Jason Mewes to Jay. Co więcej, konsekwentnie będzie Jayem, profanalną, nieudolną częścią Jaya i Cichego Boba, stojącą solidnie, podczas gdy święci-palacze doceniają długotrwałą nieporozumienie uważność głównego nurtu społeczeństwa, z autorem / szefem Kevinem Smithem w każdym przypadku, przygotowującym swoje najnowsze doświadczenie dla absolutorium w nie tak odległej przyszłości. W „W szaleństwie jest metoda” Mewes nie musi już być Jayem, wypalonym na maszynie, gdy próbuje zdobyć różne zawody, mając nadzieję na rozszerzenie swojej profesji. Żywioł ma wyraźny osobisty akcent (scenariusz autorstwa Chrisa Anastasiego i Dominica Burnsa), ale Mewes postanawia zmienić swój pierwszy raz u steru w żart o szybko malejącej adekwatności, wzywając wszelką życzliwość, aby przekształcić prostą myśl w kulę śnieżną o popularności, aktorstwie i morderstwie.
Jason Mewes (grający samego siebie) ma trudności z zwróceniem uwagi na artystę. Nie dostaje znaczących posad, do których podejmuje, pozostał na pozycji Jay z Jay i Silent Bob, z nieprzyjemnym ukochanym palaczem przez wszystkich. Mewes jest przygotowany na coś ekstremistycznego w swoim życiu, korzystając z zachęty od swojego towarzysza i kolegi, Kevina Smitha (grającego samego siebie), by odszukać „Przewodnik po metodach aktorskich włamań do włamania”, który jest własnością byłego thespian Fernando (Jamie Camil ). Sięgając po nadprzyrodzoną instrukcję, Mewes zjada jego zalecenia, starając się zmienić w odnowioną osobę, pogrążając się w eksperymentach. Tak czy inaczej, w swoim zapale zabija specjalistę od castingów, przez przypadek wrabiając swojego spokojnego partnera, Vinniego Jonesa (grającego siebie), za przewinienie. Panikując, Mewes usiłuje zatrzeć ślady, trzymając detektywa Arnolda (Mickey Gooch Jr.) w bezpiecznej odległości, ucząc jego rozważań na temat swojego kolegi z „Agentów” Briana O’Hallorana (grającego samego siebie), który ma zamiar wystąpić po raz pierwszy na czele z „Odyseą”, potrzebując głównego bohatera do swojej epopei.
„W szaleństwie jest metoda” oferuje kilka osobistych subtelności w pierwszych dziesięciu minutach, używając ruchu do opisania zaburzonej relacji Mewesa z matką (która była fanatykiem), jego pokrewieństwa z Kevinem Smithem i jego wspinaczki, by pochwalić się jako Jay, dzieląc się ze światem swoją ekscytacją dla kobiecych struktur życia i śmieciowego żargonu. Obraz również rozpoznaje jego własne bitwy z powściągliwością, przedstawiając Mewesa jako człowieka, który wszystko widział, gotów przejść do sojuszu znaczących gwiazd z trudną rolą. Niemniej jednak, zamiast kontynuować życie i pory roku Jasona Mewesa, „W szaleństwie jest metoda” przekształca się w anegdotyczną opowieść o człowieku i szalonym życiu, które przekazuje swojej ukochanej Carrie (Gina Carano), dodatkowo bawiąc się z Jonesem, z para oferująca wspólną pomoc, podczas gdy poprzednia gwiazda piłki nożnej kupuje ogromną petardę, aby zająć się swoją obsesją na punkcie wybuchów.
Smith pojawia się jako wspólnik Mewesa w dziedzinie podcastów, przekazując mu informacje o książce metodycznej, która przenosi aspirującego Daniela Day-Lewisa do Fernando, który przechowuje podręcznik w bezpiecznym miejscu, zawierający jego moc. „W szaleństwie jest metoda” kończy się szkołą Mewesa, która wysyła go po Los Angeles, gdzie spotyka towarzyszy, na przykład Danny Trejo (który jest gdzieś w roli homoseksualisty) i Dean Cain, który próbuje pozostać pod radar na otwartej przestrzeni, niefortunny dla natrętnych fanów „Lois and Clark”. Dostępne są hollywoodzkie żarty, w których Mewes radzi sobie ze swoją zafascynowaną działalnością specjalistką, Giną (Teri Hatcher) i ekstrawaganckim angielskim wodzem (Zach Galligan), który potrzebuje standardowych, wysłużonych snooganów swojej gwiazdy. Występy są również regularne, a Mewes wchodzi w interakcje z Casperem Van Dienem, Evanną Lynch, Davidem Dastmalchianem, a nawet Stanem Lee, robiąc jeden z jego ostatnich występów na ekranie. Jest delikatność, ale chichotów z pewnością nie ma, ponieważ Mewes nie robi tutaj ostrej parodii, ale jest to progresja niedoświadczonych doświadczeń z osobami, które nie są rozrywkowe. Luźność „Szaleństwa w metodzie” powoduje, że w pośpiechu noszą się postrzępione elementy, a Mewes otacza element ronda, a nie mocno wykreślony.
Mewes rozumie swój tłum, dostarczając wiele odniesień do View Askew, Smith crack out i O’Halloran w trybie creeper (najwyraźniej dobrze się tutaj bawi). Jest też mały narcyzm ekspercki posypany ogólnym miszmaszem, a Mewes regularnie sprawdza swój ranking sił na stronie gwiazdy Hollywood. Tego rodzaju żywe napięcie jest mile widziane, dając przedsięwzięciu pewien stopień samokontroli, co czyni je interesującym. W każdym razie Mewes wolałby zrobić animację, majstrując przy rozległych scenach przypadkowego zabójstwa, melodii i kłopotów w związku. W tej uważnej metodologii jest coś, co zasługuje na zbadanie, jednak Mewes nie chciałby przejść od razu do samego pościgu.
