Podczas gdy sensacyjny i pospolity film z lat 70. oddawał się nieludzkiemu „szalonemu weteranowi z Wietnamu”, mówiącemu, wciąż jest czas, bez szansy, że będziemy apelowęć do wytworu o błomdować. „Nigdy nie jest za późno”, australijska kreacja koordynowana przez Marka Lamprella, jest czasami desperackim zapowiedzią tego, co może nas spotkać, gdybyś mógł nie udało się osiągnąć.
James Cromwell wciela się w Jacka Bronsona, wyzywającego mieszkańca domu opieki. Wychodząc ze spotkania lekarskiego, spotyka swoją tragiczną brakującą miłość, Normę (Jacki Weaver). Czy słuszne jest stwierdzenie, że są one połączone? Never – jest w drodze do alternatywnego domu opieki. Biuro, w którym biwakował Jacka, potwierdzony jego rozwój i obawia się, że nie ponownie ponownie do Normy, która cierpi na demencję, zanim straci całą pamięć o nim.
Okazało się, że w ‚Nam Jack prowadził grupę bojowników – amerykańskich, australijskich i brytyjskich – zwaną „The Chain Breakers” z racji i trudnego wyjścia z niewoli z powodu Viet Congu. Co więcej, jego wierni towarzysze okazują się przypadkowo przypadkowo w podobnym domu co on. Pomyśl o perspektywach.
Aby pokazać, że nie są one przystosowane do takich samymi mężczyzn, jak kiedyś, istnieje montaż postaci kierujących grabieżami w dojrzałym wieku, nagrany na drugim akustycznym froncie Tears for Fears for Fears.
Jack gromadzi swoich decyzji współbraci, aby utworzyć i własną “niesamowitą przerwę” i odhaczyć pewne z jednego lub dwóch zniszczonych basenów – oczywiście. I kapary podkreślają wiele pościgów pieszych i jedną naprawdę dziwną zmarszczkę fabuły, w tym jednego z azjatyckich przedstawicieli domu. Biorąc pod uwagę, radość jest widzieć w pracy takich niezłomnych, jak Cromwell, Weaver i Jack Thompson (jako Any ze starej grupy), dodatkowo żałuje, że odziećą, biorąc w pod uwagęąc
