Brazylia, 1899. Niewolnictwo zostało zniesione na bardzo długi czas. Damy rodziny Soares lokują swój stary dworek daleko od siebie, a ich poprzedni niewolnicy walczą o odkrycie miejsca w nowej gospodarce. Wszyscy zmarli (Todos os Mortos) jest solidnie ugruntowana w swojej społecznej sekrecie, ale jej wizerunek publiczności w ruchu wydaje się odpowiedni.
Główny zespół autorów, Caetano Gotardo i Marco Dutra, fachowo okazali współczucie każdemu na ekranie, skłaniając się ku nieistotnym haniebnym czynom i podprogowej nierówności, która charakteryzowała wysoką klasę Brazylii długo po tym, jak odwołano ujarzmienie. Isabel Soares (Thaia Perez) i jej córeczki Maria (Clarissa Kiste) i Ana (Carolina Bianchi) – jedna młodsza siostra, druga wycofana pianistka – wydają się być troskliwą rodziną, dopóki nie pojawiają się naprawdę dehumanizujące przypuszczenia. Brak uważności przekazywanej w tych środkach transportu wydaje się być czymś niezwykłym, aż do ostatecznego, do tego momentu nieskrępowanej przewagi, na której te kobiety zgromadziły swoje życie. Ana uwydatnia pewność siebie i nonszalancję Scarlett O’Hary, jeśli zapewnienie ostatniej lepszej przyszłości zostało zastąpione przez kuszące sny o jej rumianej przeszłości.
Kolejny podział uwidacznia się w decyzjach poprzedniej niewolnicy Soares, Iná (Mawusi Tulani), która opuściła posiadłość ze swoim dzieckiem João (Agyei Augusto), gdy nadarzyła się okazja. Szacunek João dla wolnego życia i zwyczajów jego matki wyróżnia się w przeciwieństwie do jego zainteresowania ze strony stylu życia Soares, co czyni go zastępcą tłumu. Jest to pokaz kompozycji i wystaw, że te sprzeczne uczucia są tak dokładnie nadzorowane.
Brazylia, 1899. Ujarzmienie zostało zniesione na bardzo długi czas. Damy rodziny Soares lokalizują swój stary sposób życia na ranczo daleko, a ich poprzedni niewolnicy walczą o odkrycie miejsca w nowej gospodarce. Wszyscy zmarli (Todos os Mortos) jest niezmiennie ugruntowana w swojej społecznej drugiej sekundzie, jednak jej wizerunek społeczeństwa w okresie przejściowym wydaje się wygodny.
Główny zespół autorów Caetano Gotardo i Marco Dutra umiejętnie budują współczucie dla wszystkich na ekranie, jednocześnie skłaniając się ku nieważnym zdradom i podświadomej nierówności, które charakteryzowały elitę Brazylii długo po unieważnieniu poddaństwa. Isabel Soares (Thaia Perez) i jej małe dziewczynki Maria (Clarissa Kiste) i Ana (Carolina Bianchi) – jedna młoda, religijna kobieta, druga pustelnik – wydają się być troskliwą rodziną, dopóki nie napływają naprawdę dehumanizujące wnioski. Brak uważności przekazywanej w tych liniach komunikacyjnych wydaje się zdumiewający, dopóki nie uporamy się z niezwykłą, jak dotąd nieskrępowaną przewagą, z której te kobiety wytworzyły swoje życie. Ana inspiruje pewność siebie i brak szacunku Scarlett O’Hara, jeśli zapewnienie ostatniej lepszej przyszłości zostało zastąpione kuszącymi snami o jej rumianej przeszłości.
Inną polaryzacją są decyzje poprzedniej niewolnicy Soares, Iná (Mawusi Tulani), która opuściła dwór ze swoim dzieckiem João (Agyei Augusto), gdy ogłoszono okazję. Szacunek João dla wolnego życia i zwyczajów jego matki wyróżnia się w przeciwieństwie do jego zainteresowania ze strony stylu życia Soares, co czyni go bardzo dobrze ustawionym substytutem tłumu. Jest to pokaz kompozycji i wystaw, że te sprzeczne uczucia są tak delikatnie nadzorowane.
Wszyscy zmarli pokonuje fabułę i przypuszczenia klasyfikacyjne do ostatnich minut, podnosząc społecznie przebiegłą i doskonale odgrywaną dramatyzację do półalegorycznej kompozycji. Wspaniałe zakończenie odnosi się do dystansu z przeszłości, obserwując nowe społeczeństwo Brazylii i wypełniając go jako ostrą aktualizację przeciwko samozadowoleniu. przezwycięża fabułę i przypuszczenie sortowania do ostatnich minut, podnosząc społecznie ostry i doskonale zagrany spektakl do półalegorycznej kompozycji. Niewiarygodny koniec dotyczy dystansu z przeszłości, obserwując nowe społeczeństwo Brazylii i wypełniając go jako ostrą aktualizację przeciwko nieostrożności.
