Najnowszy film Leosa Caraxa, Annette, od samego początku określa się jako coś niezwykłego. Otwierając z Caraxem i jego małą córeczką Nastyą siedzącą w studiu nagraniowym, Ron i Russel Mael, krewni, którzy są również nazywani zbierającymi Sparks, zaczynają śpiewać elegancką melodię „So May We Start?” Przechodząc do niesamowitego ujęcia, które przenosi nas ze studia na jasne drogi Los Angels, artyści Adam Driver, Marion Cotillard i Simon Helberg w końcu dołączają do nakładania się. Ponieważ wszyscy śpiewają wersety melodii, która gra jak pyskata deklaracja teatralna, prowadząca cię przez to, co jest w sklepie, doskonale pamiętasz, że nie będzie to standardowa opowieść o uwielbieniu i zdradzie.
Właściwa melodia dodatkowo wypełnia jako przyzwoity wstęp dla tych, jak ja, którzy są nowicjuszami w najnowszym popowym kamieniu marki Sparks. Chociaż w całym utworze jest kilka niezwykłych numerów, ciągłe zmiany tonów i stylów, które zachodzą w kilku utworach, nie będą dla wszystkich. Rzeczywiście, nawet według zasad melodycznych, część linii w filmie, które są „śpiewane w tonacji molowej”, generalnie nie pasują tak łatwo, jak można by się spodziewać.
Annette może pływać w naturalnym basenie przeklętej miłości, co jest oznaką pracy wodza, Carax nie ma na celu nadawania tłumom zwyczajowej melodyki. Biorąc wszystko pod uwagę, on i Sparks snują krętą historię, która kręci się wokół brutalnej relacji między profesjonalnym komikiem Henrym (kierowca) a wokalistką show Ann (Cotillard). Pozornie skrajne skrajności na papierze, on lekkomyślny komik bez litości, a ona delikatna wokalistka, ich sentyment do huraganu opiera się na głębokiej miłości do siebie. Ten rodzaj więzi, który sprawia, że śpiewają „We Love Each Other So Much”, kiedy spacerują po lesie, jeżdżą na rowerze Henry’ego i odbywają stosunek.
Blask uczuć zaczyna słabnąć, gdy dwie lub trzy zawody kierują się na niesamowicie różne sposoby, a Ann rodzi ich małą córeczkę Annette, młodą dziewczynę, która ma wyjątkowy dar. Sprawy najbardziej zauważalnie straszne to twierdzenia z przeszłości Henry’ego, które wypłynęły na powierzchnię i stały się gazetami.
Wykorzystując program informacyjny o supergwiazdach w stylu TMZ, aby uzupełnić kluczowe postępy w życiu Henry’ego i Ann, Annette wykonuje wiele wesołych hitów zarówno w hollywoodzkiej kulturze, jak i fiksacji społeczeństwa na temat popularności. Odnosząc się do wszystkiego, od znęcania się nad młodzieżą w celu odwrócenia uwagi, po czas #MeToo, Caraxowi nie brakuje komentarzy. Tragiczne jest to, że ani szef, ani Sparks nie wydają się być chętni do dodania jakichkolwiek znaczących artykułów wstępnych do różnych tematów, które poruszają. Najlepiej widać to, gdy widzimy, jak melodyka radzi sobie z trującą męskością.
Męskość Henry’ego jest przedstawiana jako coś podstawowego. Znany jako „Małpa Boga” przed publicznością, przygotowuje się do każdego występu poprzez zindywidualizowane sparingi, jakby był pretendentem do nagrody, który będzie bronił tytułu. Każda drobiazg w nim krzyczy wrogość, jest typem faceta, który chełpi się tym, że jest magnesem dla piskląt i powoduje, że prosta stymulująca walka jest szorstka. Męskość Henry’ego wydaje się szczególnie toksyczna w porównaniu z melodyjnym zastępczym dyrygentem Ann (Helberg). Niemniej jednak Annette nigdy nie jest do końca pewna, jak radzić sobie z całą ujawnianą przez siebie żółcią.
Z jednej strony wykorzystuje szkodliwość, aby podkreślić, że tłumy przeoczą okropne zachowanie, dopóki ich gwiazda numer jeden będzie ich angażować. Z drugiej strony film walczy o udoskonalenie Henry’ego jako udręczonej, opuszczonej duszy, nawet przy przerażających rzeczach, które robi.
Na szczęście dla filmu Driver przedstawia elektryzującą i złożoną prezentację jako Henry, co pozwala tłumowi zachować zasoby w osobie nawet w licznych, nierównych minutach filmu. Jednak Annette przechadza się po chwiejnej linie myśli, połączenie prezentacji Drivera i wizualizacji Caraxa tworzy intrygujące spotkanie. Każda melodyjna scenografia, czy to na jachcie podczas burzy, czy w policyjnej furgonetce, gdzie dłonie uderzają w szyby w stylu przypominającym film o zombie, dodaje energii wydziałom.
Podczas gdy wizualna rozbłysk nie jest w stanie stłumić rozczarowującego pomysłu nierównych rytmów filmu, jest ożywienie w ogólnej kreacji, której nie można się oprzeć. Weźmy na przykład sukcesję, w której dyrygent przekazuje kluczowe fragmenty danych bezpośrednio do obserwatora, ale przestaje prowadzić swój zespół w utworze muzycznym, który wprost uwydatnia pokaz słów, które całkiem niedawno wypowiedział. Annette jest pełna niesamowitych minut takich jak ta. Włączmy do tego wyobrażenie przyćmionego humoru Caraxa, który od czasu do czasu przesuwa granicę wśród niespokojnych i wrogich, w filmie jest wiele uroczych rzeczy do wyładowania.
Miszmasz myśli i melodii Annette generalnie nie trafia na wysokie tony, jednak można niezawodnie inspirować się jego melodią.
