Skwierczący, urzekający autorytet noir. Obraz pożądania wzbudził moje zainteresowanie od początku do końca. Wielbicielem pierwszej ekscytującej przejażdżki noir z 1971 roku Charlesa Willeforda, którą tutaj dostosował Scott B.Smith do filmu, na zewnątrz i naprawdę urzekająca jest fornirowana czystość, która towarzyszy różnicy w obszarze od zarośniętych komarami bagiennych Everglades do jeziora Cuomo, Włochy (pomimo faktu, że komary i muchy są jeszcze podkreślane) do tej wielkoekranowej transformacji.
Szef Giuseppe Capotondi po raz pierwszy staje na czele po angielsku z Obrazu pożądania, drugim żywiołem po wycieczce po fasolce szparagowej w 2009 roku z „The Double Hour”. To idealne połączenie materiału i wodza. Bardzo Hitchcockowski ton, Capotondi zyskuje bliskość opowieści, ocenę prawdy i fałszu, w której kłamstwo regularnie staje się faktem, jednak pewności mogą również stać się kłamstwami, z wizualizacjami i przyczyniać się do niesamowitych wystaw, które łączą się z uroczystym tańcem.
James Figueras, niegdyś ceniony ekspert w dziedzinie rzemiosła, został skazany na wygłaszanie płatnych wykładów na temat „wykonania i autentyczności” podróżującym w Mediolanie. Niezwykle atrakcyjny, ale z przebiegłością, nietrudno dostrzec powód, dla którego większość zwiedzających udających się na jego osobiste rozmowy to kobiety. Jednym z takich uczestników jest Berenice, instruktorka z Minnesoty, która ma za sobą długie wakacje w Europie.
Figueras opowiada o „serialu” i przez długi czas ćwiczył swoje wprowadzanie, od treści scenariuszowych do najmniejszego rozkwitu małego chłopca na rękach unoszących się w niebo, jakby w kulminacyjnym zwycięstwie. Najwyraźniej ceni sobie swoją intuicję i zdolności manipulacyjne w przekonywaniu przypadkowości swojego wirtuoza, ciesząc się z zadowolenia z siebie, często oszukując ich co do pewnych twórczych „realiów”, jednocześnie biorąc ich pieniądze. Dla kinomanów, którzy czerpali korzyści z oglądania środków treningowych Figuerasa, shill jest głównym słowem, które brzmi jak dzwonek.
Wyraźnie zafascynowana Figuerasem, Bernice szybko dodaje nieskryptowane doświadczenie do swojej europejskiej wizyty, idąc z nim w łóżku, a potem tet-e-tet z nieustającą, sprytną wymianą zdań. Handel jest przyjemnością i szybko widzimy, że w powietrzu toczy się gra, szczególnie gdy Figueras otrzymuje telefon od urzędu produkcji Josepha Cassidy’ego, witającego Figuerasa w swoim palazzo nad jeziorem Como na koniec tygodnia. Ponadto, oczywiście, pojawia się Berenice.
Na pierwszy rzut oka Figueras dowiaduje się o prawdziwym wyjaśnieniu, które nazwał go Cassidy. Wybitny rzemieślnik Jerome Debney mieszka na posiadłości Cassidy’ego. Debney był pustelnikiem od dłuższego czasu. Nie zwraca się do nikogo, łącznie z Cassidy. Co więcej, Cassidy ceni jego ochronę i nie ingeruje w dom Debney. Cassidy również nie dba o bałagan w rękach, a to, czego potrzebuje, może do tego doprowadzić.
Z powodu jakichś zagadkowych płomieni sprzed kilku lat wszystkie kompozycje Debney zniknęły. Nikogo nie można znaleźć. Jednak Cassidy jest pewien, że Debney maluje i ma w swojej kabinie długie odcinki nowych prac i potrzebuje jednego. Obiecując Figuerasowi spotkanie z Debneyem jako pokusę spełnienia jego prośby, Cassidy dodatkowo zaleca, aby spotkanie z najbardziej uznanym pustelnikiem świata rzemiosła przywróciło imię Figueras’a jako potężnego fachowca w dziedzinie rzemiosła; także sposób, w jaki Figueras ma niewyraźne tajemnice, które chce ukrywać, wewnętrzne fakty, które odkrył Cassidy. Sam kontroler asa piły jest obecnie kontrolowany przez Cassidy’ego. W zamian za spotkanie i ciszę Cassidy’ego, Figueras musi tylko zdobyć jedno z dzieł Debneya, a Cassidy nie ma nic przeciwko temu, jak to robi, po prostu że to robi.
W każdym razie w maści jest mucha. Berenice. Berenice jest nie tylko bardziej błyskotliwa i instynktowna, niż Figueras daje jej pochwały, ale po zebraniu Debney, obaj szybko tworzą głęboką, niezachwianą więź opartą na prawdzie.
To fasada bohaterów i badanie tego, co kryje się pod powierzchnią, podobnie jak dzieła sztuki bossów, które na podstawie oceny promienia X odsłaniają inne płótna pod korkami pokazowymi, czyli śmigają, napędzając historię i zainteresowanie. Każde wypowiedziane słowo ma ukryte znaczenie. Najłatwiej to poruszają wystawy i bogate dyskursy Micka Jaggera i Donalda Sutherlanda, a Jagger nieustannie dodaje do swoich słów urzekający uśmiech kota z Cheshire, wykorzystując je jako przynętę, aby zdobyć mysz, którą w tej sytuacji jest James Figueras z Claes Bang. Sutherland jest nieskażonym autorytetem jako dodatek do sekretu samotnika Jerome’a Debneya. Ciągle z blaskiem w swojej postawie, widzi, jak świat funkcjonuje poza światem rzemiosła i oczywiście Debney postrzega osoby takie jak Figueras jako pionki w mistrzowskiej grze w szachy, często najbardziej zbędne figury w grze. Jest rozkoszny taniec wyrażonego słowa, które w smaku przekazują Sutherland i Jagger.
