Jest wyjaśnienie, że niektóre rodzaje są znane z tłumów i niewątpliwie to samo dotyczy producentów. W tym, co rozpoznawalne, można znaleźć mnóstwo pocieszenia; w uświadomieniu sobie tego, co się dzieje i dążeniu do wyznaczonego kursu do inspirującego celu. Dwóch ojców Crisa D’Amato, wylewający się na Netflix, pojmuje nieodłączny urok satyry dla całej rodziny, w której młodzieńcza 18-letnia młoda dama ucieka ze spółdzielni hipsterów, w której spędzała czas Ziemia szuka ojca, którego nigdy nie spotkała. Jego wyraźną zaletą jest to, że młodą damę, Vicenzę, gra Maisa Silva, poprzednia młoda gwiazda, która zmienia się w niezwykle sympatyczną artystkę.
Zarówno D’Amato, jak i scenarzyści Renato Fagundes i Thalita Rebouças wydają się rozumieć naturalny urok swojej gwiazdy. W momencie, gdy jej matka opuszcza kolektyw do Indii, widzi szansę na ucieczkę, udając się do Rio de Janeiro i spotykając nie jednego, ale dwóch planowanych opiekunów, w tym walkę z artystą artystą Paco (Eduardo Moscovis) i przykład pokonywania przeciwności losu Giovani (Marcelo Médici). Tak czy inaczej, z dwoma ojcami, jednym lub wcale, Vicenza jest w centrum uwagi i uwagi tłumu, zdobywając kilka śmiechu z dobrą parodią biednej, niefortunnej duszy – bycie dzieckiem kwiatowym ma niewątpliwie swoje wady – i tworząc kilka namiętne zainteresowanie kilkoma bardziej autentycznymi zwrotami.
Dwóch ojców jest więc tak naprawdę filmem stworzonym, aby wspierać kuszącą prezentację, ale to nie znaczy, że nie ma nic do powiedzenia na temat jego tematów wychowania w ogóle, a zwłaszcza ojcostwa. To, że jest to relatywne w tym sensie, jest również pomocne i sprawia, że film jest odpowiedni do leniwego wieczornego oglądania z całą rodziną. Prawdopodobnie nie zdobędzie żadnych zaszczytów ani wzorców w żaden znaczący sposób, jednak naprawdę trafi w odpowiedni tłum.
