„Od początku myśleli, że mam jakiś problem z oczami” – radzi Adam. Jednak jego wizja nie jest problemem. Adam, maturalny uczeń grany przez Charliego Plummera, widzi rzeczy, których nie ma w świetle faktu, że coś jest nie tak z jego mózgiem. Ma schizofrenię, prawdziwą psychologiczną niestabilność, która może zawierać halucynacje słuchowe i wzrokowe, urojenia oraz niewiarygodnie pomieszane rozumowanie i postępowanie. W związku z tym całość informacji, które nieustannie przyswajamy, aby zrozumieć, co dzieje się wokół nas, a następnie wykorzystujemy do reagowania, w tym decyzje dotyczące podstawowego samopoczucia i liczby osób znajdujących się w pokoju, mogą być zniekształcone w przypadku osób ze schizofrenią. Na przykład Adam jest w swoim szkolnym laboratorium naukowym, który z najbliższym towarzyszem bierze udział w egzaminie, kiedy nagle nie może przestać myśleć, że jest atakowany. W tym momencie uderza w fiolkę z syntetykiem, zjadając ramię swojego towarzysza tak poważnie, że potrzebuje zjednoczenia skóry, wywierając tak niepokojący wpływ, że zostaje wyrzucony ze szkoły.
Opowieści o młodych ludziach są szczególnie przekonujące, biorąc pod uwagę fakt, że walki o niedojrzałość są powszechne; są naturalnie wzniesieni, a następnie niezbywalnie emocjonalni. Oprócz siły hormonów i oddzielenia od opiekunów i skrajnych emocji, istnieje naglący czynnik ograniczonego, żłobkowego środowiska domowego i tego, co Adam nazywa „bezlitosnym systemem biologicznym, jakim jest szkoła średnia”. Dodanie do opowieści nieprzystosowania psychologicznego jeszcze bardziej ją podnosi i nadaje kolejny stopień naglącego czynnika i zamieszania. Jednak w swoim wcieleniu jest anegdotą o tym, czego wszyscy młodzi – i wszyscy ludzie – potrzebują: być niezależnymi, mieć satysfakcjonującą pracę, uwielbiać i być cenionym. Szczegóły sprawdzają się, z wielkimi wystawami z wyjątkowej obsady, a to oświeca szeroko rozpowszechnione tematy charakteru i bliskości.
Silna, żywa treść Scratcha Navedy zależy od nagrodzonej tytułem powieści Julii Walton. Adam jest wymagającą i przemyślaną postacią, a szef Thor Freudenthal wprowadza nas w swoje postrzeganie świata za pomocą uderzających efektów wizualnych. Widzimy to, co widzi, niezależnie od tego, czy jest to atramentowa masa krwi i krwi, czy też trzy osoby, które wydają się ścigać go i stale go pouczać, radosna radykalna laska, nastolatka w stylu filmowym z lat 80. zachęcająca Adama do weź kilka i wściekły siniak, który będzie jego obrońcą, jeśli to konieczne. W momencie, gdy Adama spotyka pobożna wielbicielka, która kieruje jego nową szkołą (Beth Grant), słyszymy, jak udziela cichych, pocieszających odpowiedzi, których potrzebuje. Naprawdę dostanie prawie normalne i naprawdę weźmie swoje leki. Widzimy jednak, co widzi: jest zanurzona w ogniu. W jednej lekceważonej sekundzie Adam jedzie na transporterze i robi wrażenie na włóczędze chorym intelektualnie. Nie musimy zawracać sobie głowy Adamem, aby przytoczyć nam jego opinię. W tym momencie jesteśmy zestresowani jego przyszłością, jak się wydaje.
Mama Adama nie podda się, dopóki nie wyzdrowieje, dlatego spróbuje jeszcze jednego nowego leku. Co więcej, od samego początku działa, „najbliżej normalnego życia”. Jedyne, czego potrzebuje od nowej szkoły, to ta, gdzie nikt nie zna jego zestawu doświadczeń i uznania, aby mógł zrozumieć swoją fantazję o pójściu do szkoły gotowania. Od samego początku usprawiedliwia swoje uwielbienie dla gotowania, ujawniając nam, że jest to rozproszenie lub samoleczenie. W każdym razie zdaje sobie sprawę, że w kuchni „Wszystko znika i będę właściwie tym, kim potrzebuję”.
Ta uczciwość może pochodzić z rozwoju lub z wyjaśniającego wpływu leku. Prawie pewne, wynika to z tego, że w bezosobowym tłumie jest ktoś ważniejszy niż my, z którym musi być szczery. Genialny Taylor Russell gra Mayę, uznaną przez wszystkich najbardziej inteligentną i najfajniejszą młodą damę w szkole. Kocha Adama i ma swoją tajemnicę, która nie będzie niczym zaskakującym dla każdego, kto kiedykolwiek widział film. Jednak pozwala nam dostrzec ich podzieloną słabość i walkę między byciem chronionym a byciem znanym.
Freudenthal ma prawdziwy prezent dla pracy z młodzieżą i nastolatkami, ponieważ pojawił się w głównych „Journal of a Wimpy Kid”, „Percy Jackson: Sea of Monsters” i różnych scenach Arrowverse. Plummer i Russell potwierdzili certyfikat naukowy, a gdy pojawili się osobno w „Incline into Pete” i „Waves”, ożywczy, spokojny naturalizm. Wszystkie osoby z wyjątkowo utalentowanej obsady dają z siebie wszystko, w tym Molly Parker jako mama Adama i Walton Goggins jako jej kochanek. Objawienie o jego postaci bliskie najdalszej granicy filmu jest równie ważne, jak poprawa nastrojów wśród Majów i Adama. Andy Garcia jest niesamowity jako ciepły, sympatyczny duchowny, a Grant dodaje głębi pracy, która mogłaby być banałem.
„Nikt nie musi spełniać naszych pragnień” – mówi Adam. Dzieci z chorobą łatwiej się czuć niż dzieci z chorobą psychiczną. Roger Ebert nazwał filmy „maszynami współczucia”, ponieważ mogą one przekazać niewiarygodną wiadomość, że jednostki nie charakteryzują się punktami odcięcia ani bitwami. Osoby z niedostosowaniem psychologicznym muszą być znane i cenione, a ten film oddaje cześć Adamowi jednym i drugim.
