Były czasy, gdy filmy skupiające się na dzieciach martwiły się głównie doświadczeniem, objawieniem i zaszczepieniem w młodzieńczych osobowościach zdumienia i podziwu. Zostało to osiągnięte głównie dzięki ruchowi, czy to Disney, Ghibli, czy producentom takim jak Karel Zeman. Podczas gdy aktywność i anime wciąż rządzą filmem młodzieżowym, ta odkrywcza dusza stopniowo znika. Podróż księcia to mile widziane dziedzictwo.
W momencie, gdy Tom, małpi dzieciak, odkrywa, że na brzegu morza pojawił się outsider, zabiera go do historycznego centrum, gdzie mieszka wraz ze swoimi obserwacyjnymi badaczami. Mężczyzna, który jest dodatkowo małpą, zostaje poważnie ranny i twierdzi, że jest księciem Laurentem z lądu za morzem. Podczas gdy para staje się towarzyszami, wkrótce odkrywa, że ogół społeczeństwa nie jest zainteresowany zapraszaniem nietykalnych.
Podróż księcia przypomina łagodniejszy okres ożywienia. Jest cudownie stworzony, ale nie ma tak wymyślnych drobiazgów, z jakimi jesteśmy dzisiaj zaznajomieni. Podczas gdy historia wydaje się wędrować, współszefowie Jean-François Laguionie i Xavier Picard przenikliwie przedstawiają elementy, które tworzą szerszy obraz. Podróż księcia to rozpoznawalna historia osadzona w odległym wszechświecie. Taki, który wykorzystuje tajemnicę i zainteresowanie, aby oczarować, oczarować i edukować.
Umieszczony w strefie rodzinnej LFF, gdzie wydawałoby się, że jest to odpowiednio nieszkodliwy element dziecięcej aktywności, kończy się to urzekającym badaniem kontrastu i uprzedzeń osadzonych między różnymi małpimi rasami.
Książę Laurent, król Laantos, pojawia się na odległych wybrzeżach miejsca znanego z Niokousa. Po wystawieniu na pełną kliniczną i logiczną ocenę profesora Abervracha i jego grupy oraz ujawnienie, że Laurent nie porozumiewa się w ich języku, książę zostaje ukryty w ogromnych, odizolowanych pokojach w ogromnym, splątanym kompleksie domów profesora.
Abervrachowi pomaga opiekunka medyczna o imieniu Nelly i zdecydowanie gorzej usposobiona Elizabeth. Musi przedstawić fundacji naukowej niedawno przybyłego outsidera, aby zademonstrować swoją tezę o innych rasach istniejących poza ich krajem
Jedyną osobą, z którą książę naprawdę się kojarzy, jest dzieciak o imieniu Tom. Wybrany przez Profesora na przyjaciela nieznajomego Tom jest biegły w dialektach, gotowy do oswojenia się z językiem obcego, a następnie do rozmowy z nim. Rozmawiają dość długo i stają się stałymi towarzyszami.
Z ich rozmów wynika, że miasto widoczne przez ogromne okna zamku jest stopniowo przytłaczane przez otaczającą je dzicz. Potwierdzają to okresowe składniki roślinności, które, jak się wydaje, ograniczyły swoją drogę do krawędzi wewnętrznych elementów technicznych domu.
W końcu Tom idzie na księcia Laurenta na wycieczkę na zewnątrz, aby zobaczyć miasto w stylu wiktoriańskim, które można odróżnić od ogromnych okien domu, gdzie wsiadają do kolejki linowej i podróżują okrężną trasą, która zabiera ich z miasta na pustynię w przeszłość i z powrotem jeszcze raz. Dodatkowo kończą na obchodach sąsiedzkich jako zamaskowanej okazji zwanej Festiwalem Strachu. Wygląda na to, że strach jest dominującym uczuciem w mieście.
Dążenie Toma do uporządkowania tej wycieczki wywoła konsternację Profesora i doprowadzi do tego, że Tomowi zabroniono odwiedzania Księcia, który później zostanie zamknięty jak stworzenie z zoo i wystawiony na otwartą przestrzeń. Tom pomoże mu uciec. Razem odnajdą cuda, które wykraczają poza granice głęboko kontrolowanego świata miasta.
Sposób, w jaki każda z postaci jest naczelnym, z których niektórzy traktują innych jako niespełniające norm, ma echa serii Planet Of The Apes (od 1968), która początkowo wywodziła się z francuskiego materiału źródłowego, epickiego Monkey Planet Pierre’a Boulle’a. La Planète Des Singes. To nie jest pierwsze wprowadzenie Laguionie do tego regionu: niedawno nakręcił Opowieść małpy/Le Château Des Singes (1999).
Podróż księcia jest dodatkowo wyjątkowy, ponieważ wyczarowuje cały inny świat, w którym wpływ ma dziewiętnastowieczna estetyka. Tak czy inaczej, to wydaje się być solidnym dopasowaniem. Być może wynika to z tego, że wiktoriańskie baczki wcale nie przypominają wzrostu małpiej brody. Być może wynika to z tego, że na pewnym poziomie podświadomości kojarzymy epokę z teoriami Darwina o porzucaniu człowieka z goryli. Tak czy inaczej, efekty wizualne wyglądają niesamowicie na dużym ekranie, przenosząc historię na zupełnie inny poziom. Co więcej, kiedy Książę i Tom w końcu opuszczają miasto na pustkowia, to, co wodzowie osiągają w tym ostatnim klimacie, jest podobnie wizjonerskie.
Chociaż nie ma tu niczego, co byłoby niedopuszczalne dla dzieci, ten energetyzujący film 2D francuskiej fantastyki jest sprytnym marzeniem, które nigdy nie obraża wglądu dorosłego. Co więcej, LFF wyświetlają go w pierwszym języku francuskim z angielskimi napisami (z tłumaczeniem głosu w języku angielskim na słuchawkach dla młodszych widzów). Wizualna uczta.
