Lil Rel Howery, Yvonne Orji, John Cena i Meredith Hagner podróżują do Meksyku w „Wakacyjnych przyjaciołach”, ale nigdy tak naprawdę nigdzie nie jeżdżą.
Każdy z czterech artystów jest przyłapany na jednorazowych pracach w zbędnych sytuacjach, które stają się coraz bardziej ponure. Jest to podobny rodzaj bezklasowej satyry raz za razem od szefa Claya Tarvera, który również odgryzł treść kilkoma uznanymi grupami kompozytorskimi: rodzeństwem Tomem i Timem Mullenem oraz zespołem „Strasznych szefów” Johna Francisa Daleya i Jonathana Goldsteina. „Wakacyjni przyjaciele” kręcą się tak długo, że początkowo oczekiwano, że wystąpią Chris Pratt i Anna Faris, gdy byli jeszcze związani, co dobrze wróży wszystko, co należy wziąć pod uwagę za każdym razem, gdy widzieliście wystawy Cena i Hagnera.
Jednak chichoty nigdy tak naprawdę nie działają, biorąc pod uwagę fakt, że film jest tak zdecydowany, że przez cały czas nas oszałamia. Mogło tu być podstępne, konsekwentne napięcie – dokładnie, jak dzikie i dziwne byłoby to możliwe na wakacjach? – jednak treść konsekwentnie przedstawia wszystko. W tych postaciach nie ma głębi ani podtekstu w ich działaniach. Są tym, kim są nieustannie, mimo że pod koniec powinni byli wybrać się na coś w rodzaju przełomowej, genialnej wycieczki.
Howery i Orji występują razem jako Marcus i Emily, długoletnia para udająca się do wystawnego meksykańskiego schronienia, gdzie Marcus ma skomplikowany układ, by zawiązać węzeł. (Carlos Santos ma zabawnie suchy transport jako koci gospodyni). jest legalna i bagatelizowana i wciąż szuka poparcia swojego surowego taty. Kiedy więc spotykają Rona i Kylę z Ceny i Hagnera, początkowo są przerażeni wyjątkowymi, trudnymi do świętowania sposobami pary. Ron jest krzepki, choć ma wielkie serce; Kyla jest entuzjastyczna i szalona. Nie mają żadnego kanału, ograniczeń ani wątpliwości co do wydawania każdego grosza na najbardziej idealny czas – a Cena i Hagner na pewno dzielą się przyjemnie szaloną nauką, w zasadzie przez krótki okres.
Ron i Kyla są tak wytrwali, że szybko męczą Marcusa i Emily i wciągają ich w swoją lubieżność. Wkrótce wszyscy próbują margarity, walą shoty tequili i biją Tecates. Podczas szybkiego montażu podczas jednego szalonego tygodnia rozbijają żaglówkę, ścigają się na nartach, wdają się w bójkę w barze i nie tylko w drodze do szczególnie odurzonego i doniosłego ostatniego wieczoru.
Tak czy inaczej, to, co dzieje się w Meksyku, nie pozostaje w Meksyku, o czym Marcus i Emily dowiadują się siedem miesięcy innym razem, kiedy Ron i Kyla jadą na przełaj, by rozbić swój ślub. Co więcej, w tym miejscu „Wakacyjne Przyjaciele” zaczynają czuć się jak rozstanie w drugim, osobnym filmie. Eseiści ustalili, że tata Emily (Robert Wisdom), dygnitarz z Emory University, nie lubi Marcusa, obraźliwie przedstawiając go jako pracownika działu rozwoju, kiedy tak naprawdę twierdzi, że ma firmę podwykonawczą. Rodzeństwo Emily (King Bach) porównywalnie go nienawidzi. W międzyczasie bardziej rozsądni opiekunowie Marcusa pojawiają się pod koniec tygodnia na ekstrawaganckim ślubie z dzbanem koniaku i skłonnością do powiedzenia czegoś nie do przyjęcia. Pocieranie tego finansowego pęknięcia, gdy założenia i uczucia niepokoju są wysokie, mogło zapewnić odpowiednie ziarno dla własnej satyry z oceną R. Jednak Ron i Kyla muszą wrócić do mieszanki, która tylko podnosi poczucie zamieszania.
Przez cały czas „Wakacyjni przyjaciele” zachowują typowy wygląd okrężny. Niezależnie od tego, czy jest to ciężka pogoń za lisem, mecz golfa o wysoką stawkę, dzień spa dla kobiet, czy toast na kolacji treningowej, szorstki Ron i Kyla na początku wydają się niszczyć rzeczy dla Marcusa i Emily, tylko po to, by mieć ich na uwadze. a hojność robi różnicę. (Pochwała dla teledysku Beastie Boys „So What’cha Want” pojawia się nagle i wydaje się szczególnie arbitralna.) Żadna z nich nie jest przerażająco sprytna, jednak jakość Cena jest angażująca, a zirytowane odpowiedzi Howery’ego są w dużym stopniu wciągające. Orji i Hagner mniej dogadują się, jeśli chodzi o grę, poza wypełnieniem roli silnych wspólników dla mężczyzn. A potem, po półtorej godziny nieprzyzwoitych sztuczek, „Wakacyjni przyjaciele” niespodziewanie pogrążają się w nostalgii pod koniec z łatwymi myślami o sile przyjaźni.
Kończy się tym, że jego bohaterowie w prawdziwym sensie wyruszają w ciemność w odświeżeniu sceny z poprzedniego filmu, ale jeśli nie mamy szansy, że nie przywiązujemy wagi do tego ewidentnie nieziemskiego skojarzenia, trudno często myśleć o tym, gdzie lądują.