Po pierwszej obserwacji Claesa Banga w „The Square” jest w nim coś, co przenosi cię do filmu poprzez dowolną postać, którą może zagrać. Tutaj, jako Figueras, od samego początku czuje się w nim zaśmiecony, gdy przechodzimy tam iz powrotem między jego ćwiczeniem jego przemowy a prawdziwym wprowadzeniem go. Szybko pojawiają się ostrzeżenia sugerujące brak autentyczności i autentyczności u człowieka, który zwraca się o autentyczność. Figueras przypomina artystę, który spodziewa się roli w sztuce. Blast nasiąka poczuciem winy w Figueras, co jest potwierdzane, gdy historia się rozwija. A potem zbadaj jego wymianę zdań i uprzejmość, w której zamykają się Figueras i Berenice. Blast ma nienaganny rytm i wokalną afektację, czyniąc niepewność i zwątpienie ryzykownymi uwagami, które odnoszą się do wewnętrznych faktów i nieprawd Figuerasa, a potem faktycznie nasyca go obawą kota w pokoju wypełnionym fotelami.
Interakcja między Jaggerem i Bangem jest równie fascynująca, jak i zabawna. Na drugim krańcu zakresu, nauka i handel między Debneyem Sutherlanda a Berenice Elizabeth Debicki są proste, szczere, szczere i zwodnicze. Szybko wyczuwasz, że Debney zdaje sobie sprawę, że Figueras to oszust. Widzi, co jest pod wierzchnią warstwą farby, pod fornirem. Jednak on również widzi to, co kryje się pod lekkim, może niekompletnym materiałem, który Berenice stara się namalować dla siebie i podkreśla dla niej. Dynamika między nimi a tym, co wnoszą do Debney i Berenice, jest niezmącona i zachwycająca. Wiarygodność ich bohaterów i więź między nimi jest doskonale widoczna w klarowności i odcieniu kinematografii.
Dębicki wciąga się jako Berenice i pamiętając, że na początku rozumiesz jej uznanie dla tego emocjonalnego, sprytnego i możliwego do wyobrażenia sprytnego eksperta w dziedzinie rzemiosła, po trzeciej demonstracji część działań postaci jest w przeszłości wadliwa. Pokaz Dębickiego to jej żywa, pełna pasji wystawa. Jednak ruch postaci, szczególnie w jednej wyjątkowej scenie, nie pasuje dobrze do treści Smitha, a postać, nieoczekiwanie, czuje się nieszczery w swoich działaniach i uczuciach.
Pomimo faktu, że w tej historii jest kilka wolnych stref, odmiana Scotta Smitha jest generalnie zdeterminowanym kontem z głębokością postaci, dużym zainteresowaniem, ekscytującymi zakrętami na drodze i tajemnicą. Ponadto miłośnicy eposu Willeford z pewnością docenią znaczenie, zdjęcia i utrzymanie much.
Ze względu na pracę Smitha szef Giuseppe Capotondi ma wiele do zrobienia, aby odmłodzić słowa na stronie ekranu. Dobrze zaznajomiony z dziełem operatora Davida Ungaro i tym, jak zarządzał Haifaa Al-Mansour w „Mary Shelley”, podobnie jak w „Donnybrook” Tima Suttona, to właśnie otaczająca i klimatyczna natura soczewek Ungaro bardzo dobrze służy Obrazowi pożądania.
Oświetlenie, soczewkowanie i cieniowanie są kluczem do wizualnej widocznej transmisji danych filmu w odniesieniu do obrazu dzieła sztuki. Co więcej, cieniowanie na niebiesko. Wszędzie są odcienie niebieskiego. Niebieskie błękity na dzielnikach mieszkania Figueras to fałszywe błękity, ale raczej nadgryzione, niecieniowe wypełnienie jako analogia do samego Figueras. Blues w posiadłości Cassidy z delikatnym śródziemnomorskim światłem przenikającym przez szyfonowe draperie jest bezpretensjonalny jak mgły na niebie. Na zewnątrz są olśniewające i bogate, z roślinnością terenów Cassidy, a zwłaszcza wokół pracowni Debney, czując się ożywiona i ważna.
A potem są bardziej klaustrofobiczne części filmu, które powstają dzięki planowi kreacji Totoi Santoro i soczewkowaniu Figueras; ciasna wanna z wąskimi soczewkami w małej łazience, podobnie jak otaczające go ścianki działowe. Zasadniczo, ciągłe soczewkowanie Figuerasa w lusterkach, dając nam dwa obrazy a la dwie postacie, jest olśniewające. Następnie zaglądamy do pracowni Debney z ciepłym drewnem i wspaniałym umbrem światła. Może Debney otacza potężna osłona przed światem (co, jak zapewne wiemy z jego dyskusji z Berenice i Figueras, jest). Charakterystyczny wlot, obecnie w ruinie, pokryty flotsam i jetsam oraz starym zniszczonym projektem na jeziorze Como, jest niestety oszałamiającą wdzięcznością dla panoramicznego konturu Ungaro. Również to terytorium zatoki z pozostałościami – szerokie ujęcie Sutherlanda i Dębickiego – mówi wiele o poziomach ruin każdego z nich w swoim indywidualnym życiu. Wizualna alegoria krzyku w całym filmie. Oczywiście najbardziej aromatyczne ECU to Jagger’s Cassidy, ponieważ centralnym punktem jest żywiołowość oczu i zły pomysł uśmiechu Cheshire Cat. Cudowna przyjemność.
