Zdrowy w najbardziej „zajmij się własnymi problemami” legendarnym obrazie legendarnego amerykanizmu, „Potężne sierotki” ma pobudzać uczucia beztroską dumą, nigdy nie docierając do mniej nieskazitelnych zakątków weryfikowalnego okresu, który wykorzystuje jako materiał.
Naprawdę schematyczny, jest to film o awansie w piłce nożnej i wspaniałych osobach pomagających bezdomnym dzieciom w przekształceniu się w bardziej nieustraszonych młodych ludzi. Zmodyfikowany na podstawie powieści Jima Denta o prawdziwej grupie Mighty Mites z lat 30. i 40. z Masonic Home and School of Texas, to ekranowe przeformatowanie koordynowane przez Ty Robertsa jest zręcznie powszechne.
W tle pojawia się naród wywodzący się z Wielkiego Kryzysu. Prezydent Roosevelt uruchomił Nowy Ład, a kraj tęskni za pewnymi historiami, które mówią o lepszym jutrze dla wszystkich. W tę tęsknotę ogarnięty jest instruktor, mentor i święty wojenny Rusty Russell (Luke Wilson). Przenosi swoją rodzinę do domu pośredniego, Domu Masońskiego, aby poprzez scholastykę i, tym bardziej energicznie, wpłynąć na życie młodych mężczyzn.
Przekazywane od samego początku i przerabiane przez cały czas, wspaniałe, zmieniające się decyzje wracają do czasów Rusty’ego w kamieniu milowym, czyniąc wizualnym równym między wojną i piłką nożną. Te obrazy, w których mieszają się autentyczne filmy i bardzo kontrastowe rekonstrukcje, rujnują generalnie wizualny urok kinematografii Davida McFarlanda (niezależnie od tego, czy prawdopodobnie kręcił też te okropne fragmenty).
Większość młodych mężczyzn, których spotykamy, łącznie z tymi, którzy zajmują się interesami z tuzina, o którym mowa, nie ma wybitnej historii; niektórzy nigdy w żadnym momencie nie rozmawiają. Zdecydowanym wyjątkiem jest Strong Brown (Jake Austin Walker), imperatywna ochrypły owca. Podążając zarówno za biblijnymi anegdotami, jak i modnymi słowami, odpowiednimi do filmów o mentorach i grupach strzelców, jest nieumiarkowanym młodzieńcem, który w końcu okazuje się niezastąpiony. Bez uratowania go przez Rusty’ego jest MVP, który mógł bez wysiłku przejść MIA.
Stłumiona irytacja nasyca prezentację Walkera. Jego niebezpieczna bezsensowność i negatywność nadają „Potężne sierotki” nieco ostrzejszy ton. Przebija się przez przesłodzony determinizm Russella, pomimo tego, że monitorujemy ruch historii oparty na równaniach. Biorąc pod uwagę bardziej warstwowe pole gry, aby zamówić jego specjalność, ten młody artysta jest odpowiedni na drażliwe minuty, których nie można odwrócić.
Zasadniczo Roberts, który współtworzył scenariusz z Lane Garrisonem i Kevinem Meyerem, zdaje sobie sprawę, że jego artyści są jedynymi zasobami naturalnymi. Pewne zapewnienia Wilsona, wygłaszane w hałaśliwych, inspirujących rozmowach, dzielących się jego wcześniejszym brakiem poczucia własnej wartości jako włóczęgi, uświadamiają mu jego sytuację jako ministra, który niechętnie zostawia owce bez opieki. Kilka przypadków PTSD dodaje słabości tej osobie, co również daje Wilsonowi szansę na prawdziwy paternalizm. Ten zależny od autentycznej opowieści program będzie świetnie wyglądał w CV Wilsona.
Surowa osobowość Corrodeda odkrywa swojego partnera w Doctor Hall Martina Sheena, człowieka skupionego na tych złoczyńcach, którzy jednak stali się sportowcami, który walczy z problemem alkoholowym. Bezpretensjonalna ostrość pary Wilsona i Sheena wyróżnia się spośród dziecinnych łotrów, którzy próbują zakłócić zachwyt grupy, w tym jeden z nich grany przez niezręcznie szorstkiego Wayne’a Knighta.
Istnieje ogromna zależność od montaży, aby spakować tak wiele danych, że prawie czują się jak zwiastuny do własnego filmu. Gdy Russell rozpoczyna przemianę gracza od tyłu do przodu, dbając o jego psychikę z potwierdzeniami, jesteśmy świadkami ich wzrostu w oczach opinii publicznej, a sam Roosevelt rzekomo wkładał zasoby w ich zwycięstwa. Chudy i niewprawny, ich wysoki poziom pochodzi z nowatorskich aranżacji ich mentora, aby zwiększyć ich szybkość. Russellowi przypisuje się sformułowanie szeroko stosowanego obecnie „zabezpieczenia przed rozprzestrzenianiem się”, ale wówczas było to ciekawostką.
Szokująco, z historią, która pojawia się tak z natury umiarkowana i WASPy, nie ma wyraźnie ścisłego informowania. Naprawdę martwi się o indywidualną poprawę przez korepetytora, niezależnie od tego, czy usprawiedliwia to całe różne zmienne, które zrujnowane jednostki mają przeciwko nim. Podobnie jak Mighty Mites stają się sygnałami dla ogółu społeczeństwa, „Potężne sierotki” sprzedaje aspirację gung-ho.
Zgodnie z tą ograniczoną szczerością tej historii, nie ma żadnej wzmianki o podnieceniu seksualnym nastolatków ani o ich szczerym zainteresowaniu młodymi damami, które dzielą z lub ze swoimi nowymi fanami w organizacji. Solidne małżeństwo Corroded i Juanity Russell to samotne stowarzyszenie przedstawione jako autentyczne (również momentalnie widać, że gracz daje swoją lepszą połowę pierścienia). Niejako film Robertsa istnieje w podobnym wszechświecie, co establishment „The Conjuring”, który sprzedaje sentymentalizm do narodu z przeszłości o zwyczajowych cechach i charakterystycznych pracach kulturalnych.
W podobnym tonie, gdzieś około dwóch młodych mężczyzn najwyraźniej ma dziedzictwo Ameryki Łacińskiej, najprawdopodobniej Meksykanów: A.P. Torres (Tyler Silva) i Carlos Torres (Manuel Tapia). Brak zainteresowania nimi wydaje się spartaczoną szansą na głębszą ocenę tego okresu z nie-białego punktu widzenia. Z pewnością bycie ciemniej wyglądającym włóczęgą meksykańskiego zanurzenia było nieoczekiwanym zaangażowaniem w porównaniu z białymi kolegami. Nie bierzemy niczego na ich temat na zewnątrz w oparciu o to, co znajduje się na kartach tytułowych napisów końcowych. Najczęściej słyszymy, jak Sheen od razu wypowiada jedną linijkę po hiszpańsku. Istnieją podejścia, aby nadać współczesną aktualność temu fragmentowi z okresu przejściowego, zaczynając od bardziej rozbudowanych postaci.
Fani piłki nożnej lub ci, którzy tęsknią za dawnymi, długimi odcinkami staroświeckich banałów i mężczyźni ze zwykłymi ludźmi, mogą odkryć szczęście w wyjaśnionej strukturze filmu. Inni będą bezradni wobec strumienia motywacji, bez wiedzy.
