Kowboj na betonowej prerii – cały film online cda vod gdzie obejrzeć zalukaj
Zaskakujący fragment mojego wirtualnego doświadczenia z TIFF poprzedzony był w poniedziałek trzema filmami z komponentami, które równoważą rozczarowujące niedoskonałości. TIFF w bieżącym roku wydaje mi się dziwną, taką czy inną ekstremalną dynamiką, w każdym razie w filmach takich jak „Nomadland” i „Wolfwalkers”, które wywoływałyby efekt falowania w dowolnym roku, ale wybitny brak „wielkiego” ruchu na wyższym poziomie zdjęcia, tak jakby filmy, które wymagały największej pomocy ze strony debiutanckiego tłumu, zdecydowały się przekazać ten film, zostawiając nas z małą grupą wspaniałych, a potem wszystko wzięte pod uwagę, nie tak wspaniałe.
„Kowboj na betonowej prerii” Ricky’ego Stauba prawie działa w świetle siły swojej obsady, w tym niesamowicie porzuconych przyszłych gwiazd Caleba McLaughlin i Jharrel Jerome, dwóch młodych ludzi, którzy naprawdę zdobyli największe uznanie dla projektów Netflix – „Rzeczy bardziej osobliwe” i „Kiedy oni See Us ”- ale kto oczywiście może również utrzymać duży ekran. Młodzieńcze zdolności są dostosowywane przez niesamowitych weteranów, w tym Idrisa Elbę, Method Mana i Lorraine Toussaint. Jest coś, co jest przyjemne tylko w obserwowaniu szczególnie solidnego rykoszetu zbierającego się nawzajem, ale treść Stauba nie daje im wystarczająco dużo pracy, zwracając się do wyraźnych figur retorycznych i skąpej wymiany zdań, gdy ta historia wymagała czegoś bardziej poświadczonego. Jest wystarczająco dużo oddzielnych minut, w większości przypadków, w których postacie po prostu kręcą się wokół ogniska i rozmawiają, ale historia o dorastaniu jest tworzona na każdym kroku.
McLaughlin gra Cole’a, nastolatka z Detroit, którego matka ma już dość jego kupy. Wybiera różnicę w krajobrazie, która jest wszystkim razem, przenosząc go do Filadelfii, gdzie mieszka jego ojciec, Harfa Elby. Okazuje się, że w północnej Filadelfii odbywa się spotkanie zwane Fletcher Street, wielkomiejska okolica z jeźdźcami na kucykach i trenerami. W zdecydowanym ruchu Staub wykorzystuje w swojej obsadzie kilka prawdziwych osób z okolicy i wszyscy oni są również szokująco akceptowalnymi artystami. Eseista / szef jest oczywiście utalentowany w koordynowaniu egzekucji, a istnieje wariant „Kowboj na betonowej prerii”, który w ogóle nie przeszkadza w opowieści o dorastaniu i po prostu koncentruje się na codziennej obecności tego interesującego zakątka kraju.
To nie jest ten film. Cole i Harp walczą ze sobą cały czas, ponieważ ojciec jest oczywiście typem pustelnika bardziej zainspirowanego kucykami niż jednostkami, a jego dziecko wraca do dzieciaka z sąsiedztwa imieniem Smush (Jerome), który jest bardziej zajęty miejscem zbrodni w Filadelfii niż kucyk. Narzędzie do kopania surowe kupy z ojcem lub jeździć na wysokim poziomie ze Smush? McLaughlin naprawdę wykonuje świetną robotę, sprzedając konwencjonalną historię, ale wymiana Stauba często jest fałszywa. Ktoś w prawdziwym sensie mówi: „Trudne rzeczy poprzedzają dobroczynne rzeczy” w jednej scenie, co moim zdaniem jest aforyzmem wszystkich opowieści o dorastaniu, a innym zapowiada się: „Kucyki nie są jedyną rzeczą, którą trzeba tu przerwać. ” Nie mówisz.
W najlepszym wydaniu „Kowboj na betonowej prerii” to przyjemny wspólny film, w którym niesamowici artyści i osoby z rzeczywistej perspektywy opowiadają o tym, jak kiedyś było. Ma przyzwoitą lokalną energię i kompatybilność między artystami, co sprawia, że minuty, gdy ponownie tonie w konwencjonalnych figurach retorycznych, są naprawdę rozczarowujące.
Z pewnością nie ma nic niewyłącznego w „Notturno” Gianfranco Rosi, mimo że znajduje miejsce w spornym sposobie szefa, który łączy tworzenie filmów narracyjnych z sytuacjami, które często wydają się aranżowane. Jestem wielkim fanatykiem filmów, które przesuwają granice tego, czym narracja „powinna być”, ale w filmach Rosi zdarzają się sytuacje, w których zaciemnianie linii wydaje się praktycznie manipulujące w manierach, których nie spodziewa się producent. Biorąc wszystko pod uwagę, cenię jego oko, jego centrum i gotowość do rzucenia wyzwania strukturom filmowym. Jeśli wolisz „Ogień na morzu”, służy to porównawczemu zastosowaniu.
