„Operacja Goliat”, agregat do kręgosłupa, osadzony na konwergencji przekazów informacyjnych, pracy policji i zarządzania lekami, nie jest tak konwencjonalny, jak jego tytuł. Jednak jego postacie i historia mają taką samą trudność w nawiązaniu trwałego połączenia. Byłoby to z jakiegoś powodu kłopotliwe, jednak jest to szczególnie irytujące, biorąc pod uwagę fakt, że można powiedzieć, że wszyscy włączeni dali z siebie wszystko na rzecz pozornie znaczącej pracy, wykonanej w organizacji, która rzadko już jest finansowana, aby nie wzmianka dostarczona do kin. (Naprawdę okropne, większość audytoriów została zamknięta z powodu pandemii, kiedy film został po raz pierwszy dostarczony; jego wnikliwy plan dźwiękowy i panoramiczna kinematografia ręczna zasługują na idealny wgląd w ankietę).
Skomponowany i koordynowany przez Daniela Roby’ego („White Skin”, telewizyjny „Versailles”), którego akcja rozgrywa się w 1989 roku i został nakręcony w Kanadzie i Tajlandii, „Operacja Goliat” jest społecznie oczekiwanym obrazem antycypacyjnym z wielką wibracją, która błędnie przedstawia plan niskich wydatków. Wygląd, dźwięk i muzykalność filmu, podobnie jak projekt „dwóch w liczbie postaci, dwóch oddzielnych, ale krzyżujących się historii”, są tak niewątpliwie wykształcone przez powołanie Michaela Manna, że kiedy Roby upuści jedną z najbardziej szczególnych podpowiedzi muzycznych tego producenta („W The Air Tonight ”) w scenę z podobnymi okolicznościami (zarządzanie narkotykami na łodzi), jest to mniej więcej tak upokarzające, jak odkrycie, że ktoś dźga czyjeś zbyt duże ubranie.
Hartnett gra Victora Malereka, atrakcyjnego, długowłosego, grubowłosego felietonistę analitycznego dla gazet i telewizji. Jego stanowisko w sprawie szlachetnych, złych wiadomości jest koordynowane przez jego wstyd jako dumnego specjalisty od zgiełku – ludzkiego traktora, który lekceważy rodzinę i współpracowników, chyba że musi prosić o przysługę lub prosić o rozgrzeszenie. Pierwsze doświadczenie z Victorem odkrywa go w studiu telewizyjnym, grilując zmienny temat. W tym momencie rozlega się jego sygnał dźwiękowy, przeszkadzając w spotkaniu, dając badanemu uczucie do zdeptania i wprawiając Victora w szybką jazdę, aby spotkać się z osobą, która go wrzasnęła: jego lepszą połową Anną (Amanda Crew), która wymyśliła potomstwo bez niego. Pomiędzy zaniedbaniem zabicia jego sygnalizatora a wyborem spotkania w namiocie, podczas gdy jego druga połowa była w trakcie porodu, szybko dowiadujemy się, że Victor jest standardowym antybohaterskim krzyżowcem, który spodziewa się, że złamanie niezwykłej historii pokaże, że zasługuje na tę trudność. który podąża za nim wszędzie.
Żałośnie z powodu filmu, często widzieliśmy takiego człowieka. Poza tym, niezależnie od ustawienia postaci Victora w kolejnej scenie i pozostawienia jej jako stenogramu dla tego rodzaju faceta, jakim jest, „Operacja Goliat” powstrzymuje się od powrotu do problemów małżeńskich i eksperckich Victora, pomimo faktu, że istnieje niezmiernie naprawdę przekonujący historia rozgrywająca się w podobnym przebiegu wydarzeń: Antoine-Olivier Pilon (Léger), przestępca niskiego szczebla i ćpun, zostaje złapany na moralnie zbankrutowanym i nielegalnym spisku rządowym. Subtelności nie są trudne do wytropienia w przypadku tworzenia anegdot w Google na temat „Operacja Goliat” i są na tyle interesujące, że nie chciałbym ich tutaj zrujnować. Co powiesz na to, że po prostu powiemy, że wszystko sprowadza się do różnego rodzaju gliniarzy, którzy próbują uwikłać osoby, których wina jest znana, ale trudna do wykazania, w tym momencie pozwalając ludzkiemu narzędziu ich planów (Antoine) zaakceptować jakiekolwiek konsekwencje, gdy układ upadnie.
