„Avengers: Endgame” to kulminacja czasów kinowych hitów, konsekwencja długich okresów pracy dużej liczby osób. Ma to być najbardziej przebojowy ze stosunkowo wielu hitów kinowych, film z dwunastoma wpływowymi wątkami i rozpoznawalnymi twarzami z północy z 20 różnych filmów. To naprawdę podobne do niczego, co Hollywood dostarczyło wcześniej, istniejąc nie tylko po to, by rozpoznać lub wykorzystać miłośników tej serii, ale by wynagrodzić ich uczucie, tolerancję i dozgonną cześć. Nieoszlifowana rzecz, którą prawdopodobnie musisz wiedzieć najbardziej: trudno jest zobaczyć, jak znaczący fani MCU opuszczają to rozczarowanie. W każdym razie sprawdza wszystkie skrzynie, odhaczając kilka, których fani nie przewidzą, że będą na wybiegu. To fantastyczne zakończenie części przebojowej historii, którą trudno będzie przebić dla nieskażonej sceny. Jeśli chodzi o samą renomę, to na wyższym końcu MCU, film, który podnosi swoich najbardziej znanych świętych do niewiarygodnego statusu, na jaki zasługują, i daje kilka autentycznych pośpiechów po drodze.
Spokojnie: pozostanę bardzo sans spoiler. Podstawową rozkoszą tego filmu jest to, jak rozwija się jego zdumiewająco zagmatwana historia i możesz iść gdzie indziej, zakładając, że potrzebujesz tego zniszczonego. Zaskakująca „Avengers: Infinity War” zakończyła się, gdy Thanos w końcu zdobył wszystkie sześć Kamieni Nieskończoności, których tak gorączkowo szukał, a następnie wykorzystał je do oczyszczenia części obecności, w tym ukochanych świętych, takich jak Czarna Pantera, Star-Lord i Pająk -Człowiek. „Avengers: Endgame” pojawia się pół miesiąca po „The Snap”, gdy pozostali święci próbują zdobyć kawałki i uporządkować, zakładając, że istnieje metoda na zamianę anihilacji Thanosa.
Od razu „Endgame” jest bardziej zaangażowany niż „Vastness War” dzięki ideałom posiadania bardziej zwartej, skromniejszej obsady. (Bardzo doceniam, Thanos.) To cichszy, wyśrodkowany film, mimo że jego fabuła przyciąga elementy dwunastu różnych filmów. Podczas gdy „Bezmiar” często wydawał się spuchnięty, „Endgame” pozwala części bardziej znaczących postaci przez całe istnienie MCU na bycie, rzeczywiście, szarmanckim. W tym momencie nie zwykłe pionki w fabule opartej na Thanosie, Iron Man, Kapitan Ameryka, Czarna Wdowa, Hulk i Thor wyłamują się z grupy, umiejętnie wspomagani przez Sokole Oko i Ant-Mana. Można powiedzieć, że to nowi Avengers, a bardziej zwarte zgromadzenie superbohaterów pomogło mi przypomnieć sobie urok pierwszego filmu „Avengers” Jossa Whedona, w którym solidnym postaciom pozwolono odrywać się od siebie, zamiast po prostu czuć się jak zostali przypięci do kolejki górskiej jadącej w podobny sposób. Daje również miejsce na absolutnie najlepszą pracę aktorską w zakładzie, zwłaszcza od Chrisa Evansa i Roberta Downeya Jr., których można zrozumieć, oglądając to, co przekształciło Kapitana Amerykę i Iron Mana w opcję, która może być niesamowita na wieki. Najbardziej satysfakcjonującą częścią „Endgame” jest ilość, jaką daje dwóm najbardziej znanym świętym MCU okrągły odcinek historii, na który zasługują, zamiast po prostu dusić ich w oceanie występów pomniejszych postaci z różnych filmów. Sposób, w jaki je uświęca, zamienia się w hołd dla całego Marvel Cinematic Universe.
To, co działa najlepiej w odniesieniu do treści Christophera Markusa i Stephena McFeely’ego do „Endgame” to to, że odczuwa się, najwyraźniej na początku, wrażenie myślenia wstecz, a nie tylko próby przygotowania stołu na coś, co ma nadejść. Ten film łączy elementy tego, co fani znają i kochają o MCU, przeglądając bity postaci, początki i fabułę filmów takich jak „Iron Man”, „Gatekeepers of the Galaxy” i „Chief America: The First Avenger”. Nazwijcie to skromną administracją fanów, ale prawdopodobnie największym problemem związanym z tymi filmami, szczególnie „Wojną bezmiaru”, było poczucie, że są one po prostu reklamą filmów, które jeszcze nie zostały nakręcone. „Endgame” tego nie ma. Oczywiście MCU będzie kontynuowane, ale ten film ma konkluzję i głębię nadaną mu przez historię MCU, której potrzebowali inni.
Oczywiście musi też wypełnić się jako film. Centralna godzina jest tak po prostu urocza, jak MCU w dowolnym momencie, ale są chwile, kiedy żałuję, że nie mogę wykryć ludzkiego dotyku pod niesamowicie wyczyszczoną, starannie zaaranżowaną powierzchnią „Avengers: Endgame”. Podczas długiej pierwszej godziny rozwoju, tęskniłam za jednym z ciężarnych zatrzymań, mówiącym o powadze okoliczności, które podpowiadałyby coś, co wydawało się nieskrępowane lub aktorski wybór, który nie wydawał się być przepuszczony przez radę powierniczą. Każda część „Endgame” była przez naprawdę długi czas zapowiadana przez różne filmy i precyzyjnie dostrojona przez ogromną liczbę osób potrzebnych do nakręcenia filmu takiego jak ten. Rezultatem jest film, który często bardziej przypomina przedmiot niż dzieło rzemiosła. Roger Ebert kiedyś ogólnie sformułował, że „gry komputerowe nigdy nie mogą być kunsztem”, ale mógł być zdumiony, widząc, jak wykonanie okazuje się bardziej podobne do gry komputerowej, coś zaskakująco nieosadzonego w kamieniu, pozbawionego tego, co naprawdę stanowi wyzwanie dla obserwatora.
Niemniej jednak ludzie nie organizują się w przerwie dnia na „Avengers: Endgame”, aby rzucić im wyzwanie. Naprawdę chodzi o zrekompensowanie odpowiedzialności, bycie fanem i założenia. Bez względu na swoje niedoskonałości, „Endgame” robi to wszystko, z wielkim szacunkiem dla fanów, którzy uczynili ten wszechświat prawdziwą osobliwością społeczną. Dużo się dzieje, a końce naprawdę brzmią. To epicki kompleksowy rozwój, coś, co wznosi się ponad zwykłą analizę filmów, aby przekształcić się we wspólne zaangażowanie fanów na całej planecie. Największe pytanie, jakie wyszedłem, dotyczyło tego, w jaki sposób mogliby je przebić za długi czas.
