„Do wszystkich chłopców, których kochałam” opiera się na najwyższej jakości powieści YA Jenny Han i zainspirowanej jej własnymi młodzieńczymi latami, kiedy pisała listy do chłopców, których naprawdę lubiła, ale nigdy ich nie wysyłała. „Piszę list, kiedy mam squash tak intensywny, że nie mam zielonego pojęcia, co jeszcze zrobić” – radzi nam Lara Jean (Lana Condor).
Listy są bardziej od niej dla niej niż dla chłopców. Trzyma je w specjalnym pudełku od swojej zmarłej matki i często się im przygląda. „Ponowne czytanie listów przypomina mi, jak niesamowite mogą być moje emocje, jak wszechogarniające”. Ogląda je w podobny sposób, w jaki przegląda powieści z rozpruwaczami z kwiecistych gorsetów o nazwach takich jak Zakazany pocałunek. Mówi, że rozumie je „na obóz”, jednak bada je, aby wyobrazić sobie siebie w świecie pasji, do którego nie jest jeszcze gotowa dążyć. Biorąc to wszystko pod uwagę, jej sobotnie wieczory tym bardziej regularnie spędza, oglądając ze swoją 11-letnią siostrą wyścig długodystansowy „Brilliant Girls”.
Urokliwym założeniem tej historii jest to, że pięć listów napisanych przez Larę Jean zostaje w tajemniczy sposób wysłanych pocztą. Han i scenarzystka Sofia Alvarez mądrze postanawiają szybko przejść obok tego ustawienia, mając tylko około dziesięciu minut na potworne upokorzenie i nie ma czasu na wyjaśnienie, jak to się stało. (Sprawca jest od razu oczywisty, pomimo obojętnego usiłowania odwrócenia uwagi.) Historia szybko zmienia się w konwencjonalną, choć czarującą, romantyczną satyrę z liceum.
Condor to prawdziwa ukochana, obdarzona cichym ciepłem i ironicznym humorem. Jej Lara Jean jest nieśmiała, ale nie niepewna. Jest zapalona i, co jest rzadkością w postaci młodej dziewczyny na ekranie, jest otwarta na to, by ją interesować. Z przyjemnością patrzy na sposób, w jaki kwitnie, gdy zaczyna sobie wyobrażać, a potem posiada swoje prawdziwe uczucia. Jej koreańsko-amerykańskie dziedzictwo jest szczegółem, który dodaje głębi przedstawieniu, nie stając się nigdy problemem w jej związkach. Relacja między trzema osieroconymi dziewczynkami i ich ojcem-wdowcem (Johnem Corbettem) ma charakterystyczną prostotę zabarwioną nieszczęściem, która sprawia, że chwytają się one trochę mocniej.
Peter i Lara Jean mają prostą muzykalność, niezależnie od tego, czy negocjują szczegóły fałszywego sentymentu, opisują swoje ulubione filmy, czy wymieniają bolesne zwierzenia.
Lara Jean każe Peterowi obejrzeć 34-letnią „Szesnaście świec”, aby pokazać mu swój pomysł na sentyment (i szczerze przyznaje, że jest to całkowicie rasistowskie). Widzę, jak jakaś przyszła licealistka daje ten film osobie, którą lubi.
