Odpoczynek jest jedną z podstawowych potrzeb, jakie mamy jako ludzie, aby przetrwać i pracować w sposób, który można postrzegać jako zwyczajny. Brak snu może powodować problemy z fiksacją, problemy z pamięcią, zaburzenia równowagi w strukturach bezpieczeństwa, układu sercowo-naczyniowego i żołądka lub pozwolić diabłom wejść do twojego ciała, lub być może jest to mit, który bada „Zaśnij”. Młody człowiek doświadcza dziwnej dolegliwości, która nie pozwala mu odpocząć i której rezultatem jest śmierć. Jego siostra, która zajmuje się lekami, szuka wszystkich dostępnych środków, aby pomóc jej rodzeństwu i uratować mu życie. Próbując pomóc swojemu rodzeństwu, odkrywa, że przyczyna jego stanu i skutki są znacznie gorsze niż to, co powinna była sobie wyobrazić.
Plan wykorzystania chorób związanych z odpoczynkiem mógł nie być tak nadużywany w sferze odrazy, jakkolwiek by to nie było. Warunki takie jak brak snu i odpoczynek, utrata ruchu są okropne bez nikogo innego i otwierają nieco otwarte przejścia dla dziwnego świata, pełnego możliwych do wyobrażenia skutków. Być może głównym przykładem tych możliwych do pomyślenia rezultatów jest legendarny Freddy Krueger w przedsiębiorstwie „Koszmar z ulicy Wiązów”, ale oprócz tego skutecznego establishmentu żaden inny godny pochwały agent nie dzwoni.
Choć może się wydawać, że portretowanie fabuły „Zaśnij” jest fascynujące, film nie jest tak czarujący. Fabuła dotycząca treści Alana Grace i również szefa Daniela J. Phillipa, występujących w swoich zawodach, jest bezpośrednia i łatwa do prześledzenia, a jednak nie jest zaskakująca i nie budzi zdziwienia. Dodatkowo maltretują wszelkie uogólnienia i prozaizmy własnościowych filmów do stopnia podszywania się pod krabowy spacer z „Egzorcysty”. Bohaterowie nie są zbyt pociągający, a ilość głupich decyzji, które podejmują, jest trudna do zignorowania. Praca obsady, w tym Sara West („Ash versus Evil Dead”), Erik Thomson („The Black Balloon”) i Benson Jack Anthony („800 Words”), nie pomaga w upodobaniu się do postaci i doświadczenia aktorskie są nadmiernie nieelastyczne. Rozsądne ozdoby nie są straszne, ale raczej skomputeryzowane pozostawiają mnóstwo do życzenia i tylko pomoc w poruszaniu problemów tego filmu.
„Zaśnij” wydaje się mieć wyjątkową i nową myśl z obrzydliwym lękiem, jednak poddaje się całemu frazesowi klasy, zwłaszcza tym związanym z posiadaniem filmów. Fabuła filmu jest prosta i nie jest zaskakująca, stworzona przez obsadę nie jest niezwykła, a ulepszenia uczciwe. Wierzcie lub nie, ale w tym filmie jest niewiele rzeczy, które można docenić, w prawie wszystkim, co proponuje, i które nie wykorzystują w pełni pierwszych myśli, które przynosi. 95% osób, które doświadczają niepokoju trwającego dłużej niż 18 dni, rzadko go znosi. Ci, którzy żyją poza tym punktem, nie muszą zawracać sobie głowy specjalistami… potrzebują ministrów. ”To nieprzyjazne sformułowanie otwiera nieco ponury fragment prezentacji Phillipsa i zapoznaje nas ze śmiertelną bezsennością rodzinną – częścią tej specyficznej choroby, w której ciało czujne ostatecznie przechodzi po zaniedbaniu możliwości odpoczynku.
Kliniczna dublerka Karla (Sara West) miała marny okres dojrzewania – jej rodzice byli ofiarami morderstw / autodestrukcji – i pilnie musi pomóc swojemu rodzeństwu Blake’owi (Benson Jack Anthony), który ma FFS. Rozwiązanie może w końcu być bliskie uprzejmości Roberta (Erik Thomson), mówcy, który przechodził testy z różnych przedmiotów na FFS w burzowej piwnicy kolegium. Karla przenosi Blake’a do biura testowego, gdzie udostępnia miejsce pojedynczym ofiarom Chrisowi (Adam Ovadia) i Angeli (Felicia Tassone). Jednak w główną noc Karla odkrywa pamiętnik, magnetowid i kilka taśm o nazwie „William Dawson – rejestr wideo”. które archiwalne testy zakończyły się, aby naprawić ten stres braku snu, wykorzystując lepszą połowę Dawsona, Sarę (Melanie Munt). Co więcej, prędzej niż później zostanie odkryte, że próby mają dla nich potężny punkt widzenia, powodując, że pacjenci pokazują, że dolegliwość jest wywoływana przez złą przynależność. Ponadto, stopniowo pacjenci w laboratorium zaczynają wykazywać rozpoznawalne wskazania; jednak istnieje znacznie większa tajemnica, która bez rujnowania czegokolwiek nie stawia australijskiego powołania klinicznego w przyzwoitym świetle.
To wszystko jest szczególnie z powodu liczb, z McGuffinem z FFS tylko drzwiami do wszystkich standardowych sztuczek, których można się spodziewać po takim filmie, oprócz zadziwiającego fragmentu zapamiętanego jako miejsce podstawowego cudu i doświadczenia. Kilka tematów z obszaru klaustrofobii, recenzja The Possession of Jane Doe (choć był to znacznie ulepszony film). Wszyscy grają w to w prawdziwej konfrontacji, a pod koniec są jakieś delikatne fajerwerki, aby oddzielić ostatnie dwadzieścia minut filmu od ostatnich sześćdziesięciu ostatnich. Wszystko niewątpliwie normalne.
