„Cynicy i praktycy”, o kierowniku misji politycznej, który pomaga ogólnie dobrej skromnej społeczności Demokracie wysadzić republikańskiego przewodniczącego obywatelskiego, to niezwykle interesujący, głęboko irytujący film autorstwa eseisty / szefa Jona Stewarta, wcześniej prowadzącego „Daily Show”. Historia zaczyna się w Noc wyborczą 2016 roku, kiedy dwóch ekspertów politycznych, Demokrata Gary Zimmer (Steve Carell) i Republikańska Faith Brewster (Rose Byrne), obserwują powrót decyzji politycznej. Gary jest oszołomiony, że Clinton przegrał. Pewność siebie jest oszołomiona, że Trump wygrał. W tym momencie obaj agenci polityczni opuścili swoje przykrywki i powiedzieli zebranym dziennikarzom, że są kłamcami, oferując publiczności fantazję, historię, dramatyzację.
Okazuje się, że to preambuła lub fałszywy początek. Wcale nie może się tak zdarzyć, jednak powinniśmy być żałosni, że tak się nie stanie, biorąc pod uwagę fakt, że ramy są tak złe, widzisz? Podobnie jak ogromna ilość w „Cynicy i praktycy”, scena próbuje stać się meta. Próbuje „zmusić nas do myślenia” o „opowieściach” i „nieprawdach” oraz o tym, jak dodają się one do wraku, w którym się znajdujemy. To pierwsze z wielu potknięć w filmie, który gra tak, jakby mógł go nakręcić właśnie okazał się być świadomym politycznie kilka miesięcy wcześniej, zamiast, powiedzmy, Jona Stewarta, tego, który był odpowiedzialny za najbardziej przekonujący politycznie zdeterminowany program telewizyjny ostatnich dwudziestu lat.
Wiele ciężkich, głupkowatych decyzji filmu i niepewnych oddzielnych gadżetów ostatecznie okazuje się częściami bardziej fantastycznej, bardzo pochopnej techniki. Najwyraźniej Stewart jest płytki, tęskny i celowo nie zaskakujący, aby pokazać, jak płytkie, nostalgiczne i nie zaskakujące stały się problemy amerykańskiego rządu. Co oczywiście oznacza, że ocena filmu rozciąga się na nas, obserwatorów. Biorąc wszystko pod uwagę, gdybyśmy naprawdę nienawidzili wszystkich psychicznie szkodliwych bełkotów, które sprawiły, że kwestie legislacyjne i życie były tak okropne, zajęlibyśmy się interesami.
Naprawdę, oczywiście, jest to po prostu przypadek wyczucia czasu, kiedy „Cynicy i praktycy”, długi jęk obrazu, pojawia się w tej konkretnej sekundzie, kiedy naród budzi się z czteroletniego wyraźnego złego snu i rozumie, że zaskakujący kształt, który sprawiał, że czołgali się za kołdrą, był tylko skromnym garniturem na płaszczu. Co więcej, rzeczywiście, oczywiście, te otwarte drzwi mogą i tak się zatrzasnąć. Po drugiej wojnie światowej Amerykanie stopniowo stawali się zirytowani i zdeterminowani, obok ich zdolności do niesienia prawdziwej pokuty, a nawet wspierania ciężaru. To jest powód, dla którego Centrum Kontroli Chorób zaleca otwarte noszenie zasłony, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się kolejnej i prawdopodobnie śmiertelnej infekcji, 33% elektoratu reaguje tak, jakby kazano im wyłupać oczy za pomocą sporków KFC.