Léger jest tak solidny w roli głównej w filmie, że prawie chroni fragmenty „Operacja Goliat”. Jest najnowocześniejszą światową gwiazdą, której praca w takich filmach jak „Mama” i „1:54” oznacza, że jest energetyzującym, głębokim animatorem postaci w ciele głównego mężczyzny. Podobnie jak młodzieńczy Robert De Niro, Denzel Washington, Edward Norton czy Tom Hardy, przekazuje tak ekstremalną energię i decyduje się wtedy na tak niesamowite decyzje, że mogłem zobaczyć, jak budzi fanklub, na wypadek, gdyby tego nie robił. teraz mam jeden. Tak dużo dzieje się w jego twarzy i komunikacji niewerbalnej, w każdym razie, gdy postać ukrywa przed innymi istotne dane, że w połowie nadrabia to monotonię treści, która wydaje się być zawarta głównie w zakamuflowanych pracach. jako rozmowa, wysłana w celu wypełnienia luk informacyjnych osób, które dwie lub trzy sceny od czasu, gdy przeglądały swoje telefony.
Jim Gaffigan jest prawie tak potężny, jak obskurny, niechlujny, szorstki aptekarz uliczny / ktoś uzależniony, który przyspiesza zniszczenie Antoine’a. Pomimo faktu, że ostatnio znany jako komik sitcom i komiks stand-up, Gaffigan stopniowo oddzielił się od postaci, której praca wydaje się być wybierana do zabijania szufladkowania. Nie pociąga za sobą niestabilnego gniewu potrzebnego do umieszczenia lęku przed Bogiem w obserwatorach – coś w jego prezentacji pokazuje, że poziom zastraszenia postaci wydaje się być 4, podczas gdy powinno to być 10 – ale z każdej innej perspektywy jest to uderzająca wystawa, zwłaszcza gdy przechodzi do bardziej błyskotliwego niż ty, psychicznie natrętnego trybu, w którym nieżyjący już Philip Seymour Hoffman miał pewne doświadczenie.
Hartnett jest jednak porażką. Jego nieprzekonująca wystawa potęguje wiele z najbardziej okropnych skłonności filmu. Promieniujący „nonkonformistyczną legendą na krawędzi”, to kupa zaskakujących i płytkich decyzji, od sugerującego uśmiechu w jakimkolwiek momencie, w którym Victor grilluje jednostki, po sposób, w jaki podąża od przewodnika A do punktu B, demonstrując nieustępliwość obserwatorom, którzy mogli przegapić.
Skierowanie uwagi na młodzieńczego oszusta i uznanie Victora za postać drugoplanową i dostawcę pracy mogło prawdopodobnie zmniejszyć część problemów filmu. W każdym razie Hartnett, który mógłby być głębokim, naturalistycznym, wyraźnym rekordem we wczesnych zawodach, pogarsza sytuację, niezawodnie zaniedbując sceny, w których powinieneś ufać, że Victor dostaje to, czego potrzebuje, będąc silniejszym, bardziej magnetycznym i szlachetniejszym niż ktokolwiek przeszkadzający. mu.
Sprawiedliwy film, który jest nieświadomy decyzji biednych ludzi, który podejmuje, jest o wiele trudniejszy do oglądania niż okropny film, który delektuje się idiotyzmem i bezradnym smakiem. W każdym razie drugi rodzaj filmu może być przyjemny.
