Gra szpiegów – cały film online cda vod gdzie obejrzeć zalukaj
„Gra szpiegów” wydobywa wspomnienia wcześniejszych, tajnych filmów operowych i często wykorzystywanych figur retorycznych. Tym bardziej wyraźnie, może ci się pomóc przypomnieć sobie dominujący film szpiegowski z okresu zimnej wojny z 2015 roku, „Scaffold of Spies”. Oba filmy opierają się na prawdziwych okazjach i mają rosyjskich agentów rządowych, zatrzymanych specjalistów i handel między Rosją a Zachodem. Tutaj, mimo wszystko, handel nie jest podstawowym elementem podstawowej historii, a rosyjski tajny agent pracuje dla MI6 i CIA. Podobnie jak w filmie Spielberga, jest to kontemplacja indywidualnego kosztu osiągnięcia czegoś nie dla indywidualnego wzrostu, ale raczej z korzyścią dla wszystkich. Jest cała aranżacja artystycznych prozaizmów, które towarzyszą takim opowieściom i dodając je do tego nadzienia z niebezpieczeństw mieszanki. W każdym razie banał nie jest czymś strasznym, jeśli jest dobrze zrobiony, szczególnie w przypadku braku postaci, do których można przyciągnąć i przyzwoitych wysokich stawek, aby przetrwać.
Główny Dominic Cooke i scenarzysta Tom O’Connor opowiadają historię Greville’a Wynne’a (Benedict Cumberbatch) „z myślą o prawdziwych okazjach”. Wynne był brytyjskim specjalistą ds. Finansów, który w latach 1960 i 1962 wyprowadził z Rosji ogromną liczbę informacji wywiadowczych, zanim został złapany, zatrzymany i bardzo długo dręczony przez KGB. W pracy „kuriera” pomaga mu Oleg Penkovsky (Merab Ninidze), niewątpliwie bardziej doświadczony rosyjski specjalista. Praca Wynne’a jako przedstawiciela handlowego, który robi coś niesamowitego dla klientów z Europy Wschodniej, czyni go przyzwoitym biegaczem; jako Brytyjczyk uważany jest za zwierzę po prostu przemysłowca, którego jedynym zmartwieniem jest gotówka. Połącz to z jego wspaniałą umiejętnością obcowania i picia z klientami, a wyłoni się jako ktoś, kto nie ma wątpliwości ani nie stanowi potencjalnego zagrożenia dla sowieckiego bezpieczeństwa.
Wynne jest zszokowany faktem, że dołączył do niego Dickie Franks (Angus Wright) z MI6, który wraz ze specjalistką CIA Emily Donovan (Rachel Brosnahan) namawia go na spotkanie z Pieńkowskim, biorąc pod uwagę fakt, że jakiekolwiek informacje pomogą prezydentowi Kennedy’emu podczas kubańskiego kryzysu rakietowego . Gwarantuje mu, że będzie chroniony. Początkowo Wynne odrzuca ich, biorąc pod uwagę fakt, że cała myśl wydaje się podejrzana. Nie ma odpowiedniego przygotowania. Poza tym jest człowiekiem rodzinnym z inteligentnym młodym dzieckiem, Andrew (Keir Hills) i kochającą, wybaczającą małżonką Sheilą (Jessie Buckley). Uciążliwa natura Sheili ujawniła się po tym, jak Wynne wziął sobie do serca te niechlujne dowcipy o mobilnych przedstawicielach handlowych. Niespodziewane wyjazdy do Moskwy, kolejne wyprawy, o których nie może pod żadnym względem wychować swojej lepszej połowy, niewątpliwie wzbudzą jej wątpliwości co do nowych zdrad.
