Ulice przewrotu i system walki o zasady większości są oblane krwią. Często jest to krew osób, które są zaniedbane. Podczas gdy ci na krwawiących krawędziach są żywotni, często przejawy męstwa, jeśli są zamierzone, pochodzą z tych, którzy są daleko (czasami alegorycznie) od tych frontowych, osób, które zasadniczo starają się zachować siebie i swoich przyjaciół i rodzinę przy życiu, tych, których imiona są tragicznie zaginiony i zaniedbany.
Zdobywca grantu producent José María Cabral (Carpinteros, El proyeccionista) wraca do opowieści o lokalnej Republice Dominikany, tej okazji do niepokojów lat 60. i walki z amerykańskim imperializmem. Jednak zamiast skupiać się bezpośrednio na radykałach, skupia się raczej na tych, których historia zapomniała, głównie na kobietach.
Ten położony nad oceanem hotel mógł być centralnym punktem życia nocnego w Santo Domingo. Obecnie Judith (Lumi Lizardo) prowadzi tytułowy hotel, który pełni rolę baru nadbrzeżnego, klubu męskiego i domu o złej reputacji. Podobnie jak szef łodzi ma surowe wytyczne i spodziewa się, że jej „młode damy” będą je dokładnie przestrzegać. To tyle, aż do powstania w 1965 roku. Duża część młodych kobiet odchodzi, klienci znikają, postępowcy przejmują kontrolę nad barem i, co zaskakujące, w tym momencie niedogodności dopiero się zaczęły, a amerykańskie potęgi podążyły za „odrażającymi socjalistami”. Judith nie będzie zmuszana przez resztki młodych dam i podejmie niezbędne kroki, aby zachować kontrolę nad swoim majątkiem.
Film otwiera się młodymi damami odgrywającymi przedterminową decyzję o rozwiązaniu Marie; kłopotliwe, ale żywotne zajęcie, pokazujące, jak te panie powinny polegać na sobie nawzajem w każdym przypadku, gdy czasy wydają się akceptowalne. Judith nie jest bezlitosna, jednak jest wymagająca i chłodna, będąc wodzem w swojej grupie (obejmuje to grzywny za przeklinanie i dotrzymywanie napiwków młodych dam). Ma odpowiedź na każde pytanie, ustalenia na każdą czkawkę – poza momentem pojawienia się dysydentów. Straciwszy wszystko poza trzema młodymi damami, musi szybko pomyśleć. Podejmuje działania, które utrzymają ją, Beti, Marie i Glorię w hotelu i najwyraźniej chronione.
Czy to pomaga w transformacji? Oczywiście, rzeczywiście, Judith nie przepada za politycznymi okolicznościami swojego kraju; potrzebuje tych mężczyzn z domu i z powrotem jej klientów. Gloria, jedna z licznych renegatek, zostaje prywatna i sama zastanawia się nad zdobyciem broni; Beti, transpłciowa kobieta, uważa, że popularny rząd może w końcu oznaczać wyjazd do USA na procedurę medyczną zmiany orientacji seksualnej. Judith próbuje stłumić ich fantazje, ujawniając im, że powinni doceniać jej bezpieczeństwo i wtedy robi się brzydko. Rewolucjoniści są odpychani, Amerykanie atakują, a Judith i kobiety kończą z ich życzliwości, ograniczając się do gotowania, sprzątania i innych „wolnych” administracji w zamian za swoje życie.
Cabral trzyma nas w ograniczonej przestrzeni, którą posiadają Judith i jej młode damy: hotel oraz droga i brzeg morza z przodu. Nigdy nie oglądamy różnych części miasta i po prostu spotykamy osoby, które chodzą do hotelu. To trzyma nas na miejscu kobiet i zrozumienia; co możemy zrobić na ich miejscu? Czy dołączylibyśmy do bitwy, zaoferowalibyśmy pomoc ze słynnych drugich linii, zobowiązaliby się do tego, kto miał kontrolę, czy zrobilibyśmy wszystko, co musieliśmy, aby przetrwać, nie zwracając uwagi na to, komu pomogło lub zraniło? Pozostałe panie zaliczają się do tego ostatniego, zasadniczo ze względu na stan; podczas gdy Beti, Marie i Gloria w każdym razie próbują pomóc dysydentom, pilnując Amerykanów, Judith bez wątpienia robi to, aby wydostać ich z domu i odzyskać swój biznes.
Latido Films ogłasza „Hotel Coppelia” i część sprzedaży w Cannes
Podczas gdy Cabral przedstawia punkt po punkcie historię tego, przez co te panie wytrwały, chłód Judith utrzymuje pod kontrolą ton entuzjastycznego zaangażowania. Wysadzamy w powietrze, gdy widzimy Tinę, niezwykłą rewolucjonistkę, dręczoną i ponurą, kiedy Beti decyduje się na okropny wybór sprzedaży, jednak Judith jest istotą tego miejsca, a ona nieustannie beszta i potępia młode damy i jej działania (nawet jej ostatnia) wydaje się przychodzić z powodu ograniczonego umysłu, niezależnie od tego, czy pomaga się wielkim jednostkom. Sceny z młodymi damami są niezaprzeczalnie bardziej bliskie i niewiarygodne, rodzaje dyskusji, które duża część z nas prawie na pewno miałaby z dala od szansy, że utknęliśmy między tym osławionym kamieniem i twardym miejscem: potrzeba walki, przerażona walką, bezradni wobec tych z bronią i siłą.
