Po dziesięcioleciach kopania tyłków i przyjmowania nazwisk jako jedna z głównych gwiazd akcji w Ameryce, dość łatwo jest nie pamiętać, że Bruce Willis rozpoczął karierę jako aktor komiksowy. Przed „Fanatic” był „Moonlighting”, w którym Willis wraz z Cybill Shepherd konsumowali zwykłe, kolczaste przekomarzanie się, a także swój przebiegły umysł. W rzeczywistości wykorzystuje to drugie w wielu swoich filmach fabularnych, zwykle w żartach w trakcie strzelanin, jednak rzadko zdarza się, aby film wymagał od niego skupienia się na swoich talentach komediowych, a nie na znacznych zdolnościach akcji.
Najlepszą rzeczą, jaką można powiedzieć o „Jak dogryźć mafii”, lekkiej satyrze akcji autorstwa Marka i Robba Cullena, jest to, że pozwala Willisowi wypuszczać i bawić się. Wciela się w Steve’a Forda, prywatnego oka z Venice Beach, który wydaje się ogólnie jeździć na deskorolce, odpoczywać, rozmawiać o sklepach ze swoim niedawno rozstanym, nieco zniechęconym najdroższym towarzyszem Dave’em (John Goodman, również wycinający i dobrze się bawiący), a czasami zwraca się do nieletniego tajniki. Film w przeważającej części składa się ze scen dwuręcznych, w których Willis będzie spotykać się z różnymi aktorami postaci i ogólnie będzie sympatyczną obecnością na ekranie. Naprawdę idealnie jest widzieć go pracującego w tym trybie.
Tak czy inaczej, jednak Willis, Goodman i ogólnie połowa dużej obsady drugoplanowej (w tym Thomas Middleditch, Adam Goldberg, Wood Harris i Kal Penn, żeby wymienić tylko parę) dobrze sobie radzą, „Jak dogryźć mafii ”w dużej mierze doświadcza znacznego lenistwa. Jego fabuła z gołymi kośćmi nie jest problemem (uwielbiany mały facet Willisa został zabrany przez Jason Momoa i jego gang lekarski), ponieważ generalnie postępuje w kierunku łagodnego, kudłatego psiego tonu, ale nie ma kadencji. Niezręcznie przestawia się z jednej sceny na drugą, wprowadzając różne bezmyślne punkty fabularne, które nagle się zamykają, zanim zostaną utworzone. Jest wiele cienko zarysowanych postaci, które film swobodnie odrzuca lub zaniedbuje, dopóki nie są nieoczekiwanie potrzebne w danej scenie. Jest sympatyczny i przyjemny, ale nigdy do końca nie dostarcza rozrywki. Zawiera całkowicie niepotrzebny, całkowicie zadowolony z siebie lektor, uprzejmość Middleditch. Ponadto, krótko filmuj, jest dużo wypełnienia, o którym można mówić, szczególnie w głównym „akcie”, jeśli można to tak nazwać.
Cullenowie najwyraźniej chcieli opowiedzieć historię opartą na postaciach z Willisem jako luźnym prywatnym kutasem, który zachowuje się raczej w rozmiarze buta niż w swoim wieku, i, ku ich delikatnemu uznaniu, mają cały materiał do tego rodzaju funkcji. Willis dobrze pasuje do tej roli i przyprawiają film wystarczającą ilością incydentów, aby zarówno utrzymać historię na powierzchni, jak i umożliwić wątkowe badanie postaci. Niestety, Cullenowie radzą sobie przede wszystkim z powierzchownością, co jednak neguje ten wysiłek. Robią absolutne minimum, aby ugruntować charakter Willisa w rzeczywistości, nie próbując nadać mu wielu charakterystyk, nie wspominając o głębi. Wskazują na jakąś historię (jest zhańbionym policjantem i istnieje pojęcie o zdenerwowanym życiu rodzinnym), ale generalnie chcą przeoczyć ulepszenia i uniknąć bezpośredniego przejścia do przyjemnych rzeczy. Pod koniec dnia to nie jest „Długie pożegnanie”.
Szczerze mówiąc, nie ma nic złego w tym, że „Jak dogryźć mafii” przedkłada „zabawę” nad takie rzeczy jak fabuła czy postać. Problem pojawia się, gdy film jest zależny od występów, aby nieść to światło, a następnie nie daje swojej obsadzie nic na przeszkodzie. „Jak dogryźć mafii” regularnie zapada się pod swoim własnym letargiem i nawet najbardziej złośliwy John McClane nie jest w stanie tego naprawić. Szkoda też, bo w jakimkolwiek momencie Willis i Goodman są razem na ekranie, można zobaczyć, jak wyglądałoby „Jak dogryźć mafii” przy odrobinie większej dyscypliny.
