Pole w Mannheim. Przechadza się pani z bronią palną. Rzuca broń tak daleko, jak tylko może. Słyszymy artykuł 20 niemieckiej konstytucji, który mówi, że „Republika Federalna Niemiec jest rządem większości i państwem socjalnym. Każdy Niemiec zastrzegł sobie możliwość sprzeciwienia się każdej osobie, która próbuje wyeliminować tę prośbę, gdy inne środki są niepraktyczne”.
Odcinek do: samozarządzający się cel. Pani Luise zapoznaje się ze zgromadzeniem przez swojego towarzysza Batte. Oboje są podwładnymi pierwszego roku prawa, a egzaminy Luise są finansowane przez jej dobrze sytuowanych opiekunów. Batte wyjaśnia, że Luise była zaangażowana z nią w sprawę przesiedleńców i wydarzeń antyfa w szkole i powinna zostać uznana za członka plemienia.
Luise przechodzi do niektórych prezentacji Powerpoint na temat rozpoznawania nazistów i pomaga zgłosić kilka uwag. Później ćwiczy trochę boksu z Alfą, która jest ładna i zbyt stronnicza w stosunku do siebie. Jest po odrobinie konfliktu i kawałku zmęczonym harmonią i miłosną atmosferą płynącą z części spółdzielni. Czy byłbyś w stanie pomyśleć o tym, dokąd to zmierza? Biorąc wszystko pod uwagę, zachowaj ostrożność, ponieważ minie trochę czasu, zanim dotrzemy na miejsce.
W następny weekend idą rzucić wyzwanie spotkaniu Listy 14 – wymyślonego stowarzyszenia, które po prostu wykorzystuje podobny plan cieniowania co AfD. Batte żąda, aby wszyscy byli spokojni. Alfa ma inne przemyślenia. Prowadzi atak wypełnionych farbą jaj. Pod koniec główna AfD – o nie, załamana, Liste 14 – dama dostaje ciasto na twarz.
Podczas zamieszania Luise wymyśla, jak zabrać telefon komórkowy jednego z nazistowskich stewardów. Naziści są odwrotni do tego stopnia, że w rzeczywistości używają starych telefonów Nokia. Nazista podąża za nią i jest gotowy dać jej porządny kopniak, zanim pojawi się Alfa i przyłoży metalowy stojak na parasole z tyłu głowy nazisty.
Luise upada, żeby wpisać poprawne tajne zdanie w telefonie. Ktoś w środku próbuje 8888 (to będzie dla ciebie 2 Heil Hitlers). Telefon zawiera dane, które kierują ich na następne nazistowskie zgromadzenie, gdzie stosują trochę ultra-zaciekłości. Są również gotowi zadzwonić do starego nazisty, aby przekonać go, że zostanie napadnięty, co w końcu pozostawia ich ze skrzynką załadowaną materiałami wybuchowymi.
Wódz Julia von Heinz była kiedyś ważna dla sceny Antifa, a film zawiera dużo autentyczności (niezależnie od tego, czy wielogodzinne spotkania, które nie przyniosły rozwiązania, zostały właściwie odrzucone na tej podstawie, że byłyby ostatnio absurdalnie przeciągnięte) ). Zgromadzenie łączy się przeciwko nazistom, ale jest autentycznie podzielone z powodów filozoficznych, zwłaszcza jeśli chodzi o użycie brutalności.
Batte nieustannie twierdzi, że użycie brutalności uczyniłoby ich tak okropnymi jak naziści. Alfa ma inne myśli, które w każdym razie są do pewnego stopnia związane z jego mentalnym autoportretem macho. Film byłby prosty, gdyby tak to zostawił – miał jedną „wielką” i jedną „okropną” postać, a publiczność mogłaby wybrać, która będzie zależna od ich skłonności politycznych.
Biorąc wszystko pod uwagę, Luise może przechylać się między dwiema pozycjami, podobnie jak jej własne życie waha się między jej starym towarzyszem a hałaśliwym nowicjuszem. Widzi, że pogodne przedstawienia obok małych zgromadzeń chrześcijan tak naprawdę nie skłaniają nazistów do zmiany swoich perspektyw, ale dodatkowo angażuje się mniej zasobów w pięści niż część swoich męskich współpracowników.
Film jest również akceptowalny w przedstawianiu policji nie jako odrażających bestii, ale raczej jako jednostki, które są tam, aby zachować prawo i porządek, niezależnie od tego, czy oznacza to zabezpieczenie nazistów i atakowanie samokontroli. W momencie, gdy państwo szykuje się do społeczności, jest to prawdopodobnie wynikiem przypadkowych powiązań między nazistami a policją (które były ogniskiem niektórych nowych niemieckich sporów prawnych). Wspomina się o tym mimochodem, ale nie została nałożona za pomocą łyżki.
Jednym z miejsc, w których nie wydaje mi się, żeby to zbytnio nadeszło, jest pokazanie wzmacniającej części aktywizmu politycznego. Luise i Alfa sprawiają wrażenie, jakby były bogatymi dziećmi, które siadają, wypuszczając trochę pary, zanim powrócą do normy. Odpowiedzialność nie jest tak naprawdę widoczna. Raczej masz pewne problemy ze skinheadami, ale nie masz prawdziwej jasności co do tego, jak świat ma się zmienić (istnieje punkt widzenia, który powiedziałby, że rzeczywiście są to dla ciebie samowystarczalne kwestie legislacyjne. uwaga).
Jednak stwierdzenie, że film mógł być bardziej energetyzujący, nie jest samo w sobie niesamowitą analizą. Und morgen bite the dust ganze Welt pokazuje kulturę, która na ekranie jest okropnie minimalna. Trzeba się tym rozkoszować, jeśli nie bardziej. Nie wiem, czy generalnie ma to „właściwe” kwestie rządowe, jednak w zrozumiały sposób pokazuje nam sytuację, w której możemy się zamknąć.
