Trzymaj się mnie. Muszę pokrótce trochę meta. „ Lyrebird” opiera się na powieści opartej na autentycznej historii Hana van Meegerena, holenderskiego rzemieślnika i sprzedawcy. Został oskarżony o wspólny wysiłek z nazistami za ofiarowanie opus Vermeer magnum Hermannowi Göringowi, prawdopodobnie najwybitniejszym przywódcom partii nazistowskiej. Van Meegeren miał możliwość zademonstrowania swojej nienaganności, pokazując, że dzieło, o którym mowa, nie było dziełem Vermeera, ale było jego własnym fałszerstwem.
Podsumowując, czego można się spodziewać po prawdziwej anegdocie o człowieku, któremu kojarzy się zadziwiająco owocny kłamca? Wszystkie filmy, nawet te zależne od nagrywanych okazji, są impresją i dyskusją na temat współczesności. I wszyscy dostosowują autentyczną historię, aby spakować i wyjaśnić, co się wydarzyło i dlaczego jest to ważne. Biorąc wszystko pod uwagę, możemy dokładnie przyjrzeć się temu, w jaki sposób ten film odsuwa się od rzeczywistości, pod kątem jego autentyczności jako zapowiedzi i deklaracji dobrych celów. Na ile prawdziwie emocjonalne progresje pozwalają z tym większym prawdopodobieństwem oświecić autentyczne postacie i okazje, a także na ile to obniżają? „ Lyrebird” podejmuje mnóstwo drażliwych zagadnień związanych z historią, rzemiosłem samym w sobie i identyfikuje się z kulturą i handlem, a także jakie dobre kompromisy są obsługiwane. To honorowe aspiracje, ale walka między historią, dramatyzacją i badaniem tych kwestii nie w każdym przypadku jest skutecznie rozstrzygnięta.
Przede wszystkim jednak, co powiesz na to, że oglądamy film jako dzieło pokazu. Dzieje się to wkrótce po zakończeniu bitwy w Europie, w burzliwym okresie przed przywróceniem kontroli przez siły alianckie narodom, które kiedyś były zaangażowane przez nazistów. Kończące się załogi strzelają do osób uważanych za współpracowników na drodze.
W Holandii poprzedni porucznik holenderskiego ruchu oporu jest obecnie w mundurze aliantów, badając, że popis wykonania, który akceptuje, jest frontem dla niemieckiego pierścienia nadzoru. To Joseph Piller, grany przez Claesa Banga, który według wszystkich relacji robi zawód z przedstawiania w filmach o idei wykonania, z „The Square” wyreżyserowanym przez pierwszego szefa tego filmu, Dana Friedkina, oraz „The Square” Spalona Pomarańczowa Herezja ”.
Idąc za ofertą Vermeera za ówczesny rekord świata (biorąc wszystko pod uwagę, Göring wymienił go na inne kompozycje) przenosi Pillera do van Meegerena, zagrał tutaj bogaty i sprytnie tajemniczy Guy Pearce. Dom Van Meegerena to fantazja ekstrawagancji i smaku. Tak czy inaczej, Piller wkrótce umieści go w celi więziennej – dopóki nie dojdzie do sporu jurysdykcyjnego z pobliskimi holenderskimi specjalistami, prowadzonymi przez mężczyznę w dużej czapce, który przypomina dzikiego awanturnika ze „Złodzieje zaginionej arki”. ” Piller uważa, że jego gromadzenie się jest etycznie dominujące, nazywając holenderskich przeciwników „Ministerstwem Wygodnej Sprawiedliwości”. Kiedy przyjmują dowodzenie nad van Meegerenem, Piller zabiera go z więzienia i ukrywa w górnym pokoju. Van Meegeren przysięga, że zajmie się całością zapytań Pillera, nie licząc, że pozwoli mu malować.
Możliwe, że fiksacja Pillera na temat znajdowania i odrzucania osób, które połączyły siły z nazistami, jest pobudzana przez jego antagonizm z lepszą połową. Kiedy przebywał w podziemiu z ruchem oporu, ona zbierała dane, pracując dla – i prawdopodobnie utrzymując kontakty z – niemieckimi urzędnikami będącymi w posiadaniu władzy.
Fabuła może bardziej odbiegać od rzeczywistości niż klimat filmu, z ustawieniami i oświetleniem, które wydobywają holenderskich ekspertów. Możemy również zobaczyć wpływ filmów takich jak „Trzeci człowiek”. Reżyser zdjęć Remi Adefarasin pokazuje nam różnicę między gruzami powojennej sceny a ekstrawaganckimi zgromadzeniami, podczas których van Meegeren angażował się dobrze z holenderskim społeczeństwem – i kilkoma nazistami. Rana i delikatność zakończenia wojny podkreślają znaczenie oryginalnych dzieł Vermeer magnum jako istotnego elementu publicznego charakteru. Umowa z przeciwnikiem byłaby oszałamiającą zdradą.
Film ma charakter wstępny. Van Meegeren żąda, aby nie współpracował z nazistami; oszukiwał ich. Film wymaga ogromnego, bezcelowego i odwracającego pozwolenia emocjonalnego, a także inwestuje nadmierną ilość energii w postacie i związki, które nie są tak znaczące, ale te sceny są przełomowe.
Jednak decyzja to nie koniec. Film musi poruszyć kwestie, które każdy mógłby mieć w całości w całym filmie: o uwierzytelnianiu przez specjalistów i akceptacji ekspertów, a także o efekcie biznesowym i sytuacjach nie do pogodzenia, charakterystycznych dla obu. Ponadto prowadzone jest równorzędne dochodzenie w sprawie tego, co oznacza uczciwość w zaangażowanym regionie w czasie wojny. Vermeer jest ekspertem, ponieważ zdał sobie sprawę, że to, czego unikać w przypadku jego płócien, jest równie ważne, jak to, co zostawić.
