Dziwny film o krwi i brutalności „Spirala” zaczyna się od przemyślanej zachęty: dyskretnie, ale entuzjastycznie para szyi w swoim samochodzie w odległej, aw każdym razie opuszczonej knajpce zwanej Angel’s Drive-In. Włącza je kilka reflektorów o dużej mocy i potwierdzają, że dwaj kochani to dwaj mężczyźni. Wkrótce nastąpi brutalność, jednak w innym czasie i miejscu: poślubiona para Malik i Aaron (Jeffrey Bowyer-Chapman i Ari Cohen) zostają powitani blokadą na przedniej szybie pojazdu kilka sekund po wejściu do małego miasteczka poza miastem, które może być straszne przez pseudo -Chrześcijańscy kultyści.
Te drżące sceny przygotowawcze są uderzające, biorąc pod uwagę umiarkowanie wahający się film, który następuje: Malik, będąc bardziej szykownym niż Aaron, nadal traci mózg ze stresu, gdy jego wspólniczka i przybrana dziewczynka Kayla (Jennifer Laporte) walczą o aklimatyzację w mieście, które najwyraźniej nie jest Nie jestem zadowolony z „żadnego z was”, jak ujął to uśmiechnięty, błogosławiony sąsiad niosący. Niestety, istnieje kilka ograniczeń, które twórcy „Spirali” są albo zbyt skromni, albo zbyt ostrożni, aby nawet myśleć o tym, jak się do nich dostać, i pokazuje to w sposób, który konsekwentnie proponują, jednak tylko raz pokazują postacie mówiące (lub uważne) ” ciota ”. Ten film jest celowo reformistyczny, ale nie oficjalnie, a różnica między tematami i myślami jego twórców jest niestety rażąca.
Nie byłbym tak mocno trzymany w filmie, wykorzystując szczerze paskudną klątwę, gdyby nie był to, w jednej scenie, prysznic namalowany na wewnętrznej masie odłączonego (choć rozległego) domu wiejskiego Malika i Aarona. Ten destrukcyjny incydent przyspiesza załamanie psychiczne Malika, co sprawia, że kwestionuje motto, które zapewnia Kayli: „Decyzja o kontynuowaniu życia w zgiełku i zadowoleniu jest najbardziej nieustraszoną rzeczą na tym świecie”.
Następują pewne wydarzenia z puszki, w tym dwa lub trzy nieco kiczowate doświadczenia z szyderczym bardziej doświadczonym sąsiadem i jego wychudzonym (i nagle przydatnym) wnukiem. W tym świetle strach Malika wydaje się być konsekwencją bezcelowej projekcji lub czujnej percepcji. Żadna z opcji nie jest szczególnie satysfakcjonująca, biorąc pod uwagę, jak pozbawione smaku i niedojrzałe jest życie domowe Malika. Poświęca większą część swojej energii albo potajemnie pisząc książkę o ewidentnie nieprzyjemnym mówcy publicznym – jakimś starym białym człowieku, który nosi okulary z rogami i stopniowo mówi o „zachowaniu wartości”, takich jak „konwencjonalna rodzina nuklearna”, co jest „wszystko” – czyli energiczna walka z Kaylą, która nierozważnie uległa pobliskiemu dzieciakowi Tylerowi (Ty Wood) bez uprzedniego rozładowania swojej obecnej (choć brakującej) ukochanej. Bardziej radosne, bardziej szczere dni Malika są już za nim, jak na zdjęciach z albumu, które przekazuje Kayli, w tym na zdjęciu Malika z tatą, kiedy oboje byli młodsi (np. Aaron jest w dragach i Malik się uśmiecha). Jednak trudno jest często myśleć o tym, co irytuje Malika, biorąc pod uwagę, że nawet on nie wydaje się często myśleć o swoich sprawach: po prostu zagłębia się w temat swojej hagiografii kilka scen po tym, jak zaczyna ją komponować.
Odnośnie tego słowa: Malik i Aaron prawie powtarzają je wiele razy, jednak nie pojawiło się ono wyraźnie (nie wspominając o tym), aż do jakiegoś innego czasu w „Spirali”. W tym czasie bitwa Malika stała się nieuniknionym konfliktem ze zgromadzeniem stronniczych ludzi, których jako całość najwyraźniej znamy, nie wiedząc naprawdę, ponieważ możemy określić ich intencje w zależności od ich wyraźnego zachowania. Brzmi to wystarczająco autentycznie, gdy weźmie się pod uwagę wszystko w teorii, ale nie ma wiele w historii Malika, biorąc pod uwagę, że jest ona generalnie wprowadzana przez jego abstrakcyjne spotkania, ale dodatkowo od czasu do czasu nie pasuje do sentymentalnego wątku przeznaczonego dla Kayli i rzadko zawiera Aarona po kilku przygotowywaniu scen.
Trudno powiedzieć, co myśleć, nie wspominając o odczuwaniu, kiedy widzimy postać Bowyera-Chapmana patrzącą na zaskakującą karteczkę samoprzylepną, ponieważ wykorzystany głos lektora pomaga nam przypomnieć sobie notatkę, którą Malik właśnie dostał (zaledwie kilka sekund wcześniej) od młotka -straszny sąsiad: „Nie … mów … nikomu …” Ten blask zaskakującego humoru wydaje się pochodzić całkowicie z innego filmu.
„Spirala” często wydaje się, pod każdym względem, nudną, uświadamiającą sobie klasę bieżnikowania – tematycznie naglącą miksturę „Horroru z Amityville” i „Dziecka Rosemary” – której namiętny efekt najwyraźniej pochodzi od dwóch jej występów i wrogów „wspólność. Jednak, jako wrażenie udręczonej przestrzeni nad głową Malika, „Spirala” jest rozczarowująca, ponieważ strach filmu jest przez cały czas nadmiernie niejednoznaczny i zbyt naturalny, aby w jakikolwiek sposób denerwować.
Co prowadzi mnie z powrotem do tego słowa: w przypadku, gdy postacie będą wybierać swoje stare strupy, a oni, podobnie jak my, zostaną wyrzuceni przez „pedał”, w tym momencie musisz pokazać wszystko, a nie tylko większe część tego. Twórcy „Spirali” pokazują Malika trzęsącego się przed malowaniem sprayem w swoim domu, ale wykorzystują jego ciało, aby chronić nas przed kilkoma listami decyzyjnymi. Aaron i Malik podobnie powstrzymują się, zanim stwierdzą więcej niż „f–”, a Liam (Aaron Poole), były Malik, dodaje nawet: „Nie mów tego; gardzę tym słowem”. Twórcy „Spirali” w większości unikają typowego odrażającego, o którym ich bohaterowie najwyraźniej świadomie nie wiedzą, co utrudnia kibicowanie tej lekkiej historii ze względu na jej potężne konsekwencje.
