Frustrująco nie – dokładnie tam się zaczyna kończyć, podniecona nerwicą kolejowa przejażdżka „Pasażer” to najnowsza część nieformalnego aranżacji „Liam Neeson Late Winter Butt Kickers”. LNLWBKs rozpoczęły się w styczniu 2009 r. Od nieoczekiwanego zauroczenia „Taken” i były kontynuacją kolejnych filmów „Taken”, oprócz trzech doświadczeń Neesona autorstwa Jaume Collet-Serra, nadzorcy tego nowego („Unknown”, „Relentless „i” Run All Night „to pozostałe). W tym momencie są podstawą naszej diety filmowej, prawie tak samo zaszczepione w okazjonalnym harmonogramie, jak same w sobie specjalne pory roku. Jak praktycznie każda sekcja, ta nowa zasługuje na nieskomplikowaną pewność kilku zadziwiająco zaaranżowanych grup aktywności (konkretnie pojedynczej walki wręcz, w której próbuje się podbić dobrze znaną sukcesję sań w „Oldboy”) ) i urzekający powód, dla którego producenci filmowi nigdy nie wymyślają, jak całkowicie nadużywać. Przez „warte zobaczenia” tak naprawdę nie oznaczam „wyścigu do najbliższego teatru, zaniedbując wszystko inne”, ale zamiast tego „jeśli to pójdzie do przodu w telewizji, najprawdopodobniej obejrzysz całość, o ile nie jesteś w pośpiechu, aby znaleźć się w jakimś miejscu ”. Kto wie, może to być nawet idealne zwiedzanie pociągu. Fabuła ma wszystkie znamiona fantazji, która przez dość długi czas była fanatycznie przepracowywana podczas codziennych dojazdów do pracy iz pracy.
Postać Neesona, Michael MacCauley, to 60-letni były policjant, który został przedstawicielem handlowym ochrony, który pracuje na środkowym Manhattanie. Jego przełożony wyjawia mu, że zostaje zwolniony w momencie, gdy zamierza rozpocząć podróż powrotną do domu, aby zobaczyć swoją drugą połówkę (Elizabeth McGovern, która zasługuje na więcej w porównaniu z tym) i dorosłe dziecko szkolne (Dean-Charles Chapman) w Westchester na Long Island . Michael gubi telefon na stacji kolejowej z powodu kieszonkowca, którego nie rozumie, celowo go puka, a następnie spotyka zagadkową outsiderkę (Vera Farmiga), która ujawnia mu, że musi znaleźć podróżnika w pociągu podmiejskim, zanim pojawi się w pociągu podmiejskim. jego ostatnia przerwa i umieszczenie na nim sygnału nawigacyjnego GPS, więc w sumie ta osoba zostanie stracona. Michael otrzyma 25 000 dolarów z góry i kolejną niekończącą się dostawę misji – wystarczającą, aby zrównoważyć finansową ruinę spowodowaną jego wypowiedzeniem, w tym potencjalną rezygnację z wykupu domu rodzinnego, który zapłaciłby za szkołę jego dziecka.
Jest to jeden z tych problemów etycznych, który naprawdę prawdopodobnie wywołuje napięcie w przypadku, gdybyś zaakceptował fakt, że popularna legenda, która emanuje uczciwością, skazałaby inną osobę na śmierć za 100 000 dolarów. Niemniej jednak Neeson pokonuje dodatkowy kilometr, próbując sprzedać nam pilną potrzebę pieniężną bohatera, podobnie jak jego duma macho (Michael nie mógł się zmusić do powiedzenia swoim bliskim i dzieciom, że właśnie został zwolniony, więc istnieje napięcie, aby szybko uzyskać ten przywilej, więc nigdy nie będzie musiał ujawniać rzeczywistości).
Szef Collet-Serra, który wykonał w większości fantastyczną przejażdżkę z rekinami „The Shallows” i wydaje się mieć talent do okrojonych, obiektywnie skoordynowanych filmów o aktywności, najwyraźniej pochłonął filmy Alfreda Hitchcocka, w których aktywność odbywa się na granicy izolacji oryginał z przenośni lub fantazyjny. Kalejdoskop ludzkości, który Michael spotyka w pociągu, jest trochę „tylnym oknem”, plan między nim a postacią Farmigi to słaby pogłos „Outsiders on a Train”, aw pomyślał o (w większości) normalnym nowojorczyku, który został wmanewrowany w zmowę i próbował odzyskać władzę nad swoim życiem. Ostatecznie jest to jednak tweedowa wiejska adaptacja filmu o ograniczonej aktywności kosmicznej. Michael przez cały czas jest sam. Każdy partner, którego spotka po drodze, jest nietrwały i nie wszystkim można ufać.
Jednak informowanie o walce klasowej, jedzeniu bogatych wydaje się raczej spoliczkowane, a film nigdy nie zbliża się do stworzenia struktury politycznej, o której spodziewałby się, że będzie odpowiednio traktowany jako anegdota jednego z nich, zamiast jeszcze jednego filmu, w którym Liam Neeson funtów osób. Należy przyjąć, że w filmie w ten sposób nie ma scen przypadkowych – przez co sugeruję, że gdybyś przypadkiem spotkał byłego wspólnika Michaela (Patrick Wilson) i ich poprzedniego administratora (Sam Neill) od razu w opowiadaniu i kilka minut, w których Michael omawia załamanie finansowe w 2008 r. oraz scenę, która kończy się, gdy Michael podaje palec palantowi maklera giełdowego, i taką, w której Michael spogląda w górę z baru, aby zobaczyć raport telewizyjny o władzach schwytany na podstawie oskarżeń o upodlenie, możesz założyć, że w końcu to wszystko spotka się bezkrytycznie. Nikt związany z kreacją nie przypuszczał, że będziemy dbać o klarowność, jeśli chodzi o takie rzeczy. Nie były całkowicie oderwane, jednak werbalizacja jest jeszcze potrzebna: po co w ogóle robić tego rodzaju politycznie metaforyczny obraz aktywności, na wypadek, gdybyś nie zamierzał, wiesz, naprawdę tego zrobić? Jak z uczuciem?
Często myślałem jednak szczególnie o charakterze Neesona, ze względu na jego dominację „po prostu powiedz swoje kwestie i uderz w swoje ślady”. Niezależnie od tego, kogo gra w tych filmach, Neeson konsekwentnie zajmuje się obecnym problemem, polegającym na zrelaksowaniu się osoby próbującej otworzyć zablokowany pojemnik z dżemem. Moim zdaniem jest to ocena, że marka Neeson, będąca mężem-ojcem z późnego powołania klasy biznes, obecnie nie może spotkać wodza, który może to zrobić całkowicie sprawiedliwie, niezależnie od tego, jak rozsądne osobowości mogą się kontrastować. Niezależnie od tego, to ryzykowne, każdy będzie rozmawiał o pięknych miejscach jego filmografii z późnego powołania, kiedy Michael wisi pod jadącym pociągiem, takim jak Indiana Jones, lub tłucze małe szklane pudełko w kierunku mety pojazdu, aby mógł użyć sań na czyjejś czaszce.