„Gra szpiegów” kojarzy się z tym, że praca Wynne’a polegająca na „zaspokajaniu klientów” ma podobne tespijne cechy bycia tajnym agentem: wciela się w rolę, taką, która oczekuje od niego, że ukryje swoje rzeczywiste uczucia i zaprezentuje konkretny, skrupulatnie dostosowany, niepowstrzymany z przodu. Pieńkowski pociesza go, że dobrze dba o pracę. Gdy dwaj członkowie rodziny bratają się, ich odźwierni obniżają się i obaj stają się drogimi towarzyszami. Cumberbatch i Ninidze wykonują niesamowitą pracę, przekazując swoją świeżo odkrytą więź, która pomaga obserwatorowi przełknąć niezgłębiony wybór, który powoduje, że drugie 50% filmu się kręci.
Główna godzina, która koncentruje się wokół obecnych i wyrastających powiązań międzyludzkich w Anglii i Rosji, gra lepiej w porównaniu z drugą godziną spędzoną w więzieniu. Sheila i Greville mają słodką, praktyczną dynamikę. Buckley daje fenomenalną prezentację, która przenosi ją do wyczekiwanej sekundy, kiedy musi zwrócić się do solidnego partnera życiowego, uważnie przewidując przybycie swojej drugiej połówki. Oczywiście przekonała Greville’a, że oszukuje, kiedy odkrywa, że ćwiczy więcej niż zawsze, a także, że jest trudnym, nowym rzeczami, o których nigdy nie sądził, że śpi. Buckley radzi sobie z tym z właściwą nutą rozbawienia i siły, ostrzegając, że nie będzie tak wyrozumiała, jeśli będzie inna dama. Jej najlepszą sceną jest moment, w którym rozumie prawdziwą istotę tajemnicy swojej lepszej połowy i to, jak może nigdy nie dostać okazji, by mu wyjawić, że jest zdenerwowana, że mu się nie zwierzyła.
Inwestujemy również energię w Pieńkowskiego i jego lepszą połówkę oraz małą dziewczynkę. Ich sceny są tak samo cenne jak u Wynnesów, ale są bardziej narażone na niebezpieczeństwo. Pieńkowski jest ulepszonym, poprzednim wojownikiem o wielu wyjątkowych statusach i jak mówi Wynne’owi, każdy w Rosji ma oczy, które patrzą na państwo. Można bez większego wysiłku przewidzieć, że potajemne działania Pieńkowskiego go odnajdą, a jednak pogodzenie się z tym, że Wynne zaryzykowałby życie i dodatek, by pomóc mu w niedoskonałości, jest bardziej wyboista. Za każdym razem, gdy zostaje złapany, „Gra szpiegów” traci parę, oddzielając swój główny charakter od okrutnych scen więziennych, które widzieliśmy wcześniej w nieograniczonych przypadkach. Te sukcesje kończą się spotkaniem w celi więziennej między Pieńkowskim i Wynne, co jest godne uwagi, biorąc pod uwagę fakt, że nosi on swoje współczucie jak tęskny symbol honoru.
Pomimo tego, że jest tu ta sama stara lub niezwykła rzecz, „Gra szpiegów” pozostaje nad wodą dzięki grze Buckleya, Cumberbatcha i Ninidze. Szokująco, wystawa Brosnahan jest pozioma. Jej postać czuje się tutaj zupełnie dziwnie, jakby Donovan został wrzucony, by wpleść Amerykanina w brytyjską historię. Jej jedna główna scena, w której próbuje zdenerwować Wynne’a, przedstawiając cztery minuty, które miałby, gdyby broń nuklearna wyruszała w kierunku Londynu, jest nieprzekonująca i nie ma przeciwnego wpływu badań mózgu na postacie filmowe. Byłem nieco zdumiony, że „Gra szpiegów” zadziałał dla mnie tak samo, jak kiedyś, i powinienem pochwalić zrzędliwe zdjęcia Seana Bobbitta i rysowanie partytury Abla Korzeniowskiego. Ich praca dała wyobrażenie, że ten film mógł powstać w czasie, w którym został ustawiony. Zrobiło to, co należy dla mnie zrobić.
