W przypadku, gdy tytuł się z nim nie rozstaje: Hank Braxtan, który dał nam super bezsensowne, ale zabawne mockbuster, jakim jest Snake Outta Compton (2018), łączy wyhodowane przez Michaela Crichtona dinozaury* z Universal Studios z późniejszym apokiem Richarda Connella – wpływowy The Most Dangerous Game (1932)**. Niezależnie od tego, ponieważ mówimy o filmach sesyjnych, a nie książkach: zasadniczo wyśmiewany The Hunt (2020) Craiga Zobela jest drugą częścią kpiny. Jednakże, ponieważ jest to bardziej sprytna interpretacja: łza High Octane Pictures na tej gontowej flopie Blumhouse Pictures, czyli American Hunt (2019), jest tutaj modelem. W każdym razie, ponieważ jest to B&S About Movies: generalnie nie uda nam się stanąć po stronie Turkey Shoot Briana Trencharda Smitha w naszej „gry o przejściu człowieka” jonesin’.
Stwierdzenie, że mieliśmy pytania do Snake Outta Compton, jest łagodnym określeniem. . . również nas to zdumiało. Tak więc, znając wcześniejsze zdolności Hanka Braxtana w tworzeniu zabawnego i wciągającego filmu, który nosi swoją uważność i wpływ na rękaw, wspomnieliśmy o screenie do Jurassic Hunt. . . co więcej, Braxton zaintrygował nas stopniowo. Prawdę mówiąc, od tego czasu wróciłem i oglądałem Braxton’s Unnatural (2015), który zarządza dziedzicznie zmienionym niedźwiedziem polarnym, à la William Girdler’s Grizzly, bez przeszkód i Dragon Soldiers (2020), który zarządza mitycznym wężem poza kontrolą.
Zgadnij co: nurkuję na Hanku Braxtanie w nieco bardziej zaplanowanym stylu Bretta Pipera*˟. CGI może nie odpowiadać znaczącemu poziomowi gontu studyjnego, jakim jest Universal. Jesteś uzasadniony w swoich motywacjach do drażnienia aktorstwa. Tak czy inaczej, świetnie się bawię ssąc umysłowe słodycze Braxtana. Czy to nie jest ogólny cel?
Zebranie myśliwych, w tym naszych czterech głównych bohaterów: Parkera (debiut w filmie Courtney Loggins), Valentine (Tarkan Dospil, inaczej znany jako „Beez Neez” z Snake Outta Compton), Torres (rozpoznawalny w telewizji i silny Ruben Pla z Dragon Soldiers ), a Blackhawk (Antuone Torbert, dodatkowo Dragon Soliders) przylatują, zakapturzeni, do zdalnej, ukrytej ochrony zwierzyny, aby polować na ostateczną grę: dziedzicznie wyrafinowany dinozaur w grze znanej jako „Jurassic Hunt” — nadzorowany przez niezwykle mylące bogaty Lindon (niesamowity Joston Theney; autor i szef z własnej inicjatywy z Axemanem (2013) i równie świetny przed kamerą we wspomnianym wcześniej Snake Outta Compton).
Standardy są podstawowe: jesteś oznaczony sygnałem nawigacyjnym GPS. Wybierz broń, czy to karabin, materiały wybuchowe, czy typowy łuk i bełt, zapewnij sobie przewodniki ochronne i splądruj dinozaura. Oczywiście uważaj na drapieżniki (które połykają pomocników i pozostawiają graczy, natch). Dobroć, a jeden z naszych dinozaurów ma zmienione DNA na żrące. Boże, a Lindon wysłał grupę wynajętych żołnierzy, aby podnieśli stawkę polowania na łowców, ponieważ… cóż… . . Okazuje się, że Parker jest agentem rządu korporacyjnego, który został wysłany, by odkryć dzikość stworzenia i zniszczyć domenę Lindona.
Scenarzysta Jeffrey Giles prawdopodobnie nowy w grze na starych 44 klawiszach (do tej pory Knight of the Dead, 2016 David and Goliath oraz Alien Expedition z 2018 roku), jednak jest szeroko uzdolniony jako twórca (poprzez Hanka Braxtana CV) i kupiec (Niezniszczalni i Wściekły, żeby wymienić dwa). Dał nam więc śmieszną treść (po części pragmatyczną, po części CGI), która utrzymuje aktywność w dobrym tempie dzięki rysowaniu pobocznych wątków (martwionych na pierwszym planie wszystkich myśli Afganistanu) poruszanych przez przyjemnie wymyślone i natchnione postacie.
Skończyłem płakać w związku z krwią CGI i doszedłem do uznania tego skomputeryzowanego wpływu jako nowego „nietypowego dla mainstreamu” w streamingu. Przewodowe, twarde telefony nie wracają, podobnie jak akrobacje i paczki krwi, więc targuj się. Filmy w stylu Przystani to nowy zwyczajny, może nowy „Roger Corman”, więc okazja.
Jurassic Hunt jest bardzo nakręcony, zmiana jest silna, a działanie strumieniowe jest lepsze w porównaniu z większością wirujących wokół krawędzi Tubi zaufania przemysłu filmowego. Więc popcorn, nalej Dr Pepper, odłącz umysł i doceń. . . gdy cofasz się do długich okresów skalerów kaiju swojego ojca i dziadka, takich jak Reptilicus Sidneya Pinka (1962) i The Valley of Gwangi (1969) z Jamesem Franciscusem.
