Rozgrywający się na południowych, jałowych pustkowiach Hiszpanii, Benito Zambrano łączy w sobie zachodni kręgosłup chłodniczy, który uwalnia zastępczą więź ojca z dzieckiem między uciekinierem a pasterzem.
Mały koleś ucieka z domu do codziennej egzystencji, zmieniając pokrewieństwo w Pod gołym niebem, mieszance jazdy westernowej, która czerpie swój mityczny ton z surowej wielkości pustynnych scen, w których jest osadzona. Po świetnym półgodzinnym otwarciu, jego cudowna grafika nie jest skoordynowana z fabułą, która okazuje się coraz bardziej nie zaskakująca i robotnicza, ale zniechęcająca, podstawowa siła filmu, a od czasu do czasu niepokojąca reprezentacja ogółu społeczeństwa zarządzanego w końcu przez złośliwość zrobić korzystną wycieczkę. Działalność Seaward w domenach innych niż hiszpańskojęzyczne jest obstawiana z zewnątrz o tytuł, który jest reklamowany w Hiszpanii jako jeden z najbardziej ugruntowanych w roku.
W odróżnieniu od najwyższej klasy eposu Jesus Carrasco, na którym się opiera, akcja Open toczy się w określonym czasie i miejscu – Andaluzji w 1946 roku, siedem lat po zakończeniu wojny secesyjnej, kiedy rozpaczliwa nędza była szeroka. Anonimowy 12-latek (znany tak samo jak The Kid, grany przez Jaime Lopez) robi sobie przerwę od odległej domeny prowadzonej przez dominującego (i podobnie anonimowego) regulatora (Luis Callejo), który – zamiast pozwolić dziecku odejść i dlatego doświadczają praktycznie pewnej śmierci – do pewnego stopnia w niewytłumaczalny sposób decyduje się na ujęcie grupy pojedynczych rytmów, w tym Triany (Vicente Romero), aby ścigać dziecko i sprowadzić je z powrotem.
Po tym, jak dziecko upada i traci karafkę z wodą, zostaje znalezione przez super-siwego wędrownego pasterza (Luis Tosar), postać ojca wyraźnie szukającego postaci dziecka. Ich dyskurs jest krótki jak farmer, a ich mężowie są filmowe i wspaniale zarysowane. Po kilku kotach i myszach w zakurzonym krajobrazie para rzeczywiście jest zebrana razem, a przedłużająca się seria, która odnosi się do punktu zwrotnego historii, zostaje poddana okrutnej dyscyplinie przez Trianę. Jest znakomicie zorganizowany, ale wstrząsający do oglądania, obejmujący, podobnie jak w przypadku, osobne mordowanie stworzeń pasterza.
Tosar, jakkolwiek nadmiernie zauważalny w hiszpańskich filmach, jest niezawodnie silny i nie zawodzi tutaj w ekstremalnej i delikatnej pracy marki. (Pomimo faktu, że niektórzy mogą zapytać, dlaczego pasterz ryzykuje wszystko, aby opiekować się dzieckiem, jest to jedna z treści, która zawiera obszerne wyjaśnienia dotyczące sprawiedliwości i brutalności, a nie wiarygodności psychicznej). Callejo, jeden z łajdaków hiszpańskiego kina, jest przerażająco fascynujący jako nieokiełznany menedżer, postać całkowicie pozbawiona odkupienia najważniejszych wydarzeń, która jest gotowa spontanicznie zniszczyć egzystencję swoich zrujnowanych poddanych. Jednak jego towarzyszka Triana jest po prostu nadmiernie podobna do administratora w jego ogólnej złośliwości. W swojej prezentacji Jaime Lopez wykonuje świetną robotę, a między nimi on i Tosar mogą uniknąć tęsknoty bez poświęcania delikatności.
Open, który zgodnie z tytułem rzeczywiście jest kręcony głównie na zewnątrz, jest oszałamiający na zewnątrz i dookoła złapany przez Pau Esteve Birbę w zamaszystych ujęciach, które na szczęście są w dużej mierze wykonane bez dronów. Kręcone w brutalnej, spieczonej dzielnicy gór i wąwozów, gdzie lokalni ludzie po prostu mieszkali w jaskiniach, te jałowe pustkowia są naprawdę wyjątkowo straszne i stanowią równie niezwykłe zagrożenie dla dobrobytu dziecka, jak jego wyznawcy. Wygląda na to, że ta bezlitosna scena pochłonęła duchy wszystkich, którzy w niej mieszkają, i porusza się, aby obserwować pasterza i dziecko, próbujących wycisnąć z tego bezlitosnego współczucia. Treść również sprytnie integruje scenę z opowieścią: na przykład woda jest często długą wycieczką, co ma duży wpływ na to, jak się wszystko kończy.
Wódz Zambrano nigdy skutecznie nie odtworzył ludzkich spostrzeżeń z jego szorstkiego, intymnego wprowadzenia, należycie czczonego Alone z 1999 roku, a Open tego nie zmienia. Wyjaśnienie, dlaczego administrator chce odzyskać dziecko, jest jawnie wyraźnie ujawniane pod koniec, jednak obserwatorzy w zasadzie to rozpracują. Co dodatkowo interesujące, jednak pozostaje zaniedbane, to uczucie leżące u podstaw tego kluczowego wyboru, a pewne badanie tej kwestii mogło nadać filmowi, który ze względu na całą swoją szerokość i siłę, jest tak samo nieskomplikowany, jak duża część jego bohaterów. wydaje się być.
