Po napadnięciu na parking Ellen (Madelaine Petsch) budzi się bez jej wzroku. Pracownik medyczny przy jej łóżku jej szkoda dla oczu jest nieodwracalna. Nie widząc, obecnie podlega swojemu nadzorcy Claytonowi (Alexander Koch), którego podstawowym zajęciem jest pomoc Ellen w zmianie jej nowej rzeczywistości. Clayton inwestuje dużo energii w Ellen na jej strychu, a kiedy nie ma go w pobliżu, Ellen rzadko odwiedza ją kryminolog badający jej atak, podobnie jak jej dwaj pobliscy sąsiedzi, jeden jest źle traktowany, a drugi jest oprawcą.
Jednak nawet bez jej wzroku Ellen widzi, że coś w obecnej sytuacji jest … nie tak. Nie może jeszcze wyjaśnić, co dokładnie nie jest w porządku, gdy pociąga za wolne sznurki, a jej cały świat się rozwija.
Autor / szef Cooper Karl od samego początku zakłada, że oczom obserwatora nie można ufać i jest to częsty temat, od którego zależą zwroty niewidomych. Chociaż to podejście było prawdopodobnie planowane w celu skoordynowania doświadczenia Ellen z byciem niewidomym, to sprawiło, że poczułem się oderwany od filmu, ponieważ nadal przypominano mi, że nie mogę zaakceptować tego, co widzę. To rozróżnienie ustala wszystkie wysiłki obecnego filmu, aby oszołomić, zaszokować i pośpiechu, ponieważ niczego na ekranie nie można ufać.
