angielskim, płynnym i ekspresyjnym znakiem oraz zakodowanymi terminami, których używa, próbując rozszyfrować surowe i niestabilne nastawienie Ronnie w mniej denerwujących terminach. młodzież. Różnica między tym, co wie, a tym, czego potrzebuje, aby młodzi widzieli, jest bolesna.
Scenarzysta Darren Lemke pokazał prezent dla anegdot o młodych postaciach z „Shazam!” i źle osądzony „Jack the Giant Killer”. A główny Christopher Cantwell („Halt and Catch Fire”) debiutuje w wielkim filmie z tym spokojnym klejnotem filmowym. To sprawiło, że od razu oczekiwałem, co on zrobi.