Ten musical, z żywą obsadą głosu i oryginalnymi piosenkami Lin-Manuela Mirandy, został promowany jako 60. „kanoniczny” film Walt Disney Animation Studios. Jednak bez względu na dobre intencje ten przełomowy film może niemal oznaczać kryzys twórczy dla Disneya – wydaje się, że jest to kolejny krok w ślepą uliczkę nudnej, algorytmicznie generowanej rozrywki: więcej treści Stepford z fabryki snów. Jest kilka miłych chwil i słodkich melodii pokazowych, ale Encanto ma wrażenie, że dąży do dokładnie tego rodzaju mdłej, pozbawionej tarcia perfekcji, przeciwko której sam film uroczyście głosi, z wymyśloną fabułą, która chce mieć swoje metaforyczne ciasto i zjeść je.
Nasza bohaterka to Mirabel Madrigal: inteligentna, introspekcyjna nastolatka w okularach mieszkająca ze swoją dalszą rodziną w magicznym domu z własnym umysłem w idyllicznej wiosce w magicznie stworzonej dolinie gdzieś w Kolumbii („encanto” oznacza zaklęcie lub zaklęcie). Głos jej podkłada Stephanie Beatriz, która niedawno odegrała niewielką rolę w musicalu Mirandy In the Heights, ale prawdopodobnie nadal jest najbardziej znana z roli superfajnego, twardego gliniarza Diaza w telewizyjnej komedii Brooklyn Nine-Nine.
Babcią Mirabel jest potężna matriarcha Abuela (głosu María Cecilia Botero), która wiele lat temu straciła męża i dla której w tajemniczy sposób wtedy powstał ten magiczny dom, najwyraźniej wznoszący się wbrew temu wielkiemu smutkowi. A wszystkie jej dzieci i wnuki okazują się mieć magiczną moc, z której Abuela jest niezmiernie dumna. Mama Mirabel, Julieta (Angie Cepeda) potrafi leczyć ludzi swoją kuchnią i chyba tylko pedant zapytałby, dlaczego nie leczy wzroku Mirabel. Siostra Mirabel, Isabella (Diane Guerrero) jest idealną księżniczką w stylu Instagrama, która potrafi sprawić, że kwiaty zakwitną swoją czystą urodą. Jej druga siostra Luisa (Jessica Darrow) jest super wytrzymała i potrafi podnosić budynki. Jej ciotka Pepa (Carolina Gaitán) potrafi kontrolować pogodę, a kuzynka Dolores (Adassa) ma super słuch. To dość heteronormatywne gospodarstwo domowe, ale jej kuzyn Camilo (Rhenzy Feliz) może się zmienić, ponieważ nie wie jeszcze, kim jest.
Ale poczekaj. Jest jedna osoba, która nie ma daru, a jest nią sama biedna Mirabel. Jednak kiedy następuje nagły, straszny kryzys i wszyscy członkowie rodziny Madrigal wyglądają, jakby tracili swoje moce, to Mirabel musi wkroczyć i uratować wszystkich i wszystko – tropiąc zaginionego wujka rodziny Bruno (John Leguizamo), którego własny dar przepowiedni pozwoliło mu przewidzieć tę straszną ewentualność i udział Mirabel w walce. I… cóż… może ta rodzina fanatycznych, nadmiernie wywalczonych osiągnięć musi zobaczyć, jak ich nadprzyrodzona wyższość jest neurotycznym objawem nieszczęścia w grupie. Może potrzebują pokornego Mirabel, aby doprowadzić ich do nowego oświecenia.
Czy ich prezenty są dobre czy złe? Nie wydawały się takie złe w pierwszych dwóch aktach filmu: te prezenty wydawały się być częścią niewinnego dobrego samopoczucia wszystkich, umiejętności lekko i skromnie noszonych. A ponieważ uratowanie tych mocy jest motywacją do fabuły, niewygodnym zwrotem jest przedstawianie tych mocy jako czegoś, czemu należy się przeciwstawić lub przezwyciężyć – paradoks, którego film nie uznaje ani nie rozwiązuje – zwłaszcza, gdy otrzymujemy dość obszerną wskazówkę aby w każdym razie mogły zostać w magiczny sposób przywrócone. To bezsmakowy, niesatysfakcjonujący film.
