Oczywiste, szczere cele „Droga do domu” dają mu przyjemność, która nie jest w stanie zrekompensować niemożliwych do pokonania problemów. Treść, współtworzona przez szefa i gwiazdę Williama Fichtnera, jest niedoceniana, a postacie siedzą nad najbardziej jasnymi wyborami i ogólnym systemem, który możemy wspaniałomyślnie przedstawić jako przestarzały.
Fichtner i jego współpracownik z „Jail Break” Kim Coates grają Teda i George’a, dwóch pracowników pomocniczych w szkole, w której lepsza połowa Teda, Mary Ann (Robin Weigert), również jest partnerem dygnitarza. Oboje mają dorastające dzieci i oboje kochają swoich małżonków, jednak Ted i Mary Ann mają trochę trudności ze skojarzeniem.
Po raz pierwszy widzimy Teda przechodzącego przez zalesione obszary jako cel ostatniej rundy paintballa na koniec tygodnia, z tonem przyjemnych rozmów o śmieciach od swoich amigos po tym, jak został trafiony. Mógł być zajęty niedługo przed uderzeniem – czy to było bardziej niezwykłe, jakie znalazł w zalesionych obszarach? Ted jeszcze raz patrzy, nikogo nie widzi i wraca do domu ze swoimi towarzyszami do prostego życia, w którym nie podejmuje się przyzwoitej próby czegokolwiek. Mary Ann radzi mu bardziej serdecznie niż z irytacją – choć trochę to przeszkadza – że jest to idealna okazja, by dorosnąć.
Pewnego wieczoru, pracującego wieczorem w małej szkolnej galerii, Ted i George widzą mężczyznę stojącego cicho prawie na wystawie, odzyskanego z łodzi, która zatonąła niedługo przed wojną secesyjną. Przyjaźnie kierują go do wyjścia. W każdym razie w tym momencie, w taki czy inny sposób, wrócił. Ścigają go, a grupa podopiecznych ze szkoły kręci wideo w sieci. Następnego dnia są na pierwszej stronie artykułu. Film mówi: „Neighborhood Heroes Stop Potential Crime”, a artykuł pochwala Teda „i jego kolegę za„ poddanie szkoły i dublerowi ciało nad własnym dobrem ”. Poza Chipem (Brad William Henke), wściekły oficer bezpieczeństwa zarządzając swoją pracą, każdy lokalnie jest oszołomiony ich hartem ducha i oddaniem. Nikt nie wydaje się mieć nic przeciwko temu, że ich samotne przedstawienie tajemniczego intruza, „kolorowej osoby”, nie jest szczególnie wyraźne lub że nie został zauważony przez żadną inną osobę .
W tym momencie ponownie widzą mężczyznę. Zapoznają się z jego imieniem, Gil Le Doux (Harold Perrineau, najlepiej wykonujący swoją tradycyjnie przygotowaną artystkę z błędną pracą). Nosi szaty sprzed ponad wieku. Nikt inny nie może go zobaczyć ani usłyszeć. Zaczyna opowiadać Tedowi i George’owi o swoim zestawie doświadczeń, skojarzeniach z relikwiami z zanurzonej łodzi i tym, czego potrzebuje, aby wrócić do domu.
Fichtner ma wykwalifikowaną obsadę i wyczucie lokalnego obszaru małego szkolnego miasteczka na północy stanu Nowy Jork; zna rytmy sztampowych żartów i wewnętrznych odniesień, a także ukojenie i niewygodę, jaką daje każdy, kto wie wszystko, co dzieje się z każdą inną osobą. Oczywiście skupił się również na podstawach realistycznej narracji, jednak ton tego filmu jest rozpraszająco krzywy, w przypadku niektórych scen, które wibrują, jak amortyzacja, i innych, które sygnalizują osady, które nigdy się nie pojawią.
Ciekawym planem jest wprowadzenie widmowej historii w przyjemne, pokorne otoczenie społeczności i przeciwstawienie się przymusowi okropności, jednak zagadkowe decyzje podejmowane przez bohaterów prowadzą do tego stopnia, że zaburzają temperament. Wydaje się również, że producenci nie mają żadnego wpływu na kwestie związane z przedstawieniem białych aniołów stróżów, którzy stają się centralnym punktem opowieści, wkraczając charytatywnie, aby zapewnić szybką pomoc zwykle bezsilnej mniejszości. „Droga do domu” ma jeszcze mniej do powiedzenia na temat spraw związanych z postacią „Otherworldly Negro”, której celem w opowieści jest dawanie białym osobom znaczących ćwiczeń życiowych. Rzeczywiście, nawet ruchy, które wykonują, przedstawione w filmie jako pewien stopień odwetowej słuszności, są dalekie od spełnienia, a to sprawia, że film w końcu również jest nie do przyjęcia.