Tym razem uwaga Rosi skupia się na obszarach – ogólnie na liniach – narodów unicestwionych przez ISIS. Przeżył tam lata, nagrywając różne sieci i osoby, regularnie wracając do podobnych w swoim filmie. Naprawdę zaczyna się od swojego absolutnego najlepszego, zdumiewającego wieczornego spaceru przez coś, co przypomina ogromną jednostkę wojskową. Grupa mężczyzn grzmi przed kamerą, a potem rozmywa się w oddali, aby nastąpiło kolejne zgromadzenie. Itd., Itd. To zachwycające ujęcie, które dodatkowo podkreśla powracającą wizję obszaru, który artystycznie kwestionuje.
Cykle sprawdzają się przez cały „Notturno” i są generalnie brutalne. Kobieta płacze nad brakiem swojego młodzieńca w tureckim więzieniu, w którym był przetrzymywany, zebranie wojowników przebiera się spokojnie rano, a w najbardziej niszczycielskiej grupie filmowej instruktor rozmawia z niektórymi dziećmi o odrazach, które znaleźli w ich młodym życiu. Nigdy nie zapomnę, jakie istoty rysowały dzieciom takie okazje, jak tortury i egzekucje w wychowawczyni dla dzieci. Rosi jest oczywiście wyjątkowo zaniepokojona nie tylko obecnymi złymi snami, które rozwijają się w kawałkach tego kraju, ale także tym, jak odniesiona uraza dotknie ludzi w przyszłości.
Rosi ma godne uwagi oko i pełen współczucia styl, jednak jego metodologia również często wydaje się nadmiernie uporządkowana i wartościowa dzięki wizualnym efektom. Jakby skłaniał się ku tej analizie, inwestuje mnóstwo energii (naprawdę dużo) w gromadzenie mieszkańców w mentalny pokaz organizujący przedstawienie o dzielnicy i jej dzikości. Czy ich uczucia są mniejsze lub zróżnicowane na podstawie tego, że coś ćwiczą i organizują? Pozornie nie, ale w sumie stwierdziłem, że w sumie zbyt dużo „Notturno” jest bardziej manipulujące niż budujące, i to obejmuje scenę wspomnień młodych ludzi, która ma oczywistą siłę, ale prowadzi do niewłaściwego użycia obrażeń.
Injury również bierze udział w przygodzie Charlesa Officera „Akilla’s Escape”, filmie tegorocznego programu TIFF „Planet Africa 25”. Urzędnik ma przyzwoite oko do przesiąkniętego neonami show, jednak pozwala stylowi pokonać istotę szeroką krawędzią, znacznie bardziej zaciemniając siłę swojego opisu dzięki zastępującej historii harmonogramu, która kieruje dwie części filmu. W środku jest naprawdę mocna prezentacja artysty / performera Saula Williamsa (który dodatkowo współpracował z Massive Attack nad dynamiczną ścieżką dźwiękową), ale jest ona mieszana ze wszystkim dookoła.
Williams gra Akilla Brown, ważną rolę na medycznej scenie Toronto, która chce się szybko z niej wyrwać. Pewnej nocy blisko tego, co zamierza zakończyć swoją karną profesją, okazja na lekarstwa kończy się niepowodzeniem, gdy włamywacze próbują zarezerwować sobie rezerwę. Akilla łapie jednego z włamywaczy, który niewątpliwie niewiele myśli o tym, komu zabrał, i stwierdza, że jest to zasadniczo dziecko, jamajskie dziecko imieniem Sheppard. Akilla widzi siebie w podobnym wieku w przerażonej twarzy dzieciaka, a potem „Akilla’s Escape” przełącza się między sprzedawcą, próbującym uratować chłopca przed kontuarem, jednocześnie opisując, jak Brown przybył sam.
Równe wzorce przywożenia młodych ludzi do błędnych wszechświatów są fascynujące, ale leżąca u jej podstaw decyzja zmniejsza powagę przeznaczenia Akilli i Shepparda, nieustannie powracając do dobrze wspomnień. Ucieczka Akilli sprawdza się najlepiej, gdy wydaje się niebezpieczna, a retrospekcje niezbywalnie łagodzą ten wpływ. To także film, który jest zbytnio zakochany w swoich wyspecjalizowanych komponentach, nadmiernie uzależniony od odlotowych wyczynów kaskaderskich, podczas gdy jego najbardziej godną uwagi siłą jest zmęczony rzeczywistością wygląd Williamsa.
