W maju 1939 r., Gdy Europa kołysała się w stronę wojny, początkujący robotnik ziemny / paleontolog Basil Brown, zatrudniony przy wykopywaniu ogromnych wzgórz na posiadłości Edith Pretty w Suffolk, uderzył w złoto (w prawdziwym sensie). Na początek przejechał szkielet 88-metrowego transportu datowanego na anglosaskie ramy czasowe. To był główny okres tego, co Sue Brunning, opiekunka w British Museum, nazwała „prawdopodobnie głównymi odkryciami archeologicznymi, jakie kiedykolwiek istniały, absolutnie w brytyjskich badaniach prehistorycznych, a ja bym walczył na planecie”. Kolejnym etapem było odnalezienie komory internowania wewnątrz łodzi, załadowanej tajnym zapasem nienagannie zachowanych antyków, wykonanych ze złota i granatu: szokujący ochraniacz na głowę, zaczepy na ramiona, błyszczące zapięcie na pasek. Pretty przekazała starożytne rarytasy British Museum, gdzie siedzą aż do chwili obecnej, znanej jako „lokalizacja Sutton Hoo”. Ta intrygująca historia jest tematem nowego filmu Netflix „Wykopaliska”, koordynowanego przez Simona Stone’a, w którym Moira Buffini dostosowuje epos Johna Prestona do scenariusza.
Basil Brown (Ralph Fiennes) jest skromnym człowiekiem o przeciętnych sprawach, którego ojciec i dziadek poinstruowali go, jak odkrywać archeologiczne cele. Edith Pretty (Carey Mulligan), pogrążona w żałobie dama mieszkająca na ogromnej ziemi ze swoim małym dzieckiem Robertem (Archie Barnes), zatrudnia Basila z dala od Muzeum Ipswich, aby wykopać wzgórza na swojej posiadłości. Bazylia nie ma wielkich oczekiwań. Doradza jej, że te miejsca były wybierane przez pojedyncze osoby od dłuższego czasu. Oferuje mu więcej gotówki niż galeria, więc będzie pracował. Młodzieńczy Robert skupia się na Basilu jako kolejna postać ojca i rozluźnia się na wzgórzu, gdy Basil kopie. Od samego początku Basil korzysta po prostu z niewielkiej, specjalnie wyznaczonej grupy, jednak po odkryciu łodzi tłumy osób zjeżdżają na Suffolk, potrzebując kawałka ciasta.
Opowiadany z lekkością i elegancją, a także wpływowy na spokojną scenę Suffolk z szerokimi polami i bardziej rozległym niebem, „Wykopaliska” jest regularnie bardzo ekscytujący, szczególnie na podstawowych etapach wykopalisk, kiedy to po prostu Basil i Edith rozmawiają o tym, jak kontynuować. Edith żywo interesowała się archaicznymi eksploracjami i została przyjęta do college’u. Jej ojciec zniweczył te plany. Poradziła sobie z ojcem przez jego długą chorobę i właśnie została złapana, gdy kopnął wiadro. Ta żałosna historia jest przedstawiana tylko w kilku liniach, ale jest wszędzie na ściśniętej, zdecydowanej twarzy Mulligana, nękanej nieszczęściem i niezadowoleniem. Rządzona przez ojca przez coś, co wydaje się być wieczne, obecnie pozbawiona, sama w wyjątkowo chronicznej słabości, decyduje się na rozkopywanie tych wzgórz, mimo że wojna się zbliża.
