Ciągle zastanawiam się, czy Bruce Willis zapłaciłby gotówką, aby obejrzeć lub wydzierżawić własne nowe filmy. Jeśli nie, to z jakiego powodu oczekiwałby tego od innej osoby? Artysta, niekwestionowana umiejętność, wydaje się, według wszystkich relacji, być ostatnio wyczerpany na ekranie, jak gdyby nie można było go włożyć w wysiłek. Konsekwentnie liczy na standardową, zużytą „rzecz Bruce’a Willisa”. Oczywiście, jeśli po prostu dostaje propozycje scenariuszy, takie jak ten do Kosmicznego grzechu, jego brak zainteresowania jest całkowicie usprawiedliwiony. To drugorzędny i nudny film science fiction/aktywności, który samotny trwa 87 minut, ale wydaje się, że trwa 87 dni.
Akcja gry toczy się w roku 2524. W przeszłości ludzie kolonizowali różne planety. W momencie, gdy wojownicy na jednej z tych planet zostają zaatakowani przez jakichś nieprzyjaznych obcych, tylko Jeden Człowiek może poprowadzić przeciwko niemu szarżę. To wyraźnie jest postać Willisa, Jamesa Forda, byłego generała wojskowego, który odszedł ze wstydu po wysłaniu podczas bitwy superniszczącej broni zwanej „bombą Q”. (Zbombardowanie Q w MacGuffina, jednak badacze sztuczek najprawdopodobniej będą mieli z tym pole do popisu.) Ford jednoczy się z generałem Eronem Ryle (Frank Grillo), aby poprowadzić grupę światowej klasy bojowników, aby powstrzymać obcych przed kontynuowaniem ich ataku.
Bruce Willis to generał James Ford, taktyczny człowiek, który zostaje wypędzony z emerytury, aby ocalić ludzkość przed niebezpieczeństwem z zewnątrz. Będzie pracował blisko dynamicznego generała Ryle’a (Frank Grillo) granego przez Franka Grillo, a jego głównym celem będzie zniszczenie intruzów, którzy przybywają na Ziemię i mogą przejąć kontrolę nad kolekcjami różnych zwierząt, w tym ludzi.
Dla tych z nas, którzy znają Bruce’a Willisa od czasu jego sławy w telewizji i jego znacznie bardziej efektywnego przejścia do filmu, naśladowanie jego przykładu w obecnej fazie taniego filmu nie jest niczym dziwnym i do pewnego stopnia żałosnym. Prawie 10 lat wcześniej artysta ślizgał się w zaskakujący, ale przyspieszony sposób i każdego roku robił kilka nieistotnych filmów z małymi specjalnymi przypadkami, które ostatecznie są tymi, które publiczność pamięta lub odkrywa. Tak więc jest Kosmiczny grzech, tytuł science-fiction, który wyczerpuje swoje atuty w ciągu pierwszych pół godziny, a następnie próbuje, jak może zatroszczyć się o intrygę.
Widać, że szef Edward Drake, który skutecznie współpracował z Brucem Willisem w wielu działaniach, bada stałe klasy i używa artysty z całym ciężarem weterana, jaki ma. Bez zbytniej nadziei, w końcu wy dwoje stworzycie niezwykły film. W tym momencie to się nie wydarzyło. W każdym razie, gdy nadejdą inne zadania, artysta i szef, wraz ze współautorem i twórcą Corey Large, będą nadal próbować. Problemem nie jest plan niskich wydatków, ale utrudnienia merytoryczne i organizacyjne, które od czasu do czasu mijają się z tym, co jest wymagane w porządnym, prostym filmie.
Zaciemniającą informacją dla argentyńskiej publiczności jest obecność artystki Evy De Dominici, Argentynki z powołaniem w telewizji i pobliskim filmie, która zaczęła pracować nad kreacjami na całym świecie. Jego praca jest niewielka, ale nie zbędna i jest niezbędna dla najbardziej niesamowitego aspektu filmu. Nie będzie to najlepsza migawka zawodu Bruce’a Willisa, jednak może powiedzieć, że nadała mu obsadę. Może to ona jest motywacją, dlaczego wielu Argentyńczykom zależało na tym tytule, który nie został wprowadzony do teatrów.
Kosmiczny grzech to jeden z tych filmów, w których niesamowitą uwagę poświęcono ulepszonym wizualizacjom, niezależnie od czegokolwiek innego. Ogólnie rzecz biorąc, walki w kosmosie i sceny międzygalaktycznego lotu są niesamowite. Film ma również imperatywne strzelaniny i bitwy technikami bojowymi, które są warunkiem wstępnym w tego rodzaju niskobudżetowych filmach aktywności.
To, czego nie dostajesz, to rozsądna fabuła ani żaden rodzaj rozwoju postaci. Główny/współ-eseista Edward Drake zakłada, że tworzy epickie doświadczenie science-fiction, ale krótki czas trwania Kosmicznego grzechu gwarantuje, że nie ma w nim żadnej głębi. Film przedstawia powód, więc w tym momencie nadal przebija się bezpośrednio przez niego, nigdy nie starając się stworzyć żadnego oczekiwania ani entuzjastycznego przedsięwzięcia. Portage, Ryle i inni to generalnie kartonowe wzory, każdy z jedną cechą postaci, która jest ciągle powtarzana. Żadna z nich nie zasługuje na częste myślenie, a jeśli nie ma nic przeciwko temu, czy ktoś żyje, czy gryzie pył, po co się męczyć?
Mnożą się szalone wątki poboczne. Jednym z nich są serdeczne uczucia Forda do badacza (Perrey Reeves). Czy to gdzieś idzie? Nie ma mowy. Nie ma też mowy o niepokoju Ryle’a, gdy jego dziecko Braxton (Brandon Thomas Lee) musi odgrywać w misji funkcjonującą pracę. To tylko dwa modele. Tytuł Kosmiczny grzech w międzyczasie nawiązuje do zdziesiątkowania. Zdecydowanie, jeśli temat jest autentyczny, film będzie miał coś korzystnego do powiedzenia, prawda? Zrewidować. Zniszczenie odnosi się wyłącznie do tego, aby wyglądało na to, że historia ma większą wagę niż ma.
To od samego początku w tym roku, ale jest to prawdziwy konkurent o najlepszą pozycję w mojej nieuniknionej dziesiątce najbardziej zauważalnie okropnego podsumowania. Kosmiczny grzech niewiele osiąga poza tym, że zadaje obserwatorom mózgowy ból od nieustannych strzelanin i wyczerpuje ich brakiem czegokolwiek, nawet odległego.
