Po prostu francuski dramat Philippota, The Swarm (La Nuée po francusku), wyznacza skromną granicę między żarłocznością a potrzebą. W momencie, gdy jej główny bohater traci rozeznanie i karmi tłuste diabły z małymi pyszczkami, wrogowie stają się morderczymi bestiami z ręki. Niszczą wszystko w drodze, ale komu można winić za to nieszczęście? Możliwe, że jedynym konsekwentnym uzasadnieniem tego zadziwiającego zamętu jest przyznanie, że „porażka jest rzeczą ludzką”.
Rój (La Nuée) nie obejmuje rysowania w ekscytujących zakrętach na drodze i jest raczej rozsądnym strzałem. Rodzi pomysłowy pomysł, ale zaniedbuje wychwytywanie elementów znaczącej historii. Dla niektórych bardzo dobrze może to być kawałek obecnego rzemiosła, niepozorny, bez głębokiego znaczenia, dopóki nie zostanie ograniczony. W każdym razie, dla zwykłego/ogólnego tłumu, nadal korzysta z podobnego starcia, dopóki „fala spoczynku” nie wypełni ekranu przed samym rojem chrząszczy.
Samotna matka, Virginie Hebrard (Suliane Brahim), hoduje rój jadalnych owadów (koniki polne) w swoim gospodarstwie, aby oferować je na rynku w celu zarobienia pieniędzy i utrzymania dwójki swoich dzieci, małej licealistki Laury i młodego syna Gastona.
Virginie ma duże zobowiązanie, ponieważ zaniedbuje zebranie niezbędnej ilości chrząszczy do sprzedaży detalicznej. W miarę upływu czasu ilość spada, a robaki prawie nie składają jaj. Jej związek, Karim, winiarz, pożycza jej pieniądze na utrzymanie rodziny. Biorąc wszystko pod uwagę, zarozumiała Virginie musi zdobyć dla siebie i spłacić zobowiązanie tak szybko, jak pozwala na to czas.
Laura przekonuje matkę, by wystawiła ranczo na aukcji i przeprowadziła się w inne miejsce, ponieważ jej niehonorowe pasikoniki wychowują ją w szkole i robią z niej idiotkę. Virginie jednak nie angażuje się w tę myśl od samego początku, ale gdy zbliżają się odrazy związane z niewypłacalnością, zaczyna wariować. W niezadowoleniu Virginie niszczy prowizoryczną kopułę geodezyjną i przypadkowo rani jej rękę. Potem rozumie, że owady zaczęły czerpać korzyści z jej rozlanej krwi i wkrótce zaczęły składać jaja stałe. Wraz ze wzrostem ich ilości i jakości, przypływ nienasycenia dręczy etyczną jakość Virginie, która stosuje zdegenerowane metody hodowli owadów.
W momencie, gdy firma Virginie zaczęła prosperować z innym próbnym typem chrząszczy wyhodowanych z krwi, zrezygnowała ze sprzedaży gospodarstwa i wyprowadziła się. Jej decyzja o pozostaniu z powrotem wywołała debatę między Virginie i Laurą. W nieobecności Virginie, Laura unicestwiła swoje łuki i dostarczyła chrząszcze. Podkopujące nagromadzenie morderczych robali zaatakowało Gastona i jego ulubioną kozę Huguette. W środku zamieszania Huguette uciekł. Virginie później odkryła, że jej ciało rozkłada się na ranczu, a koniki polne rzeczywiście dążą do jego krwi. Rzeczywiście, nawet ten mrożący krew w żyłach epizod nie przeszkodził Virginie w reprodukcji kolejnej gromady chrząszczy z krwi.
W momencie, gdy Virginie zaniedbała pozyskiwanie krwi z zewnętrznych źródeł, zaczęła dbać o swoją krew, aby podnieść rój pasikoników. W każdym razie czuła się bezsilna. Przeskoczyła do bardziej nikczemnych demonstracji, aby wyrazić swoją fiksację i wesprzeć jej zachłanność. Virginie porwała swojego sąsiada, psa pana Duviviera, Jackiego, i wrzuciła go do worka pełnego robaków. Następnie zabiła krowę i wyczerpała jej krew, aby zająć się konikami polnym. Wstręt do jej demonstracji rozwiał się, gdy Laura odkryła, że Virginie podaje krew z ciała konikom polnym. Natychmiast uciekła z domu.
Karim zabrał Laurę i Virginie z powrotem do ich mieszkania. Uważnie zajrzał do pokoju dziecięcego Virginie i odkrył w fundamencie martwe ciało pana Duviviera. Przerażony Karim pochłonął łuki, jednak ogień nie zdołał unicestwić robaka. Podżegani eliminatorzy zaatakowali Karima i zabili go. Ogromna mgiełka owadów ścigała Laurę, która wbiegła do jeziora i przykryła się odwróconą łodzią, aby się uratować. Silne robaki zagrażały jej jeszcze bardziej, dopóki Virginie nie skaleczyła się jej w rękę i pokryła twarz krwią, by ściągnąć na nią nieprzyjemność. Koniki polne zjadły krew Virginie, a kiedy ich tęsknota się spełniła, wystartowały.
W końcu Virginie straciła sporo krwi, ale cały czas się relaksowała. Najprawdopodobniej by wytrzymała. Niemniej jednak jej rój dzikich pasikoników byłby inną osobą w innym kawałku świata. Ich strach nie kończy się tutaj.
