Jedna wycieczka, pełna zaufania, przekształca się w początek bolesnego poszukiwania odpowiedzi w „Znakach szczególnych Fernandy Valadez. Ta przebiegła meksykańska dramatyzacja zaczyna się, gdy Jesús (Juan Jesús Varela) mówi swojej mamie Magdalenie (Mercedes Hernández), że jedzie na północ do Stanów Zjednoczonych z towarzyszem na wolne stanowisko. W każdym razie, mijają miesiące, wciąż nie ma od niego wiadomości. Wreszcie Magdalena wyrusza na własną wyprawę, aby odkryć, co spotkało jej dziecko.
W wielu filmach o ruchu historia często podąża za tymi, którzy udają się w idealnie lepsze miejsce. Towarzysze lub rodzina zrezygnowali, może mieć trochę czasu na ekranie przed startem, ale wkrótce znikną z centrum uwagi, gdy nasz święty lub legendy idą naprzód. W „Znaki szczególne” widzimy zmartwienie i stres porzuconej matki, która odjechała od ukojenia i codzienności domu w Guanajuato w poszukiwaniu swojego dziecka. To nie była jej wycieczka, ale raczej taka, której szuka z powodu uczucia, pomimo stojących przed nią szans. Czy jej dzieciak kopnął wiadro na pustyni? Czy któryś z karteli lekowych dotarł do niego? Czy władza publiczna naciska na Magdalenę, aby przyznała, że jej dziecko nie żyje, bez żadnej inspekcji, jako oznaka ukrycia się, czy może powiedzieliby, że są obezwładnioną organizacją, zmęczoną przenoszeniem tak niezliczonych nieodebranych ciał? Chociaż film wydaje się zduszony – nie ma scen entuzjastycznych wstrząsów, a jest tylko krótka aranżacja, która kończy się prawie tak szybko, jak się zaczyna – film pędzi do przodu w pogoni Magdaleny. „Znaki szczególne” mają dyskretną cechę dzikich oczu, rodzaj ograniczenia w składaniu zeznań dotyczących niewypowiedzianych odrazów, z jakimi spotykają się niezliczone inne osoby, które powinny zachować milczenie.
Valadez, który współtworzył treść z Astrid Rondero, równoważy tę sensacyjną presję, bawiąc się zaczarowaną autentycznością i niezwykłymi obrazami. Kilka scen wygląda na nieznacznie zniekształconych lub spreparowanych, aby sprawić, że obserwator odczuwał niepokój matki w sposób instynktowny. Na przykład są sceny rozpalone przez ogień, które wyglądają na przesycone na czerwono, a moc pochłania ekran podobnie, jak jedna postać idzie do dzikości, aby uzyskać wytrzymałość. W innej scenie, kiedy Magdalena radzi rodzimej seniorce, aby odkryła, co spotkało jej dziecko, widzimy to, co widzą: sny o rogatym konturze, podstępnym ogonie oświetlonym przez flary kopiujące się w odwrotnej kolejności. To wszystko, ale obietnica czegoś lepszego. Pewnego ranka Magdalena pamięta, jak drugie poszło do niej jej dziecko, aby jej wyjawić, że odchodzi. Dużą część brzmienia przyćmiewają brudne okna, ale widać to z ostrymi szczegółami. Przez sekundę jest upiorna, co obecnie według wszystkich relacji zaciera się na krawędziach, ale w środku jej dziecko stoi zamrożone zgodnie z harmonogramem i pamięcią.
Dorastając jako potomstwo outsiderów, zachęcano mnie, że wyjeżdżanie do Stanów jest konsekwentnie czymś, za co należy być wdzięcznym, niezależnie od tego, czy było intensywne. Dopiero gdy stałem się bardziej ugruntowany, całkowicie zacząłem rozumieć entuzjastyczne i psychiczne koszty, jakie poniosło wiele rodzin, i to było wtedy, gdy osoby, które odważyły się wyjść z domu, w jakikolwiek sposób przedostały się na drugą stronę. Widziałem blizny między rodzinami, które były odizolowane granicami, nieprzyjemne rozstanie z każdym, kogo kochałeś, i wszystko, co wiedziałeś w dowolnym momencie. Jest to udręka, która nie znika skutecznie, bez szansy, że znika w dowolnym momencie za każdym razem. W posiadaniu Valadeza, autorki zdjęć Claudii Becerril Bulos oraz grupy dźwiękowej i autorki filmu Clarice Jensen, „Znaki szczególne” przywraca tę wspaniałą fasadę opowieści o „przybyciu do Ameryki” dla znacznie bardziej bolesnej rzeczywistości, takiej, która czuje się świeżo nasycony łzami, smutkiem i rysami twarzy. To uderzający film, który mocno walczy zarówno z bezwzględnymi rządami po jednej lub drugiej stronie linii, jak i kartelami, które zniekształciły te terytoria w materiał złych snów, jednocześnie dodatkowo opłakując ludzki koszt utraty przyjaciela lub członka rodziny. na wrażliwość i tych, którzy już nigdy nie wrócą do domu.