Hotel Coppelia przedstawia alternatywny, ale fundamentalny punkt widzenia tych, którzy zwracają się do tego, kim może być większa część nas w takich okolicznościach: tych, którzy są złapani na miejscu i sytuacji, skonfliktowani między lękiem a odwagą, oraz rzadcy ludzie, którzy mogą w każdym przypadku pozostają naturalnie skoncentrowani na sobie, aby upewnić się, na co pracowali. Chociaż wydaje się, że wszystko jest zbyt mało zaskakujące w bitach, które uderza w opis transformacji, ma fundamentalne światło na istnienie tamtych czasów i znowu wymknęło mu się z głowy.
MADRID – Madrycka firma Latido Films, jedna z hiszpańskojęzycznych organizacji zajmujących się sprzedażą filmów artystycznych i hybrydowych, uzyskała prawa do światowych transakcji na rzecz dominikańskiego szefa José Maríi Cabrala „Hotel Coppelia”.
Wiadomość pojawia się, gdy Latido odkrył ogromną liczbę transakcji na najlepsze tytuły. Ich liczba zaleca większą głębię zainteresowania tegorocznym Targom Filmowym w Cannes, pozwalając organizacji na wypchnięcie dwóch tuzinów lub więcej aranżacji w ogólnie znaczących regionach.
„The Realm”, najnowszy element nominowanego do Oscara Rodrigo Sorogoyena („Matka”), oraz hiszpańska Akademia „Champions” prowadzą znaczną liczbę transakcji z „The Realm” udających się do Somos w USA, Impacto w Argentynie , Vision w Chinach, AZ Films w Kanadzie i Cineplex w Kolumbii, Peru, Ekwadorze i Boliwii.
„Hotel Coppelia” Cabrala jest oparty na prawdziwych relacjach pięciu kobiet, które podczas wojny domowej na Dominikanie w 1965 r. Ogromnie lekceważyły własne potrzeby, aby zapewnić sobie wolność. W obsadzie żeńskiej znajdują się nominowani do nagrody Platino artysta Nashla Bogaert, Lumy Lizardo, Cyndie Lundi, Jazz Vilá i Nick Searcy.
„Ten film zajął się innym układem trudności dla mnie, skupiając się na nowej anegdocie o zminimalizowanych spotkaniach, które sprzeciwiały się obrzydliwemu maltretowaniu siły podczas kluczowej i ważnej okazji w Republice Dominikany” – powiedział Cabral o prawie ukończonym filmie.
Hotel Coppelia daje inną, ale niezbędną perspektywę
Dodał: „Jednostki myślą o legendach, które walczyły w wojnie, poprzez narracje i materiały do czytania. Jednak niewielu może znać krytyczne bitwy wielu nieznanych kobiet, które pomimo swoich społecznych i finansowych warunków, zwracały się do władzy i walczyły o swoją szansę ”.
Stworzony przez Lantica Media i Tabula Rasa, „Hotel Coppelia” jest od nadzorcy rywalizacji Sundance, między innymi „Dzięcioły”, który otrzymał granty na Guadalajarze i Toulouse Latin American Film Festival.
„Od kilku lat śledzimy zawód José Maríi, który zyskuje jeden z głównych głosów w karaibskim filmie i cieszymy się, że w końcu mamy możliwość współpracy z nim nad tym jego najgorętszym przedsięwzięciem” – powiedział szef Latido Antonio Saura powiedział Variety. „Podobnie oznacza to drugi wspólny wysiłek z Lantica, potężnym studiem z Santo Domingo, w ramach którego spodziewamy się długiej współpracy”.
Wiceprezes ds. Kreacji w Lantica Media i producent Rafael Elías Muñoz powiedział w złożonym oświadczeniu: „José María jest interesującym producentem i energetyzującym głosem w filmie latynoamerykańskim, przedstawiającym bitwy ludności poszukującej wzmocnienia lub odzyskania. Cieszę się, że mogłem pomóc jego wizji. Dzięki temu, że ta wycieczka z naszymi towarzyszami w Latido jest dla nas jeszcze bardziej niezwykła ”.
W innych zgłoszonych umowach „Champions”, na przykład „The Realm”, oferowano Somosowi w USA, podobnie jak A-Z Films w Kanadzie, a prawa do przeróbek „Champions” trafiały do Remake and Co. we Francji. Jak donosi „Variety”, film Hari Samy „To nie jest Berlin” trafił do Samuela Goldwyna w USA.
We wczesnych transakcjach wstępnych „Platforma” została upoważniona do Activers w Korei, The Klockworx w Japonii, Edko w Hongkongu i Creative Century na Tajwanie. „The Goya Murderers” zdobyli również Activers w Korei i The Klockworx w Japonii, podobnie jak Rosebud w Grecji i Wild Bunch we Francji.
Ożywiony m.in. „Buñuel in the Labirynt of the Turtles” został zdobyty przez Joint na Tajwanie i Edko w Hongkongu. Co więcej, Japan’s Pictures Dept. Tajwańskie Joint złapało „Virgin and Extra”; później dodatkowo zakupiony „Joel”. Wreszcie „Najlepsze lato w moim życiu” trafiło do Alucine w Ameryce Środkowej, a „The Weasels Tale” do Edko w Hongkongu i Russian Report w Rosji.