Główną połową filmu jest generalnie Mulligan i Fiennes, a praca jest intrygująca. Pochodzą z dwóch zupełnie nieoczekiwanych wszechświatów i klas. Jednak zbiegają się krytycznie. Dzielą energię do informacji, do ujawnienia powiązań między okresami i grupami ludzi. Komora grobowa Tutenchamona została ekshumowana w 1922 roku przez brytyjskiego egiptologa Harolda Cartera, któremu Edith w pewnym momencie upada. Edyta byłaby młodą osobą w 1922 roku. Można sobie wyobrazić, jak ta ewoluująca na świecie okazja – i nieoczekiwane zobaczenie tych antyków – napełniłaby ją zdumieniem i zdziwieniem. Ma ochotę na te wzgórza na swoim podwórku. Ma ochotę coś tam jest. W momencie, gdy Bazyli odnajduje łódź, ogłasza ją anglosaską z VI / VII wieku i jest to od początku wyśmiewane przez „specjalistów”. Ale ma rację.
Sytuacja zaczyna robić się interesująca, gdy ludzie wpadają na ziemię, aby kontynuować wykopaliska i trzęsą się o kredyt. Ken Stott gra Charlesa Phillipsa, popularnego klasycystę, który ogłasza, że strona jest w posiadaniu Basila, nowicjusza bez odpowiedniego przeszkolenia. Część nowej grupy deportacyjnej to Stuart Piggot (Ben Chaplin) i jego dojrzewająca prehistoryczna małżonka Peggy (Lily James). Kuzyn Edith, Rory (Johnny Flynn, jak zwykle czarujący) robi zdjęcia wykopaliskom. „Wykopaliska” traci trochę energii podczas tej części, gdy zostaje odwrócony rozczarowaniem Peggy związanym z jej małżeństwem. Stuart wydaje się być tylko odrobinę jednym ze swoich męskich partnerów (Eamon Farren), a Rory jest tak dobrze usposobiona i delikatna i sprawia, że Peggy czuje rzeczy, których nigdy nie czuła w swoim małżeństwie. Te zawiłe entuzjastyczne problemy pojawiają się dłużej niż godzinę w filmie, bezzasadnie spóźniając się na autentyczny hart ducha. Bazyli na ogół znika w tej części, a film naprawdę za nim tęskni.
W każdym razie ta większa grupa jest na dłuższą metę przestawiana w ogólną mieszankę. Ważny jest faktyczny wykop. Skrupulatność Stone’a jest niezbędna: pokazuje, jak należy kontynuować wykopaliska, jak grozi im wykopanie, jak znajdują się antyki, a następnie usuwane z gleby – sposób, w jaki to jest wprowadzane, pomaga nie-archeologicznie potępionym osobom z tłumu zrozumieć, co się dzieje na i jak. Ufasz mistrzostwu Fiennesa. Ty też wierzysz w Peggy. Drugim elementem jest metodologia wojny. Samoloty RAF grzmią nad polem z coraz większą rutyną. Wszyscy zdają sobie sprawę, że gdy zapowiadana jest wojna, kopanie powinno się zakończyć. Zaczynają od chęci szybkiego działania.
Istnieją migawki uczuć i zwycięstwa, szczególnie podczas kolejnych objawień, ale ogólnie rzecz biorąc nastawienie jest bagatelizowane, spokojne, wnikliwe. Phillips wygłasza żarliwą dyskusję na temat tego, co oznacza „Sutton Hoo Discover” i jest to istotny element tematyczny. Normalna przebiegłość akceptowała Anglosasów, którzy byli brutalnymi, dzikimi piratami, ale znalezione nienaganne osobliwości wskazywały, że „mieli rzemiosło. Mieli kulturę”. Znalezisko w Sutton Hoo dotyczyło ruchu w świadomości wokół wspólnej linii rodzinnej i dziedzictwa oraz poczucia odpowiedzialności za zbiorczą przeszłość. Te motywy są na ogół obecne w „Wykopaliska”, ale nic nie jest podkreślane ani podkreślane, aby zwiększyć znaczenie.
Biorąc wszystko pod uwagę, Edith i Bazyli wpatrują się w otwór w ziemi, zdezorientowani, dwaj nonkonformistyczni niedotykalni przyznają, że mają rację, jest w tym coś, co przekracza wszystko, co mogliby sobie wyobrazić.
