Kontrast między przerażającą wytrzymałością a emocjonującą jazdą wytrzymałościową jest podstawowy: czy osoby w niebezpieczeństwie zwracają się przeciwko sobie? To właśnie upraszcza nieprzyjemną i nieprzyjemną Pod powierzchnią idealną, emocjonującą jazdę długodystansową. Dwie siostry, jedna złapana w dolnej części norweskiego fiordu pod przewróconym kamieniem, druga gorączkowo próbuje ją wyciągnąć, zanim skończy się powietrze w jej butlach. To podstawowy gust, połączony z szaleństwem ich krewnych, podnosi ryzyko i wolę tłumu, aby zobaczyć, jak uciekają z pozornie niezrozumiałej okoliczności.
Oczywiście złapana siostra, Tuva (Martin), jest bardziej doświadczoną z nich dwojgiem, ekspertem skoczkiem, który zostaje na Boże Narodzenie, podczas gdy jej siostra Ida (Gammel) odwiedza rodzinny dom na Boże Narodzenie. Wyruszyła w naprawdę cieplejsze wody, z dala od czyszczenia flotów i odrzutowców z okolic śmigieł dużego wozidła, podczas gdy Ida szuka wytchnienia od rozpadającego się małżeństwa. W rzeczywistości przekazuje wiele rzeczy z młodości, które prawie kosztowały Tuvę życie (pierwszy z postępów układów pochylających się pod ciśnieniem, zanim nadejdzie prawdziwa sytuacja awaryjna).
Jest to szczególnie podstawowy warunek, a każda sekunda jest nienagannie ustawiona: nie przekazana, ale nieskażona broń palna Czechowa (a raczej zawór kontrolny Czechowa). Wszystko upraszcza, wyrazisty sens. Oczywiście to Tuva, mistrz skoczków, utknął w świetle faktu, że oznacza to, że może dać chudy, ograniczony powietrzem przedmiot, gdy spaceruje Idą przez jej niezaprzeczalnie szaloną misję. Oczywiście to Ida coraz bardziej niebezpiecznie wypływa na powierzchnię, ryzykując przy pomocy zwrotów akcji, by ochronić siostrę, którą wcześniej trafiła na flopie. To szczupły, opłacalny film autorstwa eseisty / szefa Hedéna, który rozgrywa się dokładnie tak, jak przewidujesz, biorąc pod uwagę ten mały wzdrygnięcie się radosnego uznania za każdym razem, gdy spojrzysz z boku na niestabilny kamień lub kieszeń powietrza w obniżonym przejściu, opłaca się dokładnie tak, jak ty przewidywać. Z pewnością nie ma tu dodatkowej przewagi, a operatorzy Anna Patarakina i Eric Börjeson (ostatni zajmujący się zatopionymi grupami) łapią zimny strach w każdym znakomitym ujęciu, w scenie wyciętej z rekordowych szarości i przesiąkniętej stalowym błękitem i przygaszonym blaskiem. głębi. Rzeczywiście, nawet ten obszar ma wielki, zorganizowany sens. Nigdy nie będzie skłonności, aby siostry były po prostu w jakimś miejscu w głębokim zbiorniku: biorąc wszystko pod uwagę, fiord i jego brzegi wydają się samotnym, połączonym ze sobą miejscem, więc kiedy Ida przechodzi z brzegu na dno oceanu, więcej powietrza znika , większa część tykania zegara.
W klasie, która jest tak przytłoczona atakami rekinów (nie żeby coś było nie tak z 47 metrami w dół, poza jego absurdalną kontynuacją), pozwolenie morskiemu klimatowi na wykonanie całej nerwowej pracy jest zaproszeniem. Pod powierzchnią to pomniejszona adaptacja kolejnego niesamowitego norweskiego filmu „ Kamień spotyka wodę ” z 2015 roku The Wave: epickiego filmu o klęsce w przytulnej skali.
