Jeszcze jeden tydzień to kolejna historia. Po zarządzeniu możliwym zmartwychwstaniem Thora w „Mortal”, obecnie otrzymuję „Piotruś Pan i Alicja w Krainie Czarów”, „przyjazną rodzinę” historię o tym, jak stali się Piotruś Pan i Alicja (z Alicji w Krainie Czarów). W największym dziwnym zdumieniu pasującym do rodziny od czasu Halloween II z 1981 roku scenarzystka Marissa Kate Goodhill uczyniła Petera i Alice rodzeństwem i siostrą. W tym momencie wrzuca ich do dwurasowej rodziny obciążonej wszystkimi okropnymi dorosłymi problemami. Podczas gdy ich rodzice, Jack (David Oyelowo) i Rose (Angelina Jolie), radzą sobie z kompulsjami, problemami z pieniędzmi i śmiercią dziecka, Peter i Alice uciekają w uznaną, strasznie niekonwencjonalną krainę snów, pełną naturalnych elementów z ich indywidualnych historii. Rzeczywistość i sny gwałtownie zapładniają się krzyżowo: zanim Alice pije jak Richard Burton z zakrytego dzbanka mamy z napisem „Pij mnie” z ziemistym alkoholem, byłem już zszokowany i zmieszany.
„Piotruś Pan i Alicja w Krainie Czarów” inspiruje wspomnienia „Radio Flyer”, podobnie przerażającej dramaturgii nadużywanej przez dzieciaków z 1992 roku, w której sen i bezlitosna rzeczywistość zbiegały się w niezwykle wrogie maniery. Tak jak tam, ten jest opisany przez dorosłą wersję jednego z młodych ludzi. Dorosła Alice (Gugu Mbatha-Raw) ujawnia swoim dzieciom opowieść o swoim dzieciństwie i o tym, jak jej rodzeństwo postanowiło pewnego dnia oddać tę obecną rzeczywistość dla niekończącej się młodości w Neverland. Poznajemy młodzieńczą Alice (Keira Chansa), Petera (Jordan A. Nash) i ich związanego, bardziej ugruntowanego rodzeństwa, Davida (Reece Yates). Trójka przechodzi przez porywające sceny, grając w prywatne gry, podczas gdy towarzyszy im słodki wynik Johna Debneya. Pojawiają się znikąd ozdoby, wyobrażając sobie umysły dzieci. Rzeczywistość pojawia się, gdy po zmiażdżeniu kilku „korsarzy” wokół prawdziwej łodzi, zbliżanie się do niego było nielegalne, David wślizguje się do jeziora i dusi. Albo znowu, może najpierw trafił go piorun, w tym momencie dusi się. Nie byłam całkowicie pewna. Ponieważ David popisał się przed nim, gdy nadeszło nieszczęście, Peter obwinia się za śmierć swojego rodzeństwa.
Peter ostatecznie dodatkowo potępi siebie za alarmujące okaleczenie innego krewnego, demonstrację okrucieństwa, którą on i Alice nieoczekiwanie rozpoczęli, kiedy odwiedzają lombard prowadzony przez Szalonego Kapelusznika (Clarke Peters). Idą tam na tej podstawie, że po pogrążeniu się w nieszczęściu z powodu utraty dziecka, ich tata spada z koszyka nawyków bukmacherskich i staje się znacznie bardziej zobowiązany. Kiedy to się dzieje, ich mama odkrywa komfort w pojemniku, a ich złe przeczucia, bogata ciocia Eleanor (Anna Chancellor) podejmuje kroki, aby w zamian za zabranie Alice od matki oddać niezbędne aktywa. Eleanor jest tylko jedną z antagonistek utworu; ponieważ obecnie nie może zabrać Davida do szkoły, jak początkowo ustaliła Rose, postanowiła przekształcić Alice w „kobietę”. Wszelkie wysiłki zmierzające do przyjęcia trudnej wizualnie projekcji tego filmu z szacunkiem, szybko się kończą, gdy Eleanor nawiązuje do swojego czarnego brata przez małżeństwo jako „osobę z niższej klasy”, której Rose nie powinna naśladować. Powodzenia w kamuflowaniu twojej siostrzenicy, kobieto.
Kiedy ten film się wydarza? Spodziewam się, że XIX wiek będzie zależał od ubioru i spojrzenia na jego prawdziwy świat. Myśli o mieszkaniu w szkole i „przemienieniu się w kobietę” dodatkowo potwierdzają moje przypuszczenia. Okres czasu nie istnieje dla innego wyjaśnienia niż zobowiązanie do jego nierozważnych celów historycznych. Obok nie kończy się legendami; są po prostu używane jako symbole zastępcze dla wizualizacji lub wyglądu przez wcale nie subtelne postacie z opowieści. Nic z tego nie wróżyło dobrze, nawet z fantastycznego punktu widzenia, a film nie wydaje się dobrze oddawać swoich subtelności. W momencie, gdy Alice, reagując na autentyczne zdjęcie zranienia, prosi Tinker Bell, aby zabrał ją do Neverland, pomyślałem: „młoda damo, prosisz jakiegoś niedopuszczalnego twórcę”.
Proszę zauważyć, że nie mówię, że film nie może efektywnie łączyć dającego się udowodnić strachu z pomysłową wędrówką do fantastyczności. Nie trzeba szukać dalej niż „Labirynt Naczynia” Guillermo del Toro, aby uzyskać wspaniały model. Poza tym wujek Walt i bracia Grimm załatwili interesy kabinowe, aby zaskoczyć małe dzieci śmiercią i niebezpieczeństwem, próbując zmusić je do działania. Tak czy inaczej, poprzedni model jest analogiczny, a ostatni to wszystkie pobudki. Nie mam pojęcia, czym powinno być „Piotruś Pan i Alicja w Krainie Czarów”, jakie ćwiczenia daje, ani dla kogo zostało stworzone. Dzieci nie będą zachwycone symboliką dziedzictwa, a dorośli odkryją, że jej obrazy uzależnienia, melancholii i okrucieństwa są płytkie i rozszerzone. W swoim zaskakująco realistycznym wprowadzeniu, szefowa Brenda Chapman żałośnie bombarduje włączenie okropności i snu. Film Del Toro opierał się na założeniu, że jego kraina marzeń nigdy nie zostaje uwolniona od lęku przed jego istnieniem. Tutaj ekscentryczne elementy wydają się żartobliwe, obrażające przerwy w przeciwieństwie do odjazdów lub obrazów.
W każdym razie wszystko wygląda przyjemnie. Dodatkowo Michael Caine wydaje się wymachiwać być może najlepszymi wąsami w jakimkolwiek momencie filmu. Poza tym ten film jest początkiem zająca, którego wolałbyś nie podążać za Alice. Może była tu niezwykła, niepowtarzalna historia, która pochodzi z całej tkaniny i nie musiała polegać na rozpoznawalnych elementach Carrolla czy Barrie. Taką, która mogłaby mówić o wyrządzeniu krzywdy dzieciom i ich rodzicom to samo, może nawet kapryśnie. W każdym razie ten film nie jest tym, i nie mogę wystarczająco naciskać, jak okropne są jego próby dostosowania tonu. Podstawowa hipoteza „Piotruś Pan i Alicja w Krainie Czarów” głosi, że dorastając ludzie tracą rozum. Ten film jest tego weryfikacją.
