Debiutancka dramaturgia Aude Léi Rapin jest z pewnością interesującym przedsięwzięciem. Prowadzony przez zdumiewającą prezentację Adele Haenel (Nieznana dziewczyna) bada ponowne manifestacje, oczekiwania i rozgrzeszenie, aby przekazać entuzjastyczny koniec pośród namiętnych pozostałości wojny.
Film otwiera się, gdy Joachim (Jo) (Couzinè) wpada do paryskiego mieszkania swojej towarzyszki, producenta, Alice (Haenel), aby poinformować, że może to być odrodzenie żołnierza, który zginął w Bośni w sierpniu 1983 r. – urodziny Joachima. Lub, jeśli nic więcej, to właśnie to, o czym niedawno powiedział mu mężczyzna na skrzyżowaniu. Wkrótce okazuje się, że Alicja spędziła sporo czasu na badaniu skutków sytuacji kryzysowej na Bałkanach, która doprowadziła do separacji Jugosławii. Jednak nie przekonała się do spraw Joachima ani jego „złych snów” o jego wojskowej przeszłości. Jo jest zdecydowana, że to nie są standardowe okropne sny. Więc Alice pakuje swój sprzęt filmowy i wyrusza ze swoją dźwiękowiczką Antonią (Buresi) do Sarajewa, spodziewając się odkryć powód dla poprzedniego stylu życia Jo jako Zorana Tadica, tylko po to, aby odkryć, że nieszczęście w żaden sposób nie ma końca .
Wchodząc na przedmieścia, lokalizują masowe groby osób, o których mowa, z nowymi ciałami zakrytymi w małych szkatułkach – w rzeczywistości są to identyfikatory ofiar – często ponad 8000 zwykłych ludzi było zabijanych każdego dnia. Alice obwinia Jo za to, że wszystko sobie wyobraziła, z wyjątkiem tego, że przypomina sobie, że kardiolog powiedział, że Jo może umrzeć w każdej sekundzie po swoich 35. urodzinach z powodu uporczywej choroby serca. Spotykają się z jednym z poprzednich źródeł Alice, który zabiera ich na – obecnie – niesprawny tor saneczkowy, używany na olimpiadzie w Sarajewie w 1984 roku. Zdają sobie sprawę, że tor był kiedyś przełomem między dwiema grupami wojennymi. Później spotykają Hajrę (Boric), kolejnego z kolegów Alice z czasów wojny. Wkrótce dowiaduje się również, że pszczelarz mieszkający na obrzeżach miasta Brutonac miał żonę Zorana Tadicia, który był żołnierzem na wojnie. Tutaj finał jest miażdżący i niesamowity.
Jest to zrzędliwa, zaskakująca dramatyzacja, z którą łączy się wieczna nędza, a Haenel trzyma to wszystko razem, gdy deus ex machina tego testu w wersecie, papierze i ćwiczeniu z historii w jednym. W końcu publiczność musi zdecydować, czy ponowna manifestacja jest prostym gadżetem pozwalającym uciec od naszych grzechów.
