Hilary Swank jest znakomitą artystką estradową i podwójną zdobywczynią Oscara, ale granie kuszącej uwodzicielki jest dla niej bezbronne. Na ekranie rzuca się na taką wiedzę, że ufanie jej jako postaci, która musi polegać na seksualności, aby uzyskać to, czego potrzebuje, jest kłopotliwe. Najprawdopodobniej ktoś tak bystry mógłby – i mógłby – pomyśleć uważnie. To błędne przedstawienie jest tylko jednym z problemów związanych z Fatale, filmem, który wyobraża sobie, że będzie czymś więcej niż gorszym fałszywym Fatal Attraction, jakim jest naprawdę.
Główną postacią jest tak naprawdę Derrick (Michael Ealy). Jest super skutecznym dyrektorem marki, którego biznes, prowadzony ze wspólnikiem Rafe’em (Michael Coulter), uczynił go bogatym. Derrick ma również głównego małżonka oszałamiającego, Traci (Damaris Lewis). Mają kilka problemów małżeńskich, więc kiedy jedzie do Las Vegas na imprezę dla jednego mężczyzny, straszne rzeczy się zdarzają. W klubie poznaje Valerie (Swank), która bawi się z nim, jakby nie było jutra, co skłania do niezobowiązującego spotkania seksualnego. Następnego ranka czai się z dala od wspólnego mieszkania, wywołując u niej głęboki niepokój.
Po pojawieniu się w domu, włóczęga włamuje się do domu Derricka i próbuje go stracić. Wezwano gliny, a jak myślisz, kim jest analityk przydzielony do zbadania? Wierz lub nie, ale to Valerie! Cóż za przypadkowe wydarzenie, jeden na biliard! Będąc ogólnie niezadowolona z Derricka, uważa to za szansę na zemstę. Chociaż w Fatal Attraction ta wyjątkowa dama nie chciałaby „być lekceważona”, Valerie ma zupełnie inne uzasadnienie – takie, które wymaga dużo nudnej pracy nad jej byłym i kurateli, jaką mają.
Dziwne w Niezapomnianej jest to, że chce przeoczyć fascynujący punkt, który przedstawia. Spójrzmy prawdzie w oczy: film, w którym Murzyn podważa swojego czarnego małżonka z białą damą pod każdym względem i prosi o powiedzenie czegoś na temat rasy w Ameryce. Jesteśmy przekonani, że ta historia wyjaśni, dlaczego Derrick decyduje się sprzedać swojego doskonałego czarnego partnera życiowego z białym outsiderem i jak Traci może zareagować, gdyby dowiedziała się o wycieczce. Przyjęcie tej strategii mogło zaowocować intrygującymi przemyśleniami na temat uogólnień rasowych w seksie. Zaskakujące jest to, że Niezapomniana dokłada wszelkich starań, aby polecić coś związanego z rasą w fascynacji Derrick / Valerie, tylko po to, aby porzucić ten pomysł niedługo potem.
Wszystko jest równe, ale autor David Loughery (Lakeview Terrace) i szef Deon Taylor (Intruz) są niezaprzeczalnie bardziej zainteresowani ponownym wykorzystaniem konwencjonalnej opowieści o psycho-eskorcie z piekła, a Valerie nieustannie utrudnia życie Derrickowi jedną drogę po drugiej. Widzieliśmy wcześniej tego rodzaju historię, inaczej. W momencie, gdy Niezapomniana próbuje go wyrzeźbić, to przez dzikie wiatry, choć nieco zabawne, pozostawiają po tym przyzwoitą ilość otworów fabularnych.
Te zaskakujące elementy zarządzają kosztem filmu z określoną oglądalnością. W ogniskach obraz jest szalony do tego stopnia, że okazuje się dziwnie wciągający. Jest to nie do końca z powodu sposobu, w jaki artyści nie wydają się występować w podobnym filmie. Ealy przesadza, wskazując na ból Derricka, jakby ścigał Oscara, podczas gdy Swank – najwyraźniej pamiętający, że występuje w śmieciach klasy B – zaczyna go obozować z bladym odejściem od super zimnej bezduszności Sharon Stone tak wspaniale przybita w Basicu Instynkt.
Niezapomniana wymaga, abyśmy zaakceptowali, że ma obszerne komentarze, jednak pod koniec pozostaje nam kilka pięknych, jasnych komunikatów o szkodliwej tendencji do niewierności i wymogu indywidualnego szacunku. Niezależnie od tego, czy nie jest to najstraszniejszy śmieciowy agregat chłodniczy, jaki kiedykolwiek skonstruowano, istnieje wiele przerażających przejażdżek, które niezaprzeczalnie bardziej rekompensują oglądanie.
