Podkreślenie wprowadzenia Christosa Nikou Niepamięć rzuca zdejmowane, suche i pozbawione nostalgii spojrzenie na krótko- i długofalowy spadek funkcji poznawczych, bez minut, które charakteryzują naszą tożsamość i to, co przypomina próbę przemiany siebie, gdy w przeszłości nie ma nic do przyklejenia do. Wprowadzenie sugerujące wcześniejsze prace Yorgosa Lanthimosa, zwłaszcza The Lobster, Nikou (grecka umiejętność oglądania i osoba, która pracowała z Lanthimosem przy Dogtooth) przedstawia film, który jest zarówno pełen wyobraźni, jak i niedojrzały, fascynujący, ale nieostry zegarek, który porusza problemy i wspomina czarujące obiektywne fakty, ale nigdy nie bada ich w pełni, by zająć się biznesem.
Film otwiera anonimowy mężczyzna, który przygotowuje się do zadania. W radiu dowiaduje się, że miasto nawiedziła swego rodzaju pandemia – nagła amnezja dotyka ogromną liczbę mieszkańców, którzy obecnie nie przypominają sobie niczego ze swojej przeszłości. Kiedy wychodzi i kupuje kwiaty, jego pamięć zostaje nieoczekiwanie iz reguły skasowana, z wyjątkiem niektórych niedostępnych minut z jego wyczerpanej pamięci. Zostaje oszołomiony, delikatnie zniekształcony i niezdolny do zrozumienia, jak zareagować. Niedługo potem zostaje oddany do pobliskiego biura rządowego, które prowadzi program rekonwalescencji dla pacjentów cierpiących na amnezję. Aby jeden z ich krewnych skontaktował się z nimi, pacjenci są obsługiwani w ramach dwustopniowego programu. W momencie, gdy anonimowy mężczyzna nie jest odwiedzany, zostaje przeniesiony do zaaranżowania dwóch: programu Nowa Tożsamość.
Przeniesiony z pobliskiego gabinetu klinicznego do miasta, otrzymuje mieszkanie i magnetofon, na którym pobliski doradca zapisuje wskazówki. Konsekwentnie przesyłane są taśmy z nowymi wytycznymi, a mężczyzna jest proszony o zgodę na nie i utrwalanie takiej spójności kamerą polaroidową. Powodem jest to, że wszyscy mówią o ponownym skojarzeniu się z rozkładem dnia – na przykład kupowanie jedzenia, jazda na rowerze, chodzenie do barów i spotkania z indywidualnymi osobami.
Niepamięć jest według wszystkich relacji próbą zwrócenia uwagi na nasz związek z pamięcią i skojarzeniami międzyludzkimi – i co się dzieje, gdy obecne skojarzenia są pozbawione pamięci i uczuć. Usiłując odzyskać uważność i zbudować nową osobowość zależną od bieżących wydarzeń, człowiek przechodzi przez szereg ćwiczeń, które w miarę postępu mają coraz większą liczbę elementów ludzkiego związku.
Dwie wady niewątpliwie niszczą Niepamięć przed osiągnięciem rozmiarów porównywalnych filmów greckich dziwnych fal – po pierwsze, tempo. Po urzekającej pierwszej tercji film gubi się w sekwencji monotonnych wskazówek, które nie posuwają się zbytnio do przodu, a tematy i zainteresowanie zanikają w miarę upływu czasu, gdy Nikou przestaje zanurzać się głębiej w umysł głównego bohatera i wybiera raczej podążanie za swoją wycieczką, gdy porusza się zaczynając od jednej akcji, a następnie do następnej, nie mając dużej głębi. Treść, choć zorientowana na cel i celowo usunięta, zaniedbuje intrygę tłumu i wspiera zainteresowanie przez cały czas. W momencie, gdy film osiąga ostatnią trzecią część, staje się jasne, że żaden cel postaci nie zostałby osiągnięty tak, jak to tylko możliwe, gdyby Nikou dał więcej jasności umysłu do portretowania i dalszego ulepszania głównych tematów filmu.
Chętne, ale nie skupione wprowadzenie obejmuje pewne zainteresowanie, ale nie jest w pełni owocne w jego podtrzymywaniu. Od czasu do czasu rozczarowujące przedstawienie wystarczająco intrygującego tematu, Jabłka, wymaga głębi i portretu, który mógłby przekroczyć interesujący ton.
